قسم می‌خورم که آخرین باری که شعر گفتم، توی حرمش نشسته بودم. اون کنج گوهرشاد و داشتم مثل ابر بهار می‌باریدم. اونقدر گریه کردم که اشک هام واژه شد. شعر شد و فقط خودش دید که به چه عجزی دارم کلماتمو قربون صدقه‌ی گنبد خوشگلش می‌کنم. توی حرمش طبع شعرم زیاد میشه. یه جایی مرحوم محمدعلی بهمنی تعریف می‌کردند که استادم بهم گفت: محمدعلی، وقتی میخوای شعر بگی باید به عزیزترین کسی که دوستش داری فکر کنی، بعد می‌بینی که کم کم همینطور کلمه اس که میاد توی سرت و شعر میشه برای عزیزترینت :)) می‌خوام بگم: آقای امام رضا؛ تو از همون عزیزترین های منی که با دیدنت ناخودآگاه شعر میاد ورد زبونم. خودم و واژه واژه‌ی وجودم به فدای قشنگی‌هات :)) [ #زینبِ‌بهار| برای عزیزترینِ قلبم؛ شنبه ۲۴ شهریور ۱۴۰۳ ]

🌝من میگم شما ماه منی ها خاصیناااا، باور نکنین.. هزینه‌ی حاجت روایی شما: صلوات برای ظهور مهدی فاطمه .. پ.ن دعا کنید برای دخترکم این روزارو بدون تشویش خاطر و با آرامش بگذرونه :))

برو بخواب. اگر قرار بود پیام بده، زودتر از اینا فرصتش بود. اگر قرار بود زنگ بزنه، روز زنگ می‌زد. اگر قرار بود خبری ازش بشه، هرجوری بود خبرت میکرد. ما هممون داریم خطاها و کم کاری های یه آدم رو پنهان می‌کنیم، در صورتی که تو اگر اولویت کسی باشی، مطمئن باش اینجوری منتظرت نمیذاره. بگیر بخواب، هیچ‌کس مثل خواب آرامش رو به قلبت هدیه نمیده. از پشت گوشی یه شب بخیر یواشکی میگم توی گوشت، ولی تو بشنو دوست دارم :)) شب‌بخیر عزیزکم؛

ای انسان؛ برای خوشبختی تبر را در دستت بگیر، و گردن تمام خودخواهی هایت بزن.

_

بزرگداشت شهریار عزیزمه >>>> بیاین #شعر بخونیم

مه من هنوز عشقت دل من فگار دارد تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

نه بلای جان عاشق شب هجرت است تنها که وصال هم بلای شب انتظار دارد

تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی که شراب ناامیدی چه قَدَر خمار دارد

نه به خود گرفته خسرو پی آهوانِ ارمن که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد

مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن که هنوز وصلهٔ دل دو سه بخیه کار دارد