یادتون که نرفته #قرار هشتم ماه رو؟ امروز ما متعلق به امام رضاییم؛ قدر بدونیم :))

قطار می‌رود تو می‌روی تمام ایستگاه می‌رود! و من چقدر ساده‌ام که سالهای سال در انتظارِ تو، کنار این قطارِ رفته، ایستاده‌ام ! و همچنان به نرده‌های ایستگاهِ رفته، تکیه داده‌ام .. سالروز وفات استاد قیصر امین پور

نمازهایت‌را عاشقانه‌ بخوان؛ حتی‌ اگر خسته‌ای‌ یا حوصله‌ نداری که تکرار هیچ‌چیز جز نماز در این‌ دنیا قشنگ‌ نیست . . !🌿` •شهید مصطفی چمران

_

رفیق؛ راستش کلمه‌ی خیلی عجیبیه. جزو اون کلماتی که وقتی شنیده میشه، امنیت خاطری به روحم تزریق میکنه و حتی برای صدم ثانیه ای که شده آرومم میکنه! نمی‌دونم چیشد که کله‌ی صبحی یاد این کلمه افتادم؛ اما یه لحظه صدای عزیزی توی سرم پخش شد که داشت بهم می‌گفت: رفیق!! وقتی اولین بار کسی اینو بهم گفت، هیچ حسی نسبت بهش نداشتم ولی الان وقتی حتی دارم بهش فکر می‌کنم هم آروم میشم. این حس خوب رو بعد تر ها آدم دیگه ای بهم داد که من هم امنیت خاطر داشتم نسبت به بودنش. حس خوب چشیدن امنیت از یک کلمه رو، یه آدم بهم داد که خودش رو در مرکز اون کلمه جا داده بود. مثل وقت‌هایی که می‌خوایم تفسیرمون از یک کلمه رو بگیم و مثال بارز توی ذهنمون رو می‌گیم. وقتی کسی بهم میگه رفیق، خوب به حرفش فکر می‌کنم. آیا اون هم رفیق من حساب میشه؟ من فکر می‌کنم رفیق کلمه ای نیست که برای هرکس بشه استفاده اش کرد و انگار نسبت دادن این کلمه به یسری از آدم ها، ظلم کردن به واژه است. واژه ها روح دارند؛ میرن و می‌شینن به قلب و جون یه نفر. وقتی ازشون اشتباه استفاده کنیم، کیفیتشون رو از دست میدن و به مرور میشن جزو مکالمات روزمرگی ما. نمی‌دونم هدفم چی بود از نوشتن این کلمات، فقط می‌دونم دلم خیلی تنگ شده بود که بشینم و فکر کنم به یه نقطه‌ی مشخص!! وقتی کسی میگه رفقا؛ منظورش این نیست که شما همه رفیق من هستید. واژهٔ رفقا یه اصطلاحا عامیانه است. بگردین رفیق تون رو پیدا کنید، رفقا همه جا هستند؛ اما رفیق هرجایی پیداش نیست. درست سر بزنگاه حضور داره؛ چه حضوری باشه، چه مجازی، چه حتی توی کلمات و نوشته ها!! بگردین دنبال کسی که رفیق تون بشه و نجاتتون بده از هیاهوی دنیای رقت انگیز!! دنبال رفیق بگردین؛ رفیق خوب پیدا کردنیه. امام رضا رفیقه؛ رفیق خوبی که فکر کردن بهش این صبح چهارشنبه‌ ای دلمو پر میده تا حرم!! کاش صدام کنی رفیق؛ دلم برات یه ذره شده عزیزِدلم :)) قرار نبود آخر این نوشته اینجور بشه، ولی الان با دیدن تقویم و روز چهارشنبه هیچ کس نمی‌تونست جز خودت نقش ببنده صدر لیست اسم رفیق ها. [ #زینبِ‌بهار| انفجار واژه‌؛ چهارشنبه 9 آبان 1403 ]

تو مثل #شعر برای دردهایم تسکینی؛

برایت حسّ شعر و یک سبد بیتابی آوردم برایت دسته دسته پُر، رُزِ سُرخابی آوردم!

از آن شبهای شور و شِکوِه و شیرینی و شادی، لبِ حوضی و گلدان و شبی مهتابی آوردم!

زبان؛ سرخ و سرم؛ سبز و شبم؛ نغز و دلم؛ خسته؛ سخنهایی نگفته از لبی عنّابی آوردم!

چه شبهایی که با شعرِ "مشیری" کوچه را گشتم؛ برایت چشمِ پُف کرده، پُر از بی‌خوابی آوردم!

تماشا دارد آن رخسارِ گندمگونِ مهتابی که در باغی پُر از فیروزه‌های آبی آوردم!

مرا مهمانِ یک ساعت تغزّل های شیرین کن که آهنگی جدید از آلبوم ِ"اصحابی" آوردم!