🎥 گفت‎وگوی بی‎واسطه مردم با رئیس‎جمهور در میدان بهمن تهران

🎥 پاسخ مجری و تهیه کننده ی برنامه زندگی پس از زندگی به شبهات 🔻عباس موزون: 🔹 راستی آزمایی های ما از همه جای دنیا بهتر است. 🔹 تجربه گراها نمرده اند بلکه تجربه نزدیک به مرگ داشتند. 🔹 برنامه ما ادعای مادی گراها و خدا ناباورها را باطل کرد. #زندگی_پس_از_زندگی

بیست‌ونُهم؛ «راه کجاست؛ چاه کجاست؟» حجت‌الاسلام‌والمسلمین استاد #مؤیدی رمضانیه 1401 برگرفته از سلسله‌جلسات شرح دعای مکارم‌الأخلاق جلسه پانزدهم | دقیقه دوازدهم ~ 4 دقیقه | 4 مگابایت 🌸🌸🌸🌸🌸

نکاتی از مواعظ استاد #مؤیدی در ویدیوکلیپ «راه کجاست؛ چاه کجاست؟» یکم؛ «صراط مستقیم»، راه حجت کبرای الهی، امام عصر علیه‌السلام است. ارزش این عالَم که به صدفی می‌ماند، به مروارید گران‌قدر نهان در آن (انسان کامل، امام زمان علیه‌السلام) است. دوم؛ قرآن کریم، صراط مستقیم را راه انبیا، صدیقان، شهدا و صالحان که در راه حجت کبرای خداوندی خلاصه است، بر می‌شمارد. چرا که پس از رسول گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله، قُرب‌یافته‌ترین نفْسِ نورانی به مقام نوری ختمی (پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله) امام خواهد بود. سوم؛ انسان‌ها طبق آیه پایانی سوره حمد، سه گروه هستند. گروه نخست، افرادی هستند که با انبیای الهی و اهل‌بیت علیهم‌السلام، خوبان و پاکان همراه و هم‌قدم شده‌اند. گروه دوم، افرادی هستند که در غلیظ‌ترین حجاب‌های خودبینی قرار گرفته‌ و هرگز خدا را نمی‌بینند؛ به‌گونه‌ای که دیگر نه‌تنها برای ایمان قلب گشاده‌ و صدر شرح‌یافته‌ای ندارند، بلکه برای کفر این‌چنین آماده و مشتاق شده‌اند. اینان، هر چند در تعداد بسیار نادرند، اما مورد غصب الهی هستند. گروه سوم هم گروهی هستند که نه جزو اینند و نه آن. هر چند راه گم کرده‌اند، اما با مواجهه با حق آن را پذیرفته و در پیشگاه آن تسلیم می‌شوند. چهارم؛ لطف الهی به واسطه توجه امام زمان علیه‌السلام بر فطرت همه انسان‌ها (مسلمان یا غیر مسلمان)، بر همگان سایه افکنده است. ظرفیت فطری، هر قدر در هر فردی ایجاد شود، از سوی خداوند منان، مورد عنایت و هدایت قرار می‌گیرد. پنجم؛ انسان در ارتباط با گروه سوم، نباید به احساس برتربینی اجازه جولان دهد. هرگز نباید خود را از دیگران برتر دانست. چنانکه امام سجاد علیه‌السلام هر چند در مقام امامت ساکن است، اما در مناجات با پرودگار، خود را کمترینِ کمترین‌ها می‌خوانَد؛ «وَ أَنَا بَعْدُ أَقَلُّ الْأَقَلِّینَ وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّینَ وَ مِثْلُ الذَّرَّهٔ أَوْ دُونَهَا»!

آیت الله مصباح : 🔸️همه دوستداران وجود مقدس ولی‌عصر (عج) و پاکباختگان حضرت، همیشه در اندیشه آنند که محبوبشان چه چیزی را دوست دارد تا آن را انجام دهند، دیگر با خود محبوب است که هرگونه صلاح بداند با عاشقانش رفتار کند. 📖 آفتاب ولایت صفحه ۱۸ #مهدویت ۱

✅ عدالت، مقدمه معرفت آیت الله مصباح : 🔸️ علاقه بسیاری از مردم نیز به امام زمان (عج) بدین جهت است که حضرت، بساط ظلم و بیداد را از روی زمین بر می‌اندازد و بساط عدل و داد را در آن می گستراند؛ ولی این، هدف نهایی نیست. درست است که حتی بعثت تمام انبیا نیز برای برقراری عدل بر روی زمین بوده است؛ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط؛ ولی برای عدل جهانی، هدف نهایی نیست. برقراری حکومت اسلامی و گستراندن عدل در روی زمین به دست توانای حضرت ولی‌عصر (عج)، خود مقدمه‌ای برای تامین هدف والاتری است و آن اینکه زمینه‌ای فراهم شود تا بیشتر انسان ها بتوانند بیشترین مراتب معرفت لایق برسند. 📖 آفتاب ولایت صفحه ۱۹‌و ۲۰ #مهدویت ۲

