‌ بعضی‌ها آنقدر با هرزگی و عدم مبارزه با نفس، روح خود را ضعیف کرده‌اند که از لذائذ اولیۀ زندگی خودشان مثل لذت جنسی هم لذت نمی‌برند. این‌ها چون از نظر روحی قوی نیستند از زندگی خود لذت نمی‌برند، اعصابشان خُرد می‌شود و لذا به سراغ گناه می‌روند تا به خیال خود لذتی ببرند.

‌ اگر کسی می‌خواهد در همین زندگی دنیایی خودش، ضعیف نباشد و قدرت روحی پیدا کند باید مبارزه با هوای نفس کند. البته، این هدف اصلی برای مبارزه با نفس نیست. بلکه هدف «دنیایی» مبارزه با نفس است، و برای تأمین حداقل زندگی است نه حداکثر بندگی. اما کسی که اینقدر قدرت ندارد که زندگی درستی داشته باشد، آخرت خودش را هم نمی‌تواند آباد کند.

‌ بچه‌هایی که خودکنترلی دارند، آدم‌های موفقی خواهند شد، حتی اگر «آی کی یو» آنها پایین‌تر باشد. اصل اول برای رشد علمی در دانشگاه‌ها، مبارزه با نفس است.

‌ سلاحِ موسیقی؛ جوانی که به موسیقی عادت کند، بخشی از قوای ذهنی خودش را از بین برده است.

‌ و نکته مهم و آخر، باید بدانیم انسان هر کجا که دید برای زندگی دنیایی خودش ضعف نامعقول دارد، باید بداند این در اثر آن است که یک جاهایی لازم بوده، مبارزه با هوای نفس کند، نکرده‌است!

تِمام.

🪴| دوره #تنها_مسیر ۱ - اســتاد علیرضا پناهیان - جلسه شانزدهم

‌ 🔻| جلسه شانزدهم هدف عالی مبارزه با نفس

- - - #خلاصه_جلسه 💠 اگر انسان خودش برای «مبارزه با نفس» برنامه بدهد، نفسش بزرگ می‌شود. 💠 مبارزه با نفس برای دستیابی به اهداف دنیوی، برای همۀ جوامع بشری ضروری است. 💠 تقوا یعنی «مبارزه با نفس» با «رعایت دستورات الهی» 💠 رأس تقوا، مخالفت با هوای نفس است.

‌ در جلسه قبل گفتیم که اگر هوای نفس کنترل شود و بتوانیم برخی از امیال سطح پایین خود را کنترل کنیم از شخصیت قوی‌تری برخوردار می‌شویم که باعث می‌شود به اهداف دنیایی خودمان هم بهتر برسیم. ما باید بفهمیم که این مبارزه با نفس برای دستیابی به اهداف دنیوی، برای جامعۀ ما و همۀ جوامع، ضروری است!

‌ ترک لذت انسان را برای لذت بردن آماده‌تر می‌کند، پس یکی از اهداف مهم مبارزه با نفس، آبادانی زندگی در دنیاست که تمرکز و توان بیشتری به انسان می‌دهد، در حالیکه انسان با هواپرستی، ذلیل و ضعیف و خراب می‌شود و دنیای خودش را هم نمی‌تواند آباد کند.

‌ اگرچه یکی از اهداف مسلّم مبارزه با هوای نفس، بهتر زندگی کردن در دنیا است، ولی این یک هدف فرعی است، چون زندگی دنیا خیلی زود تمام می‌شود. کدام آدم سالمی قناعت می‌کند به اینکه فقط دنیایش آباد شود؛ دنیایی که به سرعت می‌گذرد و پایان می‌پذیرد؟