به لطف گنج درونش زمین گرانقدر است به قلب ما فقط عشق تو داده است بها

فقط به رسم قدیمی نخل ها ای کاش به احترام تو میشد که جان دهم سرِ پا ..

•لاادری !

_ فرزند نجف بود و غلامِ حسین؛ و عدد ۱۳ ای که در سال ولادتش بود، تمام محاسباتم را سوی آقای ایوان طلای نجف می‌برد. جاوید الاثر؟ نه !! من گمان می‌کنم او در نجف است. فرزندِ نجف؛ مگر غیر از نجف می‌تواند برود :)؟

حالا که اعتکاف نرفتیم، این سه روز بیاین دعای مجیر بخونیم؛ خیلی این دعا قشنگه :)′ ‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

جرجرداق مسیحی: ای کاش هر صد سال یکبار، کسی مانند علی به دنیا می آمد تا ما به هر کسی انسان نمی گفتیم :).

روزت مبارك مردترین مردِ سرزمینم🤍 :) .

حرم توست خانه‌ی پدری🫀:). پ.ن توی این #شعر، شاعر انگار داره تمومِ خاطرات اولین سفر نجف منو بازگو میکنه . این شعر سفرنامه‌ی نجفِ منه؛ ‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

آدم که ذاتا اهل گله و شکایت نیست؛ تو بنگر چقدر تحمل کرده، چقدر صبر کرده، چقدر سکوت کرده، که حالا از همه چیز خسته شده و می‌خواهد کمی آرام بگیرد میان این‌همه هیاهو . استادمان می‌گفت: انسان ها را به چشم غرهایی که می‌زنند و رفتار هایی که می‌کنند، نشناسید ! انسان هارا به چشم نیاز هایشان ببینید :). ببینید چه شده که یک نفر این‌قدر وابسته است، اینقدر حسادت می‌کند، اینقدر لاف می‌زند و دروغ می‌گوید ! محال است کسی که عیب دارد، نیازی در پس عیبش نباشد. هرکس نیازی دارد و در به در، به دنبال رفع نیازش می‌دود. وقتی نیاز گریزپا و تیزپا شد، آدم رنج ها و نیاز هایش را رها می‌کند و دیگر دنبالشان نمی‌رود. می‌نشیند تا چاره کند چگونه حفره‌ی نیازش را پر کند. کم‌کم دچار خطا می‌شود و رنج‌اش را به شکل اشتباه بروز می‌دهد. آمدم بگویم: علی جان؛ بابای‌ مهربان و غریبم؛ تو نبین که درست شیعه‌ای برایت نشدیم، تو نیازمان را ببین، این که چقدر به دیدنت محتاجیم، چقدر به دلتنگی‌ات مبتلاییم .. ما نیازمان دیدن مکرر و مداوم توست، این بدی هایمان از دوریِ ندیدن توست ! کمی بغلمان کن؛ شاید این نیاز، در آغوشت رفع شود. شاید خوب شویم، مثل میثم و مالک و سلمانت . مولای من؛ ما غرق در طوفان نیاز و تو بی نیاز و سوار بر آرامش موج های نازی. برای بچه های همچون خود غریبت، کاری کن ! اول مظلومِ عالمِ ما؛ مگذار دلتنگ‌ات بمانیم :) [ #زینبِ‌بهار| از دلتنگیِ مفرطِ سینه‌ام برایت؛ تولدت مبارك پدرِ بزرگوار ما؛ پنجشنبه ۵ بهمن ۱۴۰۲ ]