-دیگر دلم هوای سرودن نمی کند-
برخلافِ تمامِ جمعهها اینبار شاید دلگیرِ پوچیها نبودم که سخت دلگیر بودم در میان قابعکسهای اینجا .
اینجایی که همههستند؛اینجایی که همه هستنیهستند؛اینجایی که همه زندهاند؛
و وای بهحالِ ما که آنها را نیست میدانیم درحالی که هستی بخاطر آنهاست (:′
با دلی پر و ذهنی آشفته و قلبی از تلمبارِ هیچ آمدم، دست به قلم شدم و نوشتم و نوشتم و نوشتم .
از هرچیزی؛از تمامِ گلهها و شکایتهایم؛ از آمال ها و آرزوهایم و در نهایت از دلتنگی هایی که هیچکس آنها را نمیفهمد′!
جمعه دلگیر بود؛ اینجا اما دلمرا گره زدم میانِ عکسها و دلگیر شدم در میانِ پروانههایشهرم .
مینوشتم و میگفتم: خدایمن؛ مرا خرج کن در راهی که آغازش تویی، در راهش تویی و پایانش تویی .
میان سنگقبرها قدم میزنم و دعایمادر را زیر لب زمزمه میکنم«الهی استعملنی لما خلقتنی له»
و تو خود بهتر میدانی مرا برای چه آفریدی؛مرا از مسیر خلقتت جدا نکن .
مرگی ده که سراسر آرامشباشد،
برای من؛ برای همه′!
#زینبِبهار
[ جمعهای کهدلم اینجا گیر کرد؛گلستانِ پروانهها؛ ۹دی ۱۴۰۱ ]
