پرسیدم ازش چرا اینقدر چند روزه پکری؟ گفت: چند شبه طرف پیامم نداده، چند شبه باهم حرف نزدیم، چند روزه زنگش که می‌زنم جوابمو نمیده، یه مدته ندیدمش؛ دلم براش تنگ شده!

همینجور کلنجار می‌رفتم که نپرسم راجب کی داره صحبت میکنه؛ ولی تهش دیدم نمی‌تونم جلوی کنجکاویمو بگیرم! بهش گفتم: کیو داری میگی؟ گفت: فلانی که رفیقمه رو میگم! اون لحظه با شنیدن این حرفش؛ فقط خندم گرفت ولی الان دارم فکر می‌کنم که این موضوع خنده نداره و باید نشست براش گریه کرد!!

میدونی چرا گریه؟ آخه بحث اینه که ما اونقدر درگیر آدم ها و ظواهر این دنیا شدیم که یادمون رفته باباااااا اصن بخاطر این چیزا آفریده نشدیم! ما خلق نشدیم که وابسته‌ی اطرافیانمون بشیم؛ ما خلق نشدیم که گیر کنیم توی یه مرحله از زندگیمون؛ بابااااااا ما ابد در پیش داریم؛ چرا کسی نمی‌خواد جدی بگیره این موضوعو؟ چرا باید سر یه رفاقت و وابستگی طرف حالش بد بشه و پکر بشه؟ چرا باید یه نفر بخاطر رفاقت منفعل بشه و نتونه حالش خوب باشه؟ یعنی واقعاً ما اینقدر کوچیکیم که درگیر این مسائل مسخره باشیم ؟

درسته دوستی و رفاقت سر جای خودش؛ من خودمم دوست و رفیق دارم و اتفاقا خیلیم دوسشون دارم!! ولی اون رفاقتی که باعث بشه با نبودن طرف تو انرژی نداشته باشی و شارژت خالی باشه؛ بدرد تو نمیخوره عزیزِ دلِ من! البته یچیزیم بگم که این وابستگیه تقصیر خودمونه! ماییم که باید درست کنیم خودمونو″ اون دنیا خدا نمیگه فلانی چرا طرفتو وابسته‌ی خودت کردی، میاد به من میگه چرا تو اینهمه هدف اصلیو ول کردی و چسبیدی به یه آدم که مثل خودت بود ظرفیت هاش؟ تازه گاها مانع طرفم شدی با وابستگیت؛ یعنی نه تنها خودت بال در نیاوردی که مانع پرواز یکی دیگه هم شدی.

بچه ها ما تا یجایی میتونن اطرافیانمون اغنامون کنن! از یجایی به بعد دیگه آدمی نمیتونه حالمونو خوب کنه، اصن دلیل اینکه خدا امام و پیامبر برامون قرار داد همینه، اصن دلیل اینکه نماز و قرآن و دین اومد پای کار همینه!! اینکه ما از یه جایی دیگه آدما نمیتونن کافی باشن برامون، چون ما ظرفیتمون اینقدر زیاد و نامحدوده که یه آدم محدود نمیتونه برامون‌کاری کنه :) یجایی دیگه خدا میگه خب بنده‌ی من؛ پاشو بیا با من حرف بزن سر نماز، بنده‌ی من، نمیخواد بشینی حرف کسیو گوش بدی بیا بشین حرفای منو از قرآن بخون! بنده‌ی من تو دیگه با گرفتن جایزه از مامان و بابا قانع نمیشی، پاشو بیا از خودم بخواه تا بهت یچیزی بدم که باهاش آخرتتو بسازی.

خیلی وقت پیش یه مصراع از مولانا خوندم و از اون روز این مصراع سرلوحه‌ی زندگیِ من شد؛ اون مصراع این بود: - مفروش خویش ارزان؛ که‌تو بس گرانبهایی :) -

آره بنده‌ی قشنگِ خدا؛ مراقب تعلقاتت باش″ که آدما با تعلقاتشون محشور میشن :) وابستگی به آدمای این دنیا؛ همون فروختن خودمونه به چیزای ارزونِ دنیا!! مراقبِ قیمتِ وجودیتون باشید :)

علی مدد!

حرفای امروز ماه‌من رو بفرستید برای عزیزترین کسِ زندگیتون، تا بفهمه چقدر ارزشمنده :) بفرستید براش تا حواسش باشه مبادا دامِ تله‌ی دوست داشتن های افراطی بشه. #فور

بچه ها کاش وجودمون توی زندگیِ هم مفید باشه و باعث رشد و پیشرفت هم باشیم نه باعث ضرر و پسرفت در هر زمینه ای!

به چه واژه‌ای فکر می‌کنید؟ بگید؛ چند سطری می‌نویسم راجبش.

عشق :)″ هنگام حرف زدن، واژه که کم می‌آورد؛ دست به گریبان داستان های خیالی ذهنش می‌شود. آسمان و ریسمان برایم می‌بافد تا دوست داشتنش را به گونه ای ابراز کند. گاهی وقت ها چنان غرق در داستان های خیالی اش می‌شود که دست هایش مثل بال تکان می‌خورند. گویی که می‌خواهد با تمامِ خیالاتِ سرش به پرواز در بیاید ولی نمی‌تواند. یک بار زیر نورِ مهتاب در سکوتی مرگ‌بار نشسته بودیم که گفت: دیوانگی‌‌ام را ببخش؛ عشق دست و پاگیر است! از روز دیدنت به بعد، عقلم را گم کرده‌ام. دست خودم نیست اگر بی قاعده حرف می‌زنم؛ عشقت مرا دچار کرد :).