یکی از قشنگی‌های رعد و برق‌های وحشتناک میدونی چیه؟
در یه آن حس میکنی هیچ سرپناهی نداری. حس میکنی الانه‌س بزنه پودرت کنه!
یهو احساس بی‌پناهی شدیدی بهت دست میده که حتی حضور خانواده هم نمیتونه تسکینش بده.
و اون لحظه...
اون لحظه که واقعا از همه منقطع شدی و فهمیدی از هیشکی کاری برنمیاد و بقیه هم وضعشون بهتر از تو نیس، یه اتفاق خیلی خیلی خیلی قشنگ میفته....
شاید فقط یه ثانیه باشه. شاید فقط یه لحظه باشه. ولی ارزشش اندازه یه عمره.
فاصله‌ت رو با خدا به یکباره کم میکنه.
یجورایی حس میکنی تو بغلش گرفتت و بهت میگه آروم باش، تموم شد، چیزی نیس بنده‌ی من...
حتی برداشت من اینه، گاهی خداوند انچنان دور برت رو خالی میکنه، انچنان امیدت رو نسبت به اطراف ناامید میکنه که فقط به خودش رو بزنی.
که یادت بیفته نباید جز خودش هیشکی اولویتت باشه.
چون شاه کلید حل مشکلاتت فقط و فقط دست خودشه.
هرچی هم دوروبرمون پر باشه، خدا مارو یه جور افریده که بدون داشتنش، بدون اعتقاد بهش واقعا کم میاریم...
الان فقط بحث اسلام نیس‌ها.
همه ادم‌ها در درونشون، فطرتا گرایش به پرستش یه معبود دارن.
برای همین حالا یکی خدارو میپرسته.
یکی سنگ میپرسته.
یکی گاو میپرسته.
یکی هم خونه و ماشینش رو...!
اما اون فضای خالی از روح ما، نیازمند یه بعد معنوی و روحانیه. از جنس خودش...! اصلا، خود خدا!