💠 آیت الله مصباح : انسان نباید فقر ذاتی خویش را فراموش کند «اَنْتُمُ الْفُقَراءُ اِلَى اللّهِ وَاللّهُ هُوَ الْغَنىُّ الْحَمیدُ.» (فاطر ۱۵) «ترجمه: اى مردم، همۀ شما به خدا نيازمنديد و خداست كه بى نياز و ستوده صفات و افعال است.» 🔹️خداوند با این تعبیر توجّه مى‌دهد که انسان نباید هیچ گاه فقر ذاتى خویش را فراموش کند تا برسد به آن کمالى که مى‌تواند برسد. اولیاى خدا هر چه بر علمشان افزوده مى‌شود به همان نسبت بر تواضعشان افزوده مى‌شود و بیشتر اقرار به جهل مى‌کنند و هر چه بر قدرتشان افزوده شود، بیشتر در پیشگاه خداوند اظهار عجز مى‌کنند و نسبت به مردم متواضعتر مى‌شوند که البته در هر دو مورد این روند، نتیجه درجات بالاى معرفت ایشان خواهد بود. اخلاق در قرآن جلد دوم صفحه ۱۲۸ ترجمه آیه، از آیت الله مشکینی #معارف_قرآن ۱۰

🔴🔴 بازخوانی نامه ای قدیمی از حضرت آیت الله العظمی سیستانی: هشدار می دهم روحانیت از تجملات جدا اجتناب کند / ریخت و پاش از بزرگترین خطرات برای روحانیت است / روش سال‌های اخیر موجبات بی عقیدگی مردم به روحانیت را فراهم آورده است/ باید روش مقدس اردبیلی و شیخ انصاری نصب العین باشد. 👇👇👇 https://fa.shafaqna.com/?p=1369646

♻️ به مناسبت سالروز رحلت آیت الله العظمی بروجردی(۱۳۸۰ق) ✍️ آیت الله العظمی سید حسین طباطبائی بروجردی (۱۲۹۲ق،۱۲۵۴ش- ۱۳۸۰ق، ۱۳۴۰ش) از مراجع تقلید و از شاگردان آخوند خراسانی بود که بعد از بازگشت از نجف در بروجرد ساکن شد. و پس از درگذشت شیخ عبدالکریم حائری یزدی به دعوت مراجع عظام سه گانه (حجت،‌ خوانساری، صدر) به قم آمد و ریاست حوزه علمیه قم را بر عهده گرفت. ✅ او پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی، مهم‌ترین مرجع شیعیان بود و در دهه ۱۳۳۰ش مرجع عام شیعیان محسوب می‌شد. در زمان وی حوزه علمیه قم گسترش و تعداد طلاب افزایش زیادی یافت. با حمایت‌‌های ایشان آثار حدیثی و فقهی متعددی احیاء و منتشر شد. مجموعه بزرگ جامع احادیث الشیعه تحت نظر او تدوین شد. ✅ وی به تقریب مذاهب اسلامی اهمیت می‌داد و در این راستا نماینده‌ای برای عضویت در دارالتقریب به مصر فرستاد. فتوای معروف شیخ محمود شلتوت برای به رسمیت شناخته شدن فقه شیعه نزد اهل سنت نتیجه فعالیت‌های آیت‌الله العظمی بروجردی بود. ✅ اعزام مبلغ به مناطق مختلف ایران و خارج کشور، ایجاد مراکز بزرگ علمی و مذهبی، ساخت مساجد و مدارس در ایران و کشورهای مختلف، درخواست برای گنجاندن درس تعلیمات دینی در دوره ابتدایی مدارس ایران و... از مهم‌ترین اقدامات دینی، سیاسی و اجتماعی او است. ✅ سرانجام آن فقیه سترگ، در سیزدهم شوال ۱۳۸۰ هـ.ق برابر با دهم فروردین ۱۳۴۰ هـ.ش، در قم دیده از جهان فروبست و در جوار حرم مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها ) رخ در نقاب خاک کشید.

