💔 #سلام_امام_زمانم_عج سلامی از ذره به خورشید... سلامی از عطش به باران... سلامی از تاریکی به نور... سلامی از انتهای بی کسی به فرمانروای عالم... سلامی از نهایت دلواپسی به بیکران آرامش... سلامی به حجت خدا، به غریب ترین یاور، به تنهاترین پدر... اللهم_عجل_لولیک_الفرج ♥️⃤

بسم الله الرحمن الرحیم بحث و گفتگو را شروع می کنیم

چرا در قیامت ندا می دهند"این الرجبیون"؟ 🔻علت اینکه در استغفار ماه رجب، کلمه "ربی" نیامده چیست؟ ماه رجب ماه عجیبی است که در آن زمینه یگانه شدن با خدا فراهم است و خدا فرموده است: الشهر شهری و العبد عبدی و گویا همه چیز تدارک دیده شده است تا انسان زمینه وصلش را مهیا کند و مورد خطاب "این الرجبیون" قرار گیرد.

🔹فرمایش حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم، ماه رجب، ماه عظیم خداست که هیچ ماهی از نظر حرمـت و فضـل در نزد خدا همطـراز آن نیسـت. صرف نظر از همه فرمایشات بزرگان دین درباره عظمت ماه رجب، همین یک جمله کافی است تا انسان را قدری به فکر وادارد که اندوخته اش از این ماه بزرگ چه بوده است. در کتاب "ماه رجب، ماه یگانه شدن با خدا" درباره ندای "این الرجبیون" در روز قیامت چنین نگاشته شده است:رجب؛ عامل شکل دهی به شخَصیت قیامتی انسان 🔻در روایـت هسـت: "در روز قیامـت در موقف محشر، یعنـی در آن تنهـایی محض، نـدا می آیـد: "اَیْـنَ الرَّجَبیُّون"؛ یعنی کجایند کسانی که در ماه رجب، با خـدای خـود اُنس خاص گرفتند و نگذاشتند ماه رجب به راحتی از دستشان برود؟   🔸پس معلـوم اسـت کـه بـا اعمـال مـاه رجـب بـرای انسـان یـک نـور و یک شخصیت خاص پدید می آید، یعنـی رجبـی شـدن یـک نـور وجـود تکوینی و یک هویت خاص برای انسان بـه وجـود مـی آورد کـه در عالم قیامت که حقایق ظاهر می شـود، ایـن شخصـیت خـاص آنهـا ظاهر می گردد. رجبی شدن، چیـز سـاده اعتبـاری مثل اسـم گـذاری روی افراد نیست که بدون رابطه با حقیقت افراد باشد.   🔹در عظمـت مـاه رجـب، رسـول خدا "صـلوات الله علیه و آله" می فرماینـد: مـاه رجب؛ ماه عظیم خدا است که هیچ ماهی از نظر حرمـت و فضـل در نزد خدا همطـراز آن نیسـت. حتّـی در زمـان جاهلیـت مـاه رجـب را محترم می شمردند، و اسلام عظمت آن را مورد تأکید قـرار داد. بعـد فرمودند: اِنَّ رَجَبَ شَهرُ "الله" و شعبانُ "شهری" و رمضانُ "شـهراُمَّتی"، یعنی رجب ماه خدا است و شعبان مـاه مـن اسـت و رمضـان ماه امت من است

