خورشید زخم طایفه! بانو!گرفته‌ای! از آسمان خسته چرا رو گرفته ای؟

شیرین ترین تبسم دنیا!که بی صدا- با اخم های تلخ زمان خو گرفته ای

چشمان من هماره به نامت معطرند تا استعاره از گل شب بو گرفته ای

ای کاش می‌شد این که ببینم سرِ مرا یک لحظه مادرانه به زانو گرفته ای

رو به سقوط میروم و چون فرشته‌ها دست مرا دوباره از آن سو گرفته ای

تا نوبت سفر برسد زودتر به تو بانو چقدر شکل پرستو گرفته ای

•بهاره سالار آبادی

بسیار آدمِ ″ امام حسین درستش میکنه″ ای هستم.

بسیار آدمِ "اگه خدا بخواد درست می‌شه‌" ای هستم.

رفته رفته کار من دارد به خواهش می‌کشد التماست می‌کنم، چیزی نمی‌خواهم، بمان :)❤️‍🩹. مادر ..

هو الرئوف؛ ‹ من الغریب الی الحبیب. › هوا پاییز بود و دلم تابستان به داشتنت؛ گرمِ گرمِ گرم !! تا هنگامی که حرفِ تو در میان باشد، من الی الابد سینه سپر می‌کنم در برابر تمام طعنه ها و تمسخر هایی که می‌خواهند مرا نسبت به تو دل‌سرد کنند. نمی‌دانم چگونه و چه زمانی بود که با تو آشنا شدم؛ اما خوب بخاطر دارم که در همان کودکی تمامِ زیر و زبر های خانه ات را گشته‌ام. هربار وقتی به خانه‌ات می‌آیم، آنچنان غرق در معماریِ ساخت خانه ات می‌شوم، که گویی من تکه تکه شده ام و در لا به لای آجر های خانه‌ی تو تکه هایم را جست و جو می‌کنم. من در میان رنگارنگ کاشی های خانه‌ات، به جست و جوی رنگِ خود می‌گردم!! مدت هاست سیاه و سفیدم و در انتظار رنگی که به چشمان خسته ام، سویی دهد. آنقدر دربه‌در دنبالِ خود در تو و نشانه های تو و هر چیز که از آن توست گشته ام؛ که همه مرا به تو می‌شناسند :). تو به هیچی ام هویت دادی؛ تو بودی که مرا همه کردی، همه‌ی خودت؛ و من جز این چه می‌توانستم بخواهم از درگاهت؟ حالا چند روزی‌ست که آه بندان گلویم راه بسته بر نوعروسِ شادی!! آنچنان دلتنگِ دیدنت هستم، گویی که سال هاست چون یعقوب از یوسفم، دور بوده ام. مرا با نام به سوی خود بخوان؛ محبوبِ مهربانِ خراسانی‌ام🫀:). [ #زینبِ‌بهار| کمی درباره‌‌ات برای خودت؛ سه شنبه ۲۱ آذر ۱۴۰۲ ]