بگذار وقتی تمامم لبریز از غم شد، بدانم که همیشه حواست به من هست!! بگذار حس کنم که می‌توانم به آغوشت پناه آرم و یک دل سیر برایت گریه کنم. بگذار تنها تورا ببینم، تنها محبت تورا لمس کنم، تنها برای تو زندگی کنم. عزیزِ من؛ بگذار در میانِ اینهمه تنهایی و غم، پناهنده ات شوم :). [ #زینبِ‌بهار| یک نانوشته برایت؛ شنبه ۱۶ دی ۱۴۰۲ ]

خدایا آمرزشِ اون دسته از گناهایی که فقط خودم و خودت ازشون باخبریم رو تو اولویت قرار بده.

۱۷ دی تولد ۳۵ سالگی آقاحمیدرضا بود؛ فاتحه ای بخونید برای روح شهیدِ عزیزمون🫀:)

درغربتی‌ که‌ عشق‌ برایم‌ رقم‌ زده‌ست،
یک‌عمر باخیالِ‌تو تنها‌ نشسته‌ام
مهدی جان :)

#اللهم‌عجل‌الولیک‌الفرج

خدا با منه🫀:) #دوپینگ

صلحی کن و باز آ که خرابم ز عِتابت:)′ ای که حاضری در چشم چشم‌انتظاران؛ #اللهم‌عجل‌الولیک‌الفرج ‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

-بسم ربی که تو را برایم رئوف نام نهاد- تمامِ روزهای هفته را در انتظارم، در انتظار رسیدن به چهارشنبه ها. یعنی هرچه شادی و ذوق و حرف و غم و غصه دارم را کنار می‌گذارم، تا به چهارشنبه برسم و تمامش را نزد تو بیاورم. انگار که چهارشنبه ها در مرکز جهان باشی، در اوج خوشبختی، در اوج قدرت، در اوج شور و هیجان، من آنگونه ام. اغراق نیست اگر بگویم من فقط در این روز است که زندگی می‌کنم، نفس می‌کشم. من تمام هفته را در دوری و آشفتگی به سر می‌برم و فقط در این روز است که راه را پیدا می‌کنم. دلتنگ چهارشنبه نیستم، اما دلتنگ تویی که همه‌ی دلیل خلقت این روزی؟ چرا !! دلتنگت هستم و سخت به آغوش امنت نیازمند. آنقدر تحمل کرده ام که رمقی برایم نمانده، می‌خواهم کمی در کنارت نو شوم. مدت هاست زندگی نکرده ام، زنده ام کن با قرار ملاقاتت. این تن می‌لرزد بی تو و آوار می‌شود بر سرم! کاری کن، چاره ای بیاندیش. عزیزِ وجودِ درهم تنیده ام ! خسته ام، خیلی خسته، در آغوشم بگیر🫀:). [ #زینبِ‌بهار| از چهارشنبه های دوست‌داشتنی ام؛ چهارشنبه ۲۰ دی ۱۴۰۲ ]

نماز امام جواد رو بخونید؛ تغیراتی که توی زندگی براتون حاصل میشه رو عینا می‌بینید، در ضمن برای طلب درخواست های دنیایی هم سفارش میشه :). به این صورت که روز چهارشنبه، بعد از نماز عصر دو رکعت نماز میخونید، مثل نماز صبح و بعد از اتمام نماز ۱۴۶ مرتبه میگید ‹ماشاءالله؛ لاحول ولا قوة الا بالله› و بعد درخواست هاتون رو از خدا طلب می‌کنید؛ من رو هم دعا کنید :).

#شعر بخونیم؟

ما از ره اندیشه به جانان نرسیدیم با واسطه‌ی عقل به سامان نرسیدیم

ایام پر از ظلمت این عمر پریشان بگذشته و بر روشنی جان نرسیدیم

چون خاک کویری همه دم در تب هجران بنشسته و بر چشمه‌ی حیوان نرسیدیم