@mehrOmah _چرا دیگه شعر نمیگی؟ +شاعری که شعراش مخاطب نداره مثل گلفروشیه که سر چهارراه گلاشو زیر قیمت میفروشه به زوجایی که تو ماشین نشستن تا ذوق دلشون تازه شه...خودشم وایمیسه با یه لبخند مسخره نگاشون میکنه _تو بدت میاد بقیه ذوق کنن با شعرات؟ +من میگم چرا یکی نیست به این عاشق و معشوقا بگه جلو چشم یه آدمی که تنها تو خودشه واسه هم دلبری نکنن...شاید طرف چشماشو بست، شاید دلش خواست، شاید دلش رفت _دلِ تو میره؟ +دیگه دلی نمونده که....نه واسه رفتن نه واسه شعر گفتن _دو ساعته تو اون گوشی به چی زل زدی؟ +به دیالوگِ ماندگار _منکه نمیفهمم چی میگی! +یه زمانی کارم تدوین فیلم بود _خب +یه شب داشتم با کارگردان فیلم تدوین میکردم که رسید به بازیگری که معشوقش بود...بعد هی فیلمو عقب جلو میکشید _خب +بعد از بیست بار جلو عقب کشیدن یه جا استپ کرد و گفت این دیالوگو بردار بازیگرِ هیچی نمیگفت فقط داشت تو دوربین نگاه میکرد _خب +گفتم این دیالوگ نداره که یه نگام کرد...گفت این دیالوگه ماندگاره...منتها تو نمیفهمی من میفهمم. بعد میدونی من بهش چی گفتم؟ _چی گفتی؟ +گفتم منکه نمیفهمم چی میگی! _ینی الان من همون توام که اون موقع بودی؟ +سیگارتو کشیدی پنجره رو ببند یخ نکنیم تا صبح هوا داره بهاری میشه...داره بهار میاد آخرِ شب دلم گرم بود به شب بخیرایی که میگفت، از وقتی نمیگه سرده، تا صبح خوابِ زمستون میبینم...بهار داره میاد ولی سرده...پنجره هارو ببند #علی_سلطانی

@mehrOmah نه، اشتباه نمیدیدم گرچه هی پلک زدم که ای چشمان لامصب دارید اشتباه میبینید! اما نه! خودش بود داشت شانه به شانه غریبه ای راه می آمد! نه برای او برای من غریبه بود دستانش را نگرفته بود ولی آخر با من که بود دستم را ول نمیکرد که، خیس میشد دستمان اما ول کنیم؟ عمرا! صورتش ذوق نداشت، آرایش داشت، موهایش را هم رنگ کرده بود...موهایش....موهایش باشد برای بعد، حرف دارم! آرایش داشت اما صورتش سرد بود، خیره بود راستش با من که به خیابان میزدیم چشم و ابرویش شلوغ میکردند، صورتش با دماغ و گوش و پلک و ابرو همه با هم میخندیدند اما ساکت بود، خیره بود این خستگی از پشت آرایش غلیظش داد میزد معلوم بود روزی هزار و صد بار کسی نمیگوید ای به قربان آن چشمان مورب ات گیسو نمیبافدو رژ بیرون زده ازگوشه ی لبش را پاک نمیکند وسط جمع چشم غره نمیرود که دکمه مانتوات را ببند، آرام بخند...آخرش هم بگوید میخواستی انقدر خوشگل نباشی...به من چه !؟ نه این یارو مال این حرف ها نبود عزیزم این یارو اصلا دستهایت را وسط خیابان به صورتش نزدیک کرده و بو کشیده !!؟ این یارو ؟ مردک تا چشمش به برجستگی زنی میخورد کم میماند دندان روی لب بکشد! حق داری دستانش را نگیری! من خیلی پسر بوقی بودم! در اوج تنهاییمان حتی به لب هایش یورش نمیبردم ها چرا چند باری فقط قطرات باران را از روی لب هایش نوشیدم نوشیدن که هوس نداشت مستی داشت ولی هوس نه! اما بوسیدن لب هوس داشت و اعوذبالله مِن هوس! با من که بود فقط پیشانی اش را میبوسیدم. پیشانی اش آرام وملایم! انقدر آرام که چشمانش را باز نمیکرد و میگفت تمام شد؟! میگفتم آری بانو تمام شد تنها چیزی که در صورتش یافتم همان بوسه های پیشانی بود و لاغیر! رد بوسه ام را جا گذاشته بودم و ای لعنت بر من! لعنت که مسیرم به این خیابان افتاد و دل جفتمان ریش شد! دید مرا که ای کاش نمیدید! دید که دارم شانه به شانه ی دیگری راه می آیم دید که خال لب دارد دید که گردنبند فیروزه ای انداخته دید که چقدر شبیه خودش است! و دید که دستانش را نگرفته ام! شاید من هم یکی بودم مثل همان مردک! مثل تمام یارو های شهر! راستش #مردها #فقط_یک_بار_میتوانند_آن_همه_دیوانه_باشند. موهایش؟! هیچ...موهایش را کوتاه کرده بود آخر میدانست فقط من میتوانم دو ساعت وقت بگذارم و آن موهای بر هم ریخته و فرفری را مرتب کنم !! مردها ؟! مردها فقط یک بار جنون را زندگی میکنند جنون؟ نمیدانم شاید تو را دیدن و دوستت دارم نگفتن هم جنون باشد دوستت دارم ؟! آسمان که بدون باران نمیشود! باران ؟! خاطره خاطره ؟! بوی موی تو بویِ مویِ تو هر چند کم پشت، خیابان را برداشته بود! چیزهایی هست که نمی دانی #علی_سلطانی

