آیت الله نجابت می گوید:

بنده اول مجلسی که مفصل محضر آقای قاضی رسیدم، ایشان خیلی گرم گرفتند و آقایی فرمودند و ما هم که خوش بودیم،
در اثر التفات زیاد ایشان زبانمان باز شد.
گفتیم: آقا این وضعی که اهل معرفت دارند، به خیال است یا به حقیقت؟ 
رضوان خدا بر ایشان ـ چشمهایش را درشت کرد و فرمود:

مطالب جلسات، مطالب توحیدی و عرفانی بوده. 
ایشان می فرمودند جلسات عصر آنقدر پربار و قوی بود که 

وقتی از خدمتشان مرخص می شدیم تا فردا که دوباره می رفتیم اصلاً انگار منگ بودیم و جلسات تأثیر فوق العاده ای در ما داشت.

گویا در زمان جنگ به ایشان خیلی فشار آورده بودند، که جمع کنید و به ایران بروید. 
والده می گفت آقای قوچانی چند بار گفته بودند من در آخر عمر تنها هستم و تنها می شوم، و این حرف ایشان برای من قابل هضم نبود و می گفتم فرضاً من قبل از شما بمیرم، بچه ها که هستند، آن ها که همه شان نمی روند که شما تنها باشید و بالاخره حرف ایشان را درک نمی کردم.
یکی از همشیره زاده ها می گفت: من دفعه آخر که آن جا بودم، خیلی اصرار می کردم که بیائید ایران، تنها نمانید. می فرمودند: که من نمی آیم

در زمان حکومت صدام و در اواخر عمر  ایت الله شیخ عباس قوچانی تمام خانواده ایشان از عراق اخراج میشوند و ایشان تنها در نجف مطابق همان وعده ایی که ایت الله قاضی به ایشان داده بودند باقی میمانند .
مدفن آیت الله شیخ عباس قوچانی در وادی السلام نجف می باشد