🔴جدایی بحرین از ایران ۲۲ اردیبهشت ۱۳۵۰ ♦️در روز ۲۲ اردیبهشت ۱۳۵۰ جزیره بحرین، استان چهاردهم ایران در پی جدایی از سرزمین مادری، اعلام استقلال کرد. جدایی‌خواهی در بحرین زمانی پدیدار شد که این منطقه از ۱۸۹۲ میلادی تحت سلطه کامل بریتانیا درآمد. پیش از این بریتانیا از طریق انعقاد قراردادهای گوناگون کوشیده بود تا این سرزمین را تحت حاکمیت خود درآورد. نخستین قیام عمومی بحرین در مارس ۱۸۹۵ در مخالفت با شیخ عیسی بن علی نخستین حاکم از سلسله آل‌خلیفه شکل گرفت‌. این قیام با دخالت سرهنگ آرنولد ویلسون، نماینده دولت بریتانیا در خلیج فارس سرکوب شد و بازداشت و تبعید ناراضیان به «زباره» در شمال شبه جزیره قطر را در پی داشت و درگیری‌های شدیدی را میان قطر و بحرین بوجود آورد. این موضوع باعث شد قطر با انعقاد قراردادی خود را تحت‌الحمایه بریتانیا کند. این رویداد نقطه آغاز بیش از یک قرن کشمکش سیاسی و نظامی میان بحرین و قطر بود. در سال‌های بعد به تدریج افکار عمومی در بحرین به ایران متمایل شد. انقراض سلسله قاجار در ایران و طرح ادعاهای ارضی پهلوی اول این تمایل را در میان مردم بحرین افزایش داد و از جانب دیگر بر حساسیت انگلیسی‌ها در منطقه افزود و آنان را به تحکیم پایه‌های نفوذ و سلطه خود در بحرین سوق داد. این رخداد باعث شد انگلیسی‌ها در ۱۹۲۳ میلادی شیخ عیسی بن علی را برکنار و یکی از کارگزاران خود چارلز بلگریو را در ۱۹۲۶ به عنوان مشاور امیر بحرین روانه این سرزمین کنند. اقدامات این مشاور که تصمیم‌گیرنده اصلی در بحرین بود افزایش نفرت عمومی نسبت به سیاست‌های استعماری بریتانیا در منطقه را در پی داشت، اعتراضات مردمی آغاز شد و بلگریو در مواجهه با اولین اعتراض‌آمیز بحرینی‌ها از این سرزمین خارج شد. در دوران بعد از جنگ جهانی دوم، با گسترش تظاهرات، مخالفت‌های مردمی به جنبش عمومی ضداستعماری تبدیل شد. بریتانیا می‌دانست که کاهش کنترل بر بحرین، به از دست رفتن سراسر خلیج فارس خواهد انجامید؛ می‌خواست به هر بهایی قیام مردم بحرین را سرکوب کند و در این راه دامن زدن به اختلافات مذهبی را پیشه کرد. میان شیعه و سنی تفرقه ایجاد کرد و زمینه‌های برخورد این دو را بوجود آورد. بدین ترتیب در دهه ۵۰ میلادی بحرین چند بار تا آستانه جنگ‌های خونین داخلی پیش رفت. از طرفی جنگ کانال سوئز و هجوم نظامیان انگلیسی به مصر، سبب افزایش تنفر اعراب خلیج فارس و به ویژه مردم بحرین نسبت به انگلیس و همچنین ترویج احساسات ناسیونالیستی عربی در این کشور شد، اما این احساسات غالباً توسط پلیس غیربومی بحرین سرکوب می‌شد. از اواسط قرن بیستم ادعاهای تاریخی ایران در مورد حاکمیت بر بحرین جدی شد. مجلس شورای ملی در آبان ۱۳۳۶ لایحه‌ای را تصویب کرد که به موجب آن بحرین استان چهاردهم ایران اعلام شد و دو کرسی خالی برای نمایندگان «استان چهاردهم» در نظر گرفته شد. این اقدام و تهدید ایران در مورد تحریم هر سازمان و مجمع بین‌المللی که بحرین را به رسمیت بشناسد، موضوع را پیچیده‌ کرد. اما فشار بریتانیا به شاه به دست کشیدن ایران از ادعاهای ارضی‌اش نسبت به بحرین انجامید. در ۱۳۴۷ شاه طی دیدارش از هند گفت‌: «اگر مردم بحرین مایل نباشند به کشور ما ملحق شوند هرگز به زور متوسل نخواهیم شد و هر کاری که بتواند اراده مردم بحرین را به نحوی که نزد همه جهانیان به رسمیت شناخته شود، نشان دهد خوب است‌.» شاه استقلال بحرین را منوط به نظر مردم بحرین کرد و این عمل در تاریخ ایران سابقه نداشت. همان زمان اسدالله علم نیز به سفیر انگلیس در مورد این راه حل اعتراض می‌کند. او در کتاب خاطراتش در روز ۲۱ مرداد ۱۳۴۸ خود آورده است: «به سفیر انگلیس گفتم ما هیچ‌گاه نمی‌توانیم چنین پیشنهادی را تصویب و در برابر ملت ایران توجیه کنیم.» ایران سعی داشت تا سرنوشت بحرین در یک همه‌پرسی تعیین شود، در حالی که دولت‌های بحرین و بریتانیا با آن مخالفت کردند. در نتیجه ایران و بریتانیا توافق کردند تا به جای برگزاری همه‌پرسی‌، از سازمان ملل متحد خواسته شود سرنوشت سیاسی این سرزمین را از طریق یک نظرسنجی از میان گروه‌ها و طبقات مختلف تعیین کند. حکومت بحرین که تحت نفوذ بریتانیا بود برای تأثیرگذاری بر نتیجه نظرخواهی مصمم شد تا ساختار جمعیتی این سرزمین را با اکثریت دادن به عرب‌ها دگرگون کند. در این راستا هزاران فلسطینی و نیروی کار عرب از کشورهای منطقه به بحرین هجوم آوردند.

