شاه سخن از مولایمان:)

ببینید این بنده خدا به خاطر قطعی برق چقدر اذیت شده و ببینید الان چه چیزهایی درباره شهید رئیسی میگه...

شاه سخن از امام کــــــــــاظــــــــــم"ع"✨

اینجوری باید با اهل بیت صحبت کرد 😢 #سفرنامه_اربعین

📢 هر روز یک صفحه قرآن بخوانیم 🔹 امروز؛ صفحه چهارصد و هشتاد و هفت قرآن کریم سوره مبارکه الشورى ✏️ توصیه مهم حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: هر روز حتماً قرآن بخوانید حتّی روزی نیم صفحه، روزی یک صفحه بخوانید، امّا ترک نشود. در دنیای اسلام هیچ کس نباید پیدا بشود که یک روز بر او بگذرد و آیاتی از قرآن را تلاوت نکند. 💻 Farsi.Khamenei.ir

نمیشه بودجه نیست نمیتونیم آیه یأس خوندن... اینها گناهان نابخشودنی‌ست جات چقدر خالیه

🖥تو مقصر نیستی! ❤️روایت‌های زنانه از غزه 📝ما زن‌ها در وجودمان دکمه‌ای داریم به اسم «خود مقصرپنداری». من تا ماه هفتم بارداری از وجود چنین دکمه‌ای بی‌خبر بودم. اما وقتی از روی تخت سونوگرافی بلند شدم و خانم دکتر پرسید: «خوب غذا نمی‌خوری مگه؟ جنینت خیلی کم وزنه!» هزار انگشت اتهام به سمتم تکان‌تکان خورد و یک نفر دکمه را فشرد. گیج و منگ به خانه برگشتم، خود را بستم به خوردن. هیچ کاری در عالم برایم مهم‌تر از خوردن ماهیچه، آب‌گوشت، موز، بستنی و سویق نبود. هر کس هر چه می‌گفت گوش می‌گرفتم، بی‌وقفه می‌خوردم و می‌خوردم و سونوگرافی بعدی و بعدی حاکی از این بود که تمام تلاش‌هایم بی‌ثمر است.  من به فیزیولوژی بدنم کاری نداشتم. به دنبال علت منطقی و پزشکی وزن نگرفتن جنین نبودم. من فقط هزار انگشت اتهام می‌دیدم؛ و صدایی که مدام تکرار می‌شد: «تو مادرشی؛ تو مسئولشی، تو مقصری!» به دنیا که آمد دو کیلو ‌و‌ دویست‌ گرم بود. دل نداشتم به بچه‌های دیگر نگاه کنم، به آن تپل‌های سه‌ونیم، چهار‌کیلویی. دخترکم مثل جوجه گنجشکی بود که تخمش زودتر از موعود شکسته باشد. استخوان‌های ظریف و نازک گونه‌اش بیرون زده بود. دماغش استخوانی بی‌گوشت بود با روکش پوست. پوشک سایز تنش پیدا نمی‌شد و من خودم را مقصر می‌دانستم! پانزده روز از تولدش گذشت، بیماری‌ام عود کرد. روماتیسم مفصلی دیو دو سر بود، آمده بود بماند! دکتر گفت: «نباید بهش شیر بدی تا بتونی داروهای هورمونی مصرف کنی!» حرف‌های دکتر را به باد سپردم. خودم را ندید گرفتم، نشستم به خوردن و خوردن و خوردن تا شیر فراوان و پر‌مغز داشته باشم! من تا روزی که وزن دختر روی نمودار سبز قرار گرفت پنجه در پنجه‌ی «دکمه خودمقصرپنداری» بودم. حالا به ویدیو مادر و نوزاد غزه‌ای‌ نگاه می‌کنم؛ یکبار، دوبار، سه‌بار. پروانه‌ای در دلم بال می‌کوبد. استیصال چشم‌های زنِ شالْ قهوه‌ای دلم را مچاله می‌کند. او نشسته میان چادری موقت، نوزادش را سر دست گرفته و می‌گوید: «قلب من شکسته شده...» زن اشک می‌ریزد چون نان ندارد برای خوردن، و تا نان نباشد شیری نیست برای چکاندن در حلقوم کوچکِ نوزاد زردپوش.  از من اگر بپرسید زن هر بار که نوزادش را در بغل می‌فشرد، هر بار که سینه‌ی خشکش را به دهان او هُل می‌دهد خودش را مقصر می‌داند. کاش کسی اشک زن را بچیند، سر به گوشش نزدیک کند و بگوید: «تو مقصر نیستی» بعد دکمه‌ی «خودمقصرپنداری» زن را بفشارد؛خاموش کند. 📝 فاطمه دولتی؛ 💬مجموعه روایت «می‌نویسم تا صدای غزه باشم»

▪️#مقام_نینوا؛ طنین نواهای حسینی در حسینیه امام خمینی 📢منم باید برم... سیدرضا نریمانی؛ ۲۶ آبان ۱۳۹۵ 💻 Farsi.Khamenei.ir