می‌خوام راجع به همین دیالوگ حرف بزنیم. شما چی؟ تابحال شده این حرفو زیر لب زمزمه کنید؟ شده به کسی بگید حق من از دنیا اینهمه سختی نیست؟ این دیالوگ خیلی جالبه بچه ها؛ خیلی!!!

می‌دونید چرا جالبه؟ برای این‌که ما خودمونو توی این دنیا صاحبِ حق می‌دونیم. در صورتی که این دنیا اصلا مال ما نیست!!! این دنیا نه ارث پدریمونه، نه مادریمون. بی تعارف میگم این دنیا فقط و فقط یه موهبتِ از جانب خدا بهمون، نه حقِ ما.

با موکبای اربعینی مثالشو می‌زنم؛ بچه ها ما مثل زائرایی می‌مونیم که برای استراحت و تجدید قوا میرن توی موکبای بین راه. شاید بتونیم تموم مدتی که این موکب هست توش بمونیم؛ ولی توی اون موکب حقی نداریم. وقتی موکب بخواد جمع بشه؛ باید بار و بندیلمونو جمع کنیم و بریم. صرفا چون یمدت توی اون موکب ساکن بودیم دلیل نمیشه بگیم حقی داریم توی اون موکب؛ ما هیچ حقی نداریم!!!

رفیقام؛ این دنیا هم مثل همون موکبس. خدا یه محلیو برامون گذاشته بنام موکب دنیا؛ صرفا برای اینکه مایی که مسافر جاده‌ی ابدیتیم، یکم تجدید قوا کنیم، یکم ابد بسازیم و بریم. همیننننن! ما خیلی توی این دنیا خودمونو الکی الکی صاحب حق می‌دونیمااا خیلی! اصلا چون خودمونو صاحب حق میدونیم اینقدر نزاع و دعوا داریم سر هر مسئله‌ی ریز و درشتی.

وقتی آدم به این فکر کنه که هیچ حقی توی این دنیا نداره؛ یکم منیّتش میاد پایین. داشتم صحبت استاد پناهیان و گوش می‌دادم که مکرر می‌گفت: ‹یکی از شروطِ این‌که حالمون خوب بشه اینه حب دنیارو از دلمون بیرون کنیم.› بدونیم که این دنیا محلی نیست که بخوایم بخاطرش بجنگیم، تو سر و مغزمون بزنیم و خودمونو خفه کنیم. آدمی که خودشو صاحب حق میدونه تو این دنیا، نمیتونه حالش خوب باشه. این یه نکتس و اینکه این دنیا اصلا محل خوشی نیست هم یه نکته‌ی دیگس که میشه کلی راجبش حرف زد ..

بچه ها ته ته ته حرفم فقط همینه؛ الکی فکر نکنید که این دنیا قراره خیلی بمونید. بخاطر این دوسه روزی که اینجایید بر ندارید زندگی جاودانه‌ی خودتونو نابود کنید با گناه :))) شهید بلباسی یه جمله دارن که روی سنگ مزارشون هم حک شده: دنیا محل گذر است؛ ابد در پیش دارید🫀:). یادتون نره اینو .. و در نهایت اینکه:

ما ″هیچ″ حقی در دنیا نداریم. ما ″هیچ″ حقی در دنیا نداریم. ما ″هیچ″ حقی در دنیا نداریم. ما ″هیچ″ حقی در دنیا نداریم. ما ″هیچ″ حقی در دنیا نداریم. ما ″هیچ″ حقی در دنیا نداریم.

علی مدد!

اهل دل؛ #شعر؟

نروید آی! به چشمان شما محتاجم تک و تنها نگذارید مرا محتاجم

اگر از چشم شما دور شوم می‌میرم مثل هر آدم خاکی، به هوا محتاجم

دل به دریا نزنید این همه، یادم بدهید به فراگیری قانونِ شنا محتاجم