بوقت
08:08
___
چشم به طلوع خورشید میدوزم؛
یادت میکنم.
در حرمت آهسته آهسته گام بر میدارم؛
چشم میبندم و وارد خیالاتم میشوم.
در خیال خود از باب الجواد وارد شدم، و حالا به سمت صحن انقلاب میآیم .
اول صحن جمهوری و بعد پاگرد بزرگی که تا صحن انقلاب است.
میرسم به اتاقکی که روی تابلو سردرش نوشته شده «صحن انقلاب اسلامی».
وارد اتاق میشوم؛
از همان اتاق شلوغی صحن را میبینم، نیمی از سقاخانه را نیز!
سر پایین میاندازنم.
اتاق تمام میشود.
به درب چوبی میرسم،
روشنایی اول صبحی و صدای زائر ها نظرم را جلب میکند.
نگاهم را بالا می آورم، به سمت آسمان گنبدت.
خیره به طلاییِ گنبد میشوم؛
سلام آقای دلتنگی هایم،
سلام پناهِ دوستداشتنیِ چهارشنبه ها؛
دست بر سینه میگذارم و زیر لب زمزمه میکنم:
السلام علیک یا امام الرئوف، یا علیابن موسی الرضا المرتضی :)؛
همان هنگام ساعت حرم به صدا در میآید و پشت سر هم چهار بار میگوید:
دینگ .
دینگ ..
دینگ ...
دینگ ....
از ماذانه ها میفهمم ساعت 8 شده؛
انعکاس صدای صوت صلوات خاصه، در صحنها میپیچد.
من نیز همراه صوت میخوانم:
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا الْمُرْتَضَى الْإِمَامِ التَّقِیِّ النَّقِیِ
وَ حُجَّتِکَ عَلَى مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّرَى الصِّدِّیقِ الشَّهِیدِ
صَلاَةً کَثِیرَةً تَامَّةً زَاکِیَةً مُتَوَاصِلَةً مُتَوَاتِرَةً مُتَرَادِفَةً کَأَفْضَلِ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ :)).
نفس عمیقی میکشم، پلک بر هم میزنم، میخواهم به سمت پنجره فولاد بیایم، با پلکی که بر هم میگذارم، به خود میآیم.
از رویای قشنگم بیرون آمدم؛
حالا دلتنگترم، مبتلا تر، بیقرار تر؛
کاش مارا دعوت کنی.
دلتنگم محبوبِ خراسانیام،
خیلی دلتنگ ..
مگذار دلتنگت بمانم؛
لطفاً!!
[
#زینبِبهار| درخیال صبحگاهی؛ چهارشنبهی دوستداشتنی، ۲۷ دی ۱۴۰۲ ]