@mehrOmah عادت کرده بود قبل از خواب برایش شعر بخوانم یکجوری عادت کرده بود که تا نمیخواندم خوابش نمیبرد یادم هست یک شب داشتم از مسافرت بر میگشتم که تلفن همراهم خاموش شد و یک مسیر طولانی هیچ گونه دسترسی به تلفن نداشتم. خلاصه پنج صبح بود که رسیدم خانه و تا گوشی را روشن کردم.... دیدم هر پنج دقیقه یک بار پیام داده که: "من خوابم نمیبره، شعر لدفا" آخرین پیامش هم برای دو دقیقه پیش بود... اشکم بی اختیار روی گونه لم داد... دلم میخواست آن لحظه بغلش کنم .. آن چنان که کل شهر توان جدا کردنمان را نداشته باشند... . . . عزیزم نمیدانم باز هم بیدار میمانی یا نه! نمیدانم باز هم بی خواب میشوی یا نه! فقط راستش را اگر بخواهی کلی شعر روی دستم باد کرده... کلی شعر که برای اپراتور میخوانم وقتی میگوید مشترک مورد نظرت خاموش است کلی شعر که این بار من را بی خواب کرده اند... کلی شعر که نمیدانم بدون گوش کردنشان چگونه میخوابی؟! 📚چیزهایی هست که نمی دانی #علی_سلطانی

@mehrOmah دو سال و هفت ماه دیوانه وار یک نفر دوست داشتم آنقدر دوست داشتم که جرات نمیکردم بگویم آنقدر نگفتم که در یک بعد از ظهر پاییزی، از آن بعد از ظهرهای جمعه که انگار آسمان فرهاد گوش داده است، خواهرم بعد از کلی مِنو مِن کردن گفت فلانی نامزد کرد کمی خیره ماندم و چیزی نگفتم انگار این خفه ماندن بخشی از تقدیرم بود شاید هم بزرگ شده بودم و باید با هر چیزی منطقی برخورد میکردم. خب اگر من را میخواست حتما میماند و دلش برای دیگری نمیرفت! خلاصه منطقی برخورد کردم و تنها تعدادی تارِ موی سفید در این چند ساعت برایم باقی ماند! غروب بود و قلیانی چاق کردم و به همراه آهنگی از فریدون فروغی، کنار حوض نشستم اهالی خانه فهمیده بودند چه بلایی سرم آمده اما هیچ کدام به رویم نمی آورند تا اینکه پدربزرگ آمد و کنارم نشست، چند کام از قلیان گرفت حالا باید نصیحتم میکرد اما اینبار لحنش میلرزید! چشم دوخت به زغال قلیان و بی مقدمه گفت: سرباز سنندج بودم و دیر به دیر مرخصی میدادن تا اینکه یه روز مادرم با هزار بدبختی واسه دیدنم اومد پادگان، فرمانده وقتی حال مادرم رو دید دو هفته مرخصی داد. خلاصه با کلی خوشحالی اومدیم سر جاده و سوار مینی بوس شدیم. دو تا صندلی از من جلوتر یه دخترِ کُرد نشسته بود که چشمای سیاه و کشیده اش قلبم رو چلوند، نگاهم که میکرد وا میرفتم نامرد انگار آرامش رو به چهره ش آرایش کرده بودن و موهاشو هزارتا زنِ زیبا با ظرافت بافته بودن، هر بادی که میوزید و شالش تکون میخورد دست و تن و دلم میلرزید اصلن یه حالی بودم. یه ساعتی از مسیر گذشته بود که با خودم عهد کردم وقتی رسیدیم به مادرم بگم حتما با مادرش حرف بزنه، داشتم نقشه میکشیدم که چی بگم و چه کنم که مینی بوس کنار جاده ایستاد و اون دخترِ کُرد با مادرش پیاده شد و رفت. همه چیز تو چند لحظه اتفاق افتاد و من فقط ماتم برده بود. نمیدونستم باید چه غلطی بکنم، تا از شُک در بیام کلی دور شده بودیم، خلاصه رفت و ما هم اومدیم اما چه اومدنی؟ کل حسم توی مینی بوس جا مونده بود مثلا دو هفته مرخصی بودم، همه فکر میکردن خدمت آدمم کرده و سربه زیر و آروم شدم، بعضیام میگفتن معتاد شده اما هیچ کس نفهمید جونم رو واسه همیشه توی نگاه یک دختر کُرد جا گذاشتم . . پدر بزرگ گفت و رفت و حالا مفهوم لباس و شال کُردیِ مادر بزرگ و نام کُردیِ عمه و هزار رد پای دیگر برایم روشن شده بود پدر بزرگ گفت و رفت و من تا صبح به نامت به رنگ شال گردن ات به لباس هایی که میپوشیدی فکر میکردم که قرار است یک عمر برایم باقی بماند... #علی_سلطانی 📚چیزهایی هست که نمیدانی

خدایا؛ برای لحظه‌هایی که تو اوج نا امیدی روزنه‌ی امید شدی و مثلِ نور تابیدی و ما در کمال بی‌انصافی اسمش رو گذاشتیم خوش‌شانسی شکرت :) #علی_سلطانی

به یقین که یک روز من با تو همزمان به هم فکر خواهیم کرد... #علی_سلطانی