مامان؛ به اندازه‌ی سلول به سلولِ وجودم فدای بودنت بشم(:′

میشه یه صلوات بفرستید؟

یافته هات رو با باخته هات مقایسه کن ، اگه كِ ‟خدا”رو یافتی هرچی باختی مهم نیست. ولی اگه ‟خدا” رو نیافتی ، همه چی رو باختی ..!

باران آمد؛ دلتنگت شدم′! لبِ پنجره نشستم و مشغول تماشای باران . قطره‌های باران روی زمین می‌افتاد و من با هر قطره، دلتنگی هایم بیشتر ته نشینِ قلبم میشد . باران تمام شد′! به خود که آمدم دیدم ته نشین ها تمامم را پر کرده‌اند؛ چقدر تو مرا لبریز کرده‌ای از خودت؛ آنقدر زیاد که دیگر منی ندیدم . بعد از باران هرچه در خود گشتم تورا یافتم(:′. در این هوای‌بارانی، چقدر بیشتر باید صبر کنم در برابر نبودت . -عزیزِ‌ از من دور- #زینبِ‌بهار [ حال و هوای‌بارانیِ‌امروز|۱۵ دی ۱۴۰۱ ]

ما از اونایی ضربه میخوریم که یروزی تمومِ خودمونو براشون وسط گذاشتیم(:′

خدایا اونیو که قلبِ مسلمونارو مضطر میکنه نابود کن؛ فقط نابود کن همین .

اما اینبار؛
#شعر گوش بدیم؟

•افشین علاء !

گوش بدیا عزیزِدلِ‌ خدا(:″

1:20

من از فرطِ نگرانی واسه‌یچیزایی یه شبایی تا خودِ صبح بیدارم . حقِ من نیست بهم بگن بیخیال؛

گویا حضرتِ اجل اجازه‌ی ادامه‌ی نوشتن نامه را ندادند . وَ غصه میخورم برای دلِ مخاطبِ این نامه که چقدر منتظر مانده و چه اندوهی را تحمل کرده برای غمِ ناتمام‌ماندن این نامه؛ میخواهم شروع به خواندنِ نامه‌کنم و قلبم تابِ خواندنش را ندارد . مدام تصویرِ این صفحه قلبم را می‌فشارد و با خود میگویم: نکند دیر شود برای خیلی‌کار ها؟ و باز برای توجیح کردنِ قلبم میگویم: تازه اولِ راه است؛ اصلا اجل را با تو چکار؟آن هم در این سن و سال′! لبخندی میزنم وَ اینگونه خود را آرام میکنم . اما براستی چه کسی میداند که نامه‌ی زندگی اش تمام شدنیست یا نیمه‌کاره می‌ماند؟ در آخر این را به خود میگویم و به دعوای میانِ احساسات و قلبم پایان میدهم: « فرصتی نیست؛ آنگونه زندگی کن که اجل از گرفتنِ جانت غصه بخورد و بگوید حیف است اگر بمیرد، هنوزدنیا به او نیاز دارد (:′.» و ای کاش اینگونه‌باشد . [ #زینبِ‌بهار| نامه‌ی ناتمامِ نخوانده‌شده؛ ۱۶ دی ۱۴۰۱ ] *پ.ن: کتابِ‌محبوبِ‌من، نامه‌های بلوغ(:″