جالب اینکه شاه نیز متوجه خطر نظرخواهی در مورد استقلال بحرین شد و به علم گفت: «به سفیر تکرار کن که اگر من پیشنهادش را بپذیرم مرتکب خودکشی شده‌ام. اگر این خودکشی در راه حفظ منافع ملت ایران بود، ‌چندان اهمیتی به آن نمی‌دادم ولی به عقیده من این طرح خیانت به منافع ملی است، بدین جهت نمی‌توانم آن را بپذیرم.» با این حال نظرخواهی از روز ۱۰ فروردین ۱۳۴۹ آغاز شد و ویتوریو وینتسپیر گیچیاردی، دیپلمات ایتالیایی و مدیر دفتر سازمان ملل در ژنو از سوی اوتانت‌، دبیرکل وقت سازمان ملل مأمور انجام این کار شد. وی پس از پایان مأموریت دو هفته‌ای خود در بحرین گزارش برداشت‌های خود از صحبت با مردم و گروه‌های بحرین را که به ادعای وی از علاقه آنان به استقلال حکایت می‌کرد تسلیم دبیرکل نمود. با اعطای این گزارش، شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ۲۷۸ خود را در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۴۹ صادر کرد که در آن خواسته مردم بحرین مورد تایید قرار گرفته بود. این قطعنامه به دولت‌های ایران و بریتانیا ابلاغ شد. آن دوره در فضای سیاسی ایران موافقان و مخالفانی دراین باره وجود داشت؛ البته مخالفین جدایی بحرین در بین سیاسیون بسیار اندک و بیشتر محدود به اعضای حزب پان‌ایرانیست بود. فراکسیون پارلمانی این حزب که در دوره بیست و دوم مجلس شورای ملی دارای ۵ نماینده بود با محوریت محسن پزشکپور رهبر این تشکل پس از طرح قصد دولت برای موافقت با جدایی بحرین، دولت امیرعباس هویدا را به استیضاح کشاند. در سال ۱۳۴۹ دولت هویدا گزارشی را مبنی بر جدایی مجموعه جزایر بحرین از ایران به مجلس شورای ملی آورد که مورد مخالفت شدید پان‌ایرانیست‌ها قرار گرفت. از آن جمله پزشکپور بود که در مخالفت با این گزارش، سخنرانی مشهوری ایراد کرد و با «خیانت» نامیدن تصمیم دولت هویدا، وی را به چالش کشید. هرچند این نطق و گریه پزشکپور هنگام ایراد آن همان زمان سر و صدای بسیاری به پا کرد اما بعدها ناصر انقطاع در کتاب «پنجاه سال تاریخ با پان‌ایرانیست‌ها» مدعی شد این مخالفت‌ها صوری و نمایشی و از سوی دولت دیکته شده بود. به هر ترتیب چه مخالفت‌ها با طرح جدایی بحرین صوری بود و چه از روی دلسوزی، به جایی نرسید و در بهار سال ۱۳۵۰ شمسی تهران و منامه مرزهای دریایی میان خود را تعیین و تصویب کردند و روابط دوجانبه را در همه زمینه‌ها آغاز نمودند. اینچنین بود که جزیره بحرین در روز ۲۳ مرداد ۱۳۵۰ رسما استقلال خود را از سرزمین مادری اعلام کرد و ایران نخستین کشوری بود که یک ساعت پس از اعلام استقلال، آن کشور را به رسمیت شناخت. در ۲۵ آذر ۱۳۵۰ بحرین رسماً عضو سازمان ملل متحد شد و به عنوان یکصد و بیست و نهمین عضو آن درآمد. از آن پس تاریخ ۱۶ دسامبر برابر با ۲۵ آذر به عنوان روز ملی بحرین شناخته می‌شود.