از چه بنویسم که آدمی هرلحظه نشسته و دارد گره ای را باز می‌کند؟ یکی گره غم هایش، یکی گره خاطراتش، یکی گره خطا هایش، و یکی سخت درحال تلاش برای باز کردن گره دلتنگی‌اش:) اسم دلتنگی که می‌آید هرکس می‌خواهد بتی بسازد و دلتنگی اش را نثار آن کند . اما من میخواهم از کوچکترین و خرد ترین دلتنگی ها حرف بزنم′! از همان دلتنگی هایی که هیچکس متوجهشان نمی‌شود و هیچ‌کس نمیداند که چه دلتنگی های عمیقی هستند همان دلتنگی های کوچک . میخواهم از دلتنگیِ دیدنِ معلم کلاس اول حرف بزنم که چقدر صدایش را صاف کرد تا با صدایی رسا به ما بیاموزد الفبای درست زیستن را؛ نگویم برایتان از دلتنگیِ نشستن اول نیمکت‌ها که چقدر برای اینکه اول نیمکت بنشینیم دعوا کردیم، گریه کردیم، گله و شکایت به مادر و مدیر و معلم و ناظم کردیم .. آخرش چه شد؟ هیچ؛ تمام نیمکت هارا در مدرسه گذاشتیم و به پایه‌ی بالاتر رفتیم . میخواهم از دلتنگیِ لِی‌لِی بازی کردن های دم در حرف بزنم؛ همان خانه‌هایی که با گچ های رنگی روی آسفالت کشیده میشد و با چند بار کشیدن کفش رویش، آن خانه ها ویران می‌شدند′ یادتان هست شعرهای معروف کودکی را؟ «پسر‌ا با پسرا؛ دخترا با دخترا؛ پسرا شیرن مثل شمشیرن، دخترا بادکنکن دست بزنیم میترکن». یادش بخیر، چقدر با این شعر دعوا کردیم . اگر از من بپرسید به شما میگویم که چقدر دلم برای رخت خواب بازی های کودکی تنگ شده′! میبینید؟ بزرگ می‌شویم و دلتنگی را خلاصه می‌کنیم در بت هایی که برایمان میسازند؛ نمیدانیم که دلتنگی در پس همین لحظه‌هاییست که می‌گذرانیمش و فکر میکنیم قرار است اتفاق بزرگتری رخ دهد تا مارا یک دلتنگ نشان دهد . اکنون باید زیست این دلتنگی هارا؛ فردا دیر میشود(:′ [ #زینبِ‌بهار| برای واژه‌ای که دست کمش گرفتیم؛برای دلتنگی؛ ۱۲ فروردین ۱۴۰۲ ]

این فیلم نه بغض داره نه اشک؛ فقط عبرت داره و قشنگی(:′ 🎥ببینید .

#قرار دهم 100 صلوات هدیه به حضرتِ‌ ام البنین(:💚″

- سلام و‌ یک سبد رحمت از جانب خدا هدیه به شما برای کلمات‌تان که روح داشت و زنده بود و دل‌‌ما را نیز زنده کرد. باز خوب است ما خانه‌های کاه‌گلی و حجره حجره‌ای را دیده‌ایم و خاطراتی چنین گوشه‌ی ذهن‌مان داریم ... بچه‌های بعد از ما چه خواهند داشت؟! آن‌ها که خانه‌های مادربزرگ‌های‌شان آپارتمانی‌ست و سر و چشم مادربزرگ‌ها‌ی‌شان به جای قالی بافی و پازش کردن، گرم اینستاگرام و این‌جور چیزها بوده است ... آخ که ‌دل‌مان می‌‌سوزد برای روزهایی که قصه‌ای ندارند بشنود و زیر کرسی بنشیند و انار‌های دانه دانه‌ شده‌ی داخل کاسه‌ی سفالی را نمک بزنند و بخورند. نامه‌ها در خاطرات می‌مانند و محبت‌های خفته در بین کلمات‌شان روز‌های سخت را نرم نرم و با لطافت، حال خوب کن می‌کنند . . . حال ما نیز رو به راه است؛ البته که در این راه، غم نیز گاهی سرعت‌مان را می‌گیرد. ولی خب به قول خود شما چون این راه طی می‌شود و می‌گذرد غمی نیست ... #مهدی_شفیعی *نامه را باید روی کاغذ نوشت و در پاکت گذاشت و مهر و موم شده رساند اما خب فعلا در همین حد و فضا توان است 🌱

سلام؛ نامه‌ی‌تان را خواندم و ناخودآگاه زانوی غم بغل کرده نشسته و فکر می‌کنم به آینده؛ به روزهایی که قرار است شاهد حضور نسلی باشیم که تمامِ دنیارا در قاب کوچک موبایل ها دیده اند . نسلی که بر خلاف استعداد های فراوان و هوش فوق‌العاده‌شان کم تجربه و آسیب پذیر اند و اندکی بیش از خیلی زودرنج و تنها؛ تنها نه فقط برای رنج هایشان که برای بازی ها و سرگرمی هایشان . آدم چقدر نگران می‌شود که باید شاهد خودخواهی پدر و مادر هایی باشد که تک فرزندی را علاج زندگی‌شان می‌دانند. حرف از نسل آینده که میشود می‌بینم چقدر همین حالا آینده قابل مشاهده است در بعضی خانه ها .. بچه هایی که تنها در اتاق نشسته اند و بجای بازی با خواهران و برادرانشان دارند خود را سر گرم بازی های موبایلی می‌کنند که با اندکی شارژ خوابیدن همراهی‌اش تمام می‌شود . براستی برای این ظلمِ آشکار که نامش را تجدد گذاشته اند، باید یقه‌ی چه کسی را گرفت؟ خدا رحم کند به آینده‌ای که در انتظار نور چشم های این سرزمین است؛ [ #زینبِ‌بهار| اندکی نگرانی به ضمیمه‌ی مقدار زیادی غم برای نسلی که فدای خودخواهی ها می‌شوند ]

و هیچکس جز آنانی که می‌شناختم ، به من زیانی نرساندند‌. خدا به آنانی که نمی‌شناسم جزای خیر دهد :)! ء| أبوالعلاء المعري ریحان

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست؛ آه‍ .. بی‌تاب شدن عادت کم حوصله هاست (:′

-صرفاً برای مهدیِ‌فاطمه-

شدیدا بیزارم از خونه های آپارتمانی و شهر داره پر میشه از آپارتمان>>>>> این ظلم رو نکنید در حق بچه‌ها؛ اونا گناه دارن ..

قلمت بشکند تاریخ اگر ننویسی کسی در جمعیت میلیاردی کره‌ی زمین، قرن‌ها منتظر تنها ³¹³ یار پای کار بود(:′ #اللهم‌عجل‌الولیک‌الفرج؛

#قرار یازدهم 100 صلوات هدیه به امام هادی(:💛″