-ایستادگی-
به دنبال سوژهای برای نوشتن میگشتم و غرق در تماشای جزئی ترین قسمت های خانه بودم .
خانهی ما همیشه پر است از سوژههای ناب و دلچسب برای نوشتن، اما راستش نوشتن از خانه و اهل خانه قلم و کاغذ میخواهد چرا که عظمت خانواده را نمیتوان با چیزی جز قلم و کاغذ نشان داد .
به سراغ گالریِگوشی میآیم و قفل میشوم در سیاهیِ تصویری که لبریز از سفیدی و رنگ است .
نامِ ایستادگی که میآید هرکس تصویری در ذهنش تجسم میکند؛
یکی پدر را و دیگری درخت کاجِ معروفِ کلاس چهارم دبستان را ..
من نیز میروم به عمیق ترین نقطهی این واژه که چقدر برایم قابل لمس و تماشاییست .
رسمِ پدر سوزِ روزگار این است که ظالم همیشه حق به جانب باشد و در توهمِ شعور و فرهنگ ولی در واقعیت ظالم چیزی نیست جز یک حقیرِ دور افتاده′!
و من اینبار افسارِ واژههایمرا سپردهام بدستِ دل تا کمی او برقصاند این قلمِ تشنهی نوشتن را .
و اما بعد ..
فلسطینِکوچک و پر قدرتِ من:)′
برای تو مینویسم که
قدرتت را در مشتِ کوچکِ کودکانت و سنگ ریزههای در دستانشان پنهان کردهای تا مباد تسلیمِ گلولهی حقیرترین دزدهای عالم شوی .
و برای عظمت تو سر تعظیم فرود میآورم که سال هاست ماندهای در راه تا مباد دشمنت صاحب اختیارِ سرزمینت شود′!
چه زیباست که دوست داشتنِ تو خلاصه نمیشود در حصارِ مرز هایت:)′.
‹کهبرای عاشق هیچ مرزی مفهوم ندارد مگر مرزهای تنِ معشوقهاش″›
عزیزِ آزاد در بندم؛
زنده بمان در حصارِ آزادیِ خونِ لالههایت و فراموش نکن که پایانِ طوفان های سهمگین چیزی نیست جز
؛آرامش؛
میایستیم در برابر آنان که در برابرت کمر خم میکنند .
-آرام و قوی بمان ای کوچکِ قهرمانم:)-
/تقدیم به بزرگیِ مرزهایجهانیِ دوست داشتنت فلسطین/
[
#زینبِبهار| کمی برای مظلوم؛ برای تویی که آموختی به ما مفهومِ خاکِ مادری را؛ ۲۵ فروردین ۱۴۰۲ ]
