کاش میتونستم صراحتا به کسی که از دستش ناراحتم، ناراحتیمو بیان کنم که اینجوری نمونه و جمع بشه هی رو دلم و یهو یه شب بترکم از شدت غم و ناراحتی ..

من تازه شبا وقتی چراغا خاموش میشه و همه میخوان بخوابن حضور اجیمو درک میکنم و یکم باهم میگیم می‌خندیم و پچ پچی مسخره بازی در میاریم؛ در طول روز عمیقا هرکس مشغول به کارای خودشه حتی اگه بیکار باشه||||: *صد شکر به تو که آفریدی شب را>>>

خوابم نبرد مثل هرشب؛ رفتم یکم گوشیمو چک کنم و عکسا و پیامای اضافیو پاک کنم یهو دیدم چقدر همچی اضافیه .. هیچ حسی توی پیامام و عکسام پیدا نکردم؛ تازه دارم میفهمم حرفای مامانو !! همیشه میگه: ″بدترین چیز دنیا اینه نسبت به چیزایی که یروزی بهترین حال و بهت میدادن بی حس و خنثی بشی″ مامان راست میگه؛ چقدر بده که هیچکدوم از خاطرات گذشته دیگه خوشحالم نمیکنه<<< *آدمارو از دلخوشیای کوچیکشون سرد نکنین″

اطرافیان عزیز ببخشید که توی دخالت های من دارین زندگی میکنین/:′

اگه تموم زندگیم تنها باشم؛ شرف داره به اینکه با آدمی باشم که پیله‌س|||:

آهای اهل دل؛ #شعر؟!

‌‌‌با همین دست، به دستان تو عادت کردم این گناه است ولی جان تو عادت کردم

جا برای من گنجشک زیاد است، ولی به درختان خیابان تو عادت کردم٫٫!٫٫

گرچه گلدان من از خشک شدن می‌ترسد به ته خالی لیوان تو عادت کردم -!-

دستم اندازه‌ی یک لمس بهاری سبز است بس‌که بی‌پرده به دستان تو عادت کردم ..

مانده‌ام آخر این شعر چه باشد انگار ‹به ندانستن پایان تو عادت کردم(:›