دلم میخواد بیای؛ بمونی؛ باشی.
اینجوری که هروقت دلم برات تنگ شد، بدونم میتونم فقط زنگ بزنم بهت؛ بدونم که فاصله بینمون فقط با یه تماس میتونه تموم بشه؛ بدونم که بودنت بی قید و شرط مال منه نه با هزار اما و اگر و شاید.
وقتی به بودنت فکر میکنم، یادم میره قبل از معاشرت اولم باهات من چه شکلی بودم.
مثل الان اینقدر حساس و شکننده بودم؟
شاید هم من دارم توهم میزنم. شاید هم من قوی شدم بعد از دیدنت؛ قوی شدم که دیدم هستی ولی خیلی وقتا ندارمت.
گاهی خسته که میشم، فکر میکنم تقصیر توئه. من حسای واقعی وجودمو هم بعد از تو عجیب میدیدم. مثلا خشمگین میشدم و فکر میکردم شاید چون ندیدمت اینقدر عصبی ام. انگار گره خوردم بهت. گره خودم به حس بینمون. انگار یادم رفت که قبل تو یه فرد مستقل و مجزا بودم.
من بعد از آشنایی باهات، یه آدم دیگه شدم!
با دختر جدیدی که متولد شد درونم آشنا شدم. دختری که علاقه هاشو از طریق دیدنت پیدا کرد.
من خودیو پیدا کردم با دیدنت که حتی دم آینه هم نمیدیدمش!
به ساعت نگاه میکنم که برای نوشتن همین واژه های اندک، بیست و یک دقیقه از وقتش رو بهم داد.
الان که یادت افتادم، لبخند نیومد روی لبم؛
بجاش چشمام برق زد از دلتنگی.
الان چشمم خورد به اولین کلماتم؛
بهتر بود بنویسم:
دلم میخواد باشی؛ بمونی؛ نری.
[
#زینبِبهار| ثبت یک نشخوار فکری؛ غروب جمعه 4 آبان 1403 ]
