#یک‌تکه‌کتاب بعد از رفتنش مدتی با خودم خلوت داشتم. زندگی زیبای مان را مرور کردم.تمام روز هایی که با مجید گذشته بود. کسی که تمامِ خواست من از این دنیا بود؛ بزرگ‌ترین معلمی که داشتم. او بنده بودن را به من یاد داد.صبر را هم. اینکه راضی باشم به رضای خداوند بزرگ. گاهی در آینه به موهایم نگاه می‌کنم که یک شبه سفید شدند. «چقدر خسته است...باید بجنبم تا خوابش نبرده چای خوش طعمی برایش ببرم. مجیدِ من! بیا کمی کنار من بنشین. می‌خواهم مست شوم با تو. با همان گل های مریمی که دوست‌شان داشتی :).» [ او مرگ را کشت؛ معصومه خسروشاهی ]

وَٱصبِر لِحُکمِ رَبِّكَ
فَإِنَّكَ بِأَعيُنِنَا 
وَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ؛

دربارۀ فرمان پروردگارت صبورى كن كه تو در حفاظ مايى و هنگامى كه برمى خيزى، پروردگارت را تسبيح و حمد گوى🤍!

چهار بار بگو؛ #الحمدالله‌رب‌العالمین.

#شعر بخونیم؛ شعر درمانِ شعر آرامشِ شعر همه‌چیزِ

ای که در کوی خرابات مقامی داری جم وقت خودی ار دست به جامی داری

ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند گر از آن یار سفرکرده پیامی داری ..

خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری

چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری

بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری