بیشتر مردم زندگی نمی کنند فقط وجود دارند هر کاری که می توانند انجام می دهند که دو روزی بیشتر وجود داشته باشند. بودنی که نمی دانند برای چه باید باشد؟ اسم این وجود داشتن را زندگی می گذارند. می خورند، می خوابند،  از عالم و آدم شاکیند. صبح را شب و شب را صبح می کنند. و عاقبت هیچ... انگار نه انگار که بودن. ما آمدیم که باشیم، ما آمدیم که بودن را معنا کنیم.... بودن یا نبودن..... تو بگو کدام یک؟

با سواد و بیسواد.....؟ انسانی که به شناخت خودش نرسیده چگونه با سواد شده؟ کسی که حاضر نیست علت وجود نفرت، خودخواهی، غرور و خشم و عصبانیت، عشق و محبت، حتا دلیل خوشحالی خود را بفهمد و قبول کند هر چند دهها کلاس را گذرانده باشه و یا صدها کتاب را هم خوانده باشه...! اگر نتونه یا نخواد کتاب درون خودش را بخواند و بفهمد آیا بیسواد تر از آن کسی نیست که هيچ کلمه ای را نخوانده؟ آیا از بر کردن کلمات دلیل رشد انسانیت انسان بودن می شود؟ ... معلمی که خود معنای خودش را نفهمیده چگونه معلمی است. @MFahmide313

همدلی.... اگر خواهان عشق و محبت همسرت هستی  هیچوقت نباید فکر کنی فکر و احساسات او را می فهمی و می دانی. بجای او فکر نکن. بدون هیچ پیش داوری و قضاوتی اجازه بده راحت حرفهایش را بزند. فراموش نکن مهمترین دلیل ازدواج شما همدل شدن بود.  برای همدل شدن شنونده ای خوبی برای حرفهای او باش. حتا اگر حرفهایش باعصبانیت باشه. حتما حالت او دلیلی داره که تو از آن بیخبری. از همه مهمتر اینکه فراموش نکنی او یک آدمی جدا از تو با دنیایی از احساس و فکر، غیر از فکر و احساسات تو می باشد.

ای وای...... ای وای از این منِ، من های من، که چه بلاهایی بر سرم آوار نمی‌کنه بدون اینکه خودم بفهمم. اینقدر زیرکانه کارهایش را سروسامان میده که باورم بشه من خودم آن کارها را کردم. ولی وقتی می فهمم که نه، خودم انجام ندادم که کار از کار گذشته و دیگر کاری از دستم بر نمیاد. آخه این من، کسی جز منِ خودم نیست و تنها عذری که میتونم بیارم اینکه بگم نفهمیدم. تازه همین هم کلاهی که باز خودم سر خودم می‌زارم.

ما به غلط فکر می کنیم در دنیا زندگی می کنیم. اگر همه ما در یک دنیای یک شکل زندگی کنیم پس چرا این همه با هم اختلاف و دعوا داریم؟ نه عزیز من، هر کدام از ما در دنیای فکری خودمان زندگی می کنیم و دنیای مان آنقدر کوچکِ و چشم هایمان آنقدر نزدیک بین است که توان دیدن دنیای فکری دیگران را نداریم. چرا؟ هر یک از ما در هر لحظه گرفتار طغیان هیجان احساسی هستیم و همه چیز را از همان زاویه احساسی خودمان می بینیم و اشتباه مان همین جاست که انتظار داریم دیگران احساس مان را درک کنند و وقتی چنین اتفاقی نمی افتد مشکل و اختلاف رابطه ما بینمان شروع می شود. درست به همان دلیل که ما هم احساس دیگران را از زاویه احساس خودمان می بینیم و قضاوت می کنیم.

هر وقت فکر کردی همه چیز را می دانی و نسبت به هر چیز و هر کس می توانی قضاوت کنی، این را بیاد داشته باش: همانطور که خیلی کتاب ها هست که نخواندی. همانطور که خیلی جاها هست که تا حالا ندیدی همانطور که مسایلی هست که تا حالا نشنیدی. این دعا را در حق خودت بکن: خدایا دانایم کن بر نادانی هایم. این را قبول داری که هر چیزی قابل اندازه گرفتن است، به غیر از اندازه دانایی و نادانی هایمان چگونه می توانیم اندازه دانسته ها و ندانسته های خودمان را اندازه بگیریم؟ و خلاصه اینکه همیشه بیاد داشته باشیم: نادانی های مان بی نهایت و دانایی هایمان به هر اندازه که باشه خیلی کمه... پس زمان قضاوت کردن نسبت به هر کس و خوب و بد کردن هر چیز مراقب باشیم.

عاشق کیست و عشق و محبت چیست؟ همه ما عاشق، عشق و محبتیم. ولی هیچوقت از خودمان معنای عاشق بودن را نمی پرسیم. هیچوقت فکر نمی کنیم عاشق باید چکار کند و چه خصوصیاتی باید داشته باشد؟ آیا عاشق بودن را نباید یاد بگیریم؟ آیا همینکه گفتیم عاشق بودن یک احساس درونی است دیگر هیچ نیازی به شناخت و به چگونگی ابراز و نشان دادن آن نداریم؟ یا اصلا چه نیازی به عاشق شدن داریم؟ آن عشق و محبتی را که می خواهیم چیست؟ برای چه می خواهیم؟ چگونه باید آنها را شناخت؟ چگونه باید آنها را بدست بیاوریم؟ آیا همه تنهایی ما در کنار هم به علت نشناختن عاشق، نشناختن عشق و محبت نیست؟ همراه خوبم همراهم باش در ادامه راه...

همیشه این را بیاد داشته باش نه به خودت دروغ بگو نه به همه آن کسانی که برایت مهم هستند: در هیچ لحظه زندگی آنقدر سرت شلوغ نمی شود که زمان از دستت در برود و او از یادت برود. این را همیشه بیاد داشته باش همه چیز بر می گردد به اولویت و اهمیتی که در فکر و ذهنت می دهی. اگر کسی تو را و یا تو هر کسی را از یاد بردی فقط و فقط یک دلیل دارد تو اولویت او نیستی و یا آن کس اولویت اول تو نبوده. پس نه دروغ بگو و نه دنبال پیدا کردن بهانه باش

زمين بهشت می‌شود روزی كه همه ما بفهمیم: هيچ چيز عيب نيست، جز قضاوت و مسخره كردن ديگران؛ هيچ چيز گناه نيست، جز ضایع کردن حق مردم؛ هيچ چيز ثواب نيست، جز خدمت به ديگران؛ هيچ‌كس اسطوره نيست، الا در مهربانى و انسانيت؛ هيچ چيز جاودانه نمی‌ماند، جز عشق؛ و هيچ چيز ماندگار نيست، جز خوبى ... فراموش نکن اگر کمی دقت کنی: آن لحظه که آخرین نفس را کشیدی اولین چیزی که از دست می دهی نامت است که تبدیل به جنازه می شود. اگر می خواهی حداقل نامت زنده بماند ببین چگونه زندگی می کنی؟

یارانی که به هر دلیل از هم بیخبرید چند لحظه در این کوچه کوتاه کلمه ها، چند کلمه با هم همقدم و همراه شویم امروز زیبایتان گوارا محرم تمام شد و لحظه های حسرت و عبرت گذشت و انتظار دیدار یاران همچون گذشته در سکوتی شناور در حبابهای بغض و سوتفاهم حرفهای قضاوت شده و شب محفل شوُم جدایی در فراموشی بی سحر زنجیره لحظه های عمر در حال زٍ هم گسیختگی یارَب شاید دگر نباشد صبحی به زیبایی صبح وصال و دیدار یار و چه زیبا گفتند: عجله رواست وقتی مسلم می دانیم که خیلی زود، دیر می شود معنای گذشت، گذشتن از گذشته هاست کمی فکر و کمی تحمل.... ارادتمندیم

بیشتر ما آدمها اسیریم. اسیر فکر اینکه دیگران راجع به ما چی چگونه فکر می کنند؟ ولی به فکرهای خودمان دقت نمی کنیم و کاری نداریم که راجع به دیگران چی فکر می کنیم؟ دائم با خودمان حرف می زنیم که دیگران اینچنین و آنچنان راجع به ما فکر می کنند بعد برای دفاع از خودمان یک، یک آن آدمهایی را که به خیال خودمان آن فکرها را می کنند قضاوت و خوب و بد می کنیم. عزیز من می دانستی آدم تنها موجودی است که می تواند خودش را ببیند. یک دقیقه از خودت بیا بیرون و خودت فکرهای خودت را ببین، این تو هستی که این فکرها را داری آن نفر روبرویت هر کسی که هست مانند خودت با دنیای فکرهای خودش زندگی می کند نه با فکرهای تو.....

اینکه یک نفر منظور حرف مرا نمی فهمد دلیل بر نفهمی او نیست شاید من نمی توانم منظورم را آنطور که او قبول کند بگویم. همه مشکل ما در رابطه ای که با هم داریم چگونه با هم حرف زدن با همدیگر است. بیاییم قبل از محکوم کردن یکدیگر به نفهمی راه درک حرف زدن باهم را یاد بگیریم. با چه لحنی و با چه احساسی؟