به این نتیجه رسیدم که هیچوقت هیچکس نمیتونه جز مامانم منو اینقدر تحمل کنه و باهام راه بیاد؛ همه یجوری سرکوفت میزنن بهم بابت یسری چیزام؛ *قربونت برم مامانی(:

اگه از قبل بیرون باشم و بخوره به دمِ غروب مهم نیست و میشه تحملش کرد؛ ولی اینکه دمِ غروب از خونه بزنم بیرون و تازه برم بشینم سر کلاس خیلی زور میگه خیلی .. *عمیقاً دلگیر ترین حال و افکار میاد سراغم؛

[حسِ قشنگِ صبر]

عه صدای فندقم آخرش میاد>>>>

کاش میتونستم صراحتا به کسی که از دستش ناراحتم، ناراحتیمو بیان کنم که اینجوری نمونه و جمع بشه هی رو دلم و یهو یه شب بترکم از شدت غم و ناراحتی ..

من تازه شبا وقتی چراغا خاموش میشه و همه میخوان بخوابن حضور اجیمو درک میکنم و یکم باهم میگیم می‌خندیم و پچ پچی مسخره بازی در میاریم؛ در طول روز عمیقا هرکس مشغول به کارای خودشه حتی اگه بیکار باشه||||: *صد شکر به تو که آفریدی شب را>>>

خوابم نبرد مثل هرشب؛ رفتم یکم گوشیمو چک کنم و عکسا و پیامای اضافیو پاک کنم یهو دیدم چقدر همچی اضافیه .. هیچ حسی توی پیامام و عکسام پیدا نکردم؛ تازه دارم میفهمم حرفای مامانو !! همیشه میگه: ″بدترین چیز دنیا اینه نسبت به چیزایی که یروزی بهترین حال و بهت میدادن بی حس و خنثی بشی″ مامان راست میگه؛ چقدر بده که هیچکدوم از خاطرات گذشته دیگه خوشحالم نمیکنه<<< *آدمارو از دلخوشیای کوچیکشون سرد نکنین″

اطرافیان عزیز ببخشید که توی دخالت های من دارین زندگی میکنین/:′