دنیا تا ابد تورا کم دارد؛ سردارِ قلبم ..

گریزانم از خود. می‌نشینم آسمان و ریسمان می‌بافم تا بتوانم خود را تحمل کنم!! یک لباس برای خود بافتم. غم هایش را زیر بافتم و شادی هایش را رو. بافتن لباس که به پایان رسید، آن را بر تن کردم. هرکس لباس را دید، از شادیِ میان تار و پود بافت هایش به وجد آمد. من از غم درون لباس می‌سوختم، و همه برای پوشیدن این لباس بظاهر شاد، حسرت مرا می‌خوردند. آدم ها نابیناهای نکته سنجی هستند. [ #زینبِ‌بهار| نمی‌دانم نوشت های یک سرگشته؛ جمعه ۱۷ آذر ۱۴۰۲ ]

اینکه الان زنده بیدار شدیم از خواب؛ یعنی خدا بدی هامونو ندیده و منتظره تا جبران کنیم؛ چهار بار بگیم #الحمدالله‌رب‌العالمین.

هرزگاهی ورژن انسانیت‌تون رو؛ بروزرسانی کنید.

دارم کتاب شعر می‌خونم؛ بیاین یکی از #شعر هاشو به چشماتون هدیه بدم :)

خورشید زخم طایفه! بانو!گرفته‌ای! از آسمان خسته چرا رو گرفته ای؟

شیرین ترین تبسم دنیا!که بی صدا- با اخم های تلخ زمان خو گرفته ای

چشمان من هماره به نامت معطرند تا استعاره از گل شب بو گرفته ای

ای کاش می‌شد این که ببینم سرِ مرا یک لحظه مادرانه به زانو گرفته ای

رو به سقوط میروم و چون فرشته‌ها دست مرا دوباره از آن سو گرفته ای

تا نوبت سفر برسد زودتر به تو بانو چقدر شکل پرستو گرفته ای