استغفار خاص ماه رجب ✨ در ادامـه روایـت هسـت کـه آن ملـک از زبـان خـدا می فرمایـد: "غافر مَن اسْتَغْفَرَنی" من بخشنده آنم که از من بخشـش بخواهـد. معلوم است استغفار ماه رجب، استغفار خاص اسـت. عمومـا یکـی از ذکرهای ماه رجب ذکر استغفار است و بـه شـکل های مختلـف هـم آمده است، همه اش روی حساب است. آنجا که در گفـتن اسـتغفار، "ربّی" ندارد و می فرمایند: 👈هر روز ۷۰ مرتبه صبح و ۷۰ مرتبـه عصـر بگوید:  "اَسْتَغْفرالله وَ اَتُوبُ الَیْه" چون در دامن ربِّ مـاه رجـب خود را قرار داده دیگر انسان واژه "ربّی" را نمی گوید، بلکـه توجـه و  توبه اش بـه سـوی "الله" اسـت. 🔻حتمـا متوجّه ایـد "الله" مقـامِ جمـعِ اسماء الهی است، لذا با دستور دادن بـه انجـام ایـن ذکـر می خواهنـد قلب متوجّـه "الله" باشـد، همـان طـور وقتـی کـه "ربّ" را در ذکـر می آورند می خواهند قلب توجّه اش به مقام ربوبیت حـق باشـد و لـذا عرض ما این است که شکل این ذکرها روی حسـاب اسـت و همـان طور که روایت آورده باید گفت و در ایجاد حالت قلبیِ مطـابق آن ذکر کوشش کرد تا نتایج فوق العاده آن إن شاءاالله نصیب شما شود.  🔻باز در رابطه با استغفار ماه رجب می فرماینـد: ۱۰۰مرتبـه یـا ۴۰۰ مرتبه در این مـاه بگوییـد: "استغفرالله الذی لا اله الا هو وحده لا شریک لَهُ وَ اَتُوبُ الَیْه"، یعنـی از خـدایی کـه جـز او الهـی نیسـت و یگانـه و بی شـریک اسـت، طلـب غفـران و آمـرزش می نماید و به سوی او جهت قلبم را قرار داده ام. که در ایـن اسـتغفار؛  🔻"الله" را برای قلب خـود ترسـیم می کنـی و یگـانگی محض او را برای خود تفهیم می کنی و سپس "وَ اَتُوبُ الَیْه" را می گویی، یعنی من از حضرت "الله" که جامع جمیع اسماء الهی اسـت، می خـواهم که مرا ببخشد، آن اَللّهی که قطب قلب من اسـت و جـز او نمی شـود کسی اله و معبود جان من باشد و من به سوی چنین خـدای یگانــه ای کـه تمام مقصد قلبم هسـت، آمدم. عجیب است اگر کمـی بـه قلـب خود عادت دهیم که ایـن ذکـر را بـا حضـور بگـو، می بینیـد حـال و هوایش عوض شد. روی "وَ اَتُوبُ  الَیْـه" بـا حضـور قلـب تأکیـد کنید و متوجّه باشـید داریـد می گویید: بـه سـوی او آمـدم. خوشـا بـه حالتان با چنین کلماتی و چنین تصمیمی!

🔻باز می فرماید بسیـار بگـو: "اَسْتَغْفرالله وَ اَسْئَلُهُ التَّوبَـه"؛ یعنـی خدایا غفران و بخشش تو را طلب می کنم و تقاضا مـی کنم کـه توبـه مرا بپذیری و به من نظر کنی. اوّلا؛ می گویی: از الله یعنی از حضـرت جامع همه خوبی هـا می خـواهم مـرا در بـر بگیـرد – مثل در برگـرفتن کالایی که شما گرد و خاکش را پاک می کنید و وارد خانه تان می کنید- ثانیا؛ می گویی: از او که فرمود: من دوست دارم بنـده ام دسـتور دهـد تا آن را عمل کنم، تقاضا می کنم به من توجّه فرمایـد، بـه مـن محـل بگذارد. خوشا به حالتان با چنین کلمات و چنین تصمیمی!   ✨چون خودش در این روایت می فرماید: در این مـاه "غـافر مَـن اسْتَغْفَرنی"؛ بخشنده کسی هستم که توبه کنـد و بخواهـد وارد یـک حیات معنوی شود، آن هم حیاتی معنوی ای بدون هرگونـه کـدورتی از گناه و غفلت، پس باید با استغفار امید چنین حیاتی را داشت.  

🔻🔻حضرت محمد (صلی الله و علیه و آله) درباره ی روزه ی ماه رجب می فرماید: هر کس یک روز از این ماه را روزه بگیرد، خشنودی عظیم خدا را به دست آورده، خشم الهی از او دور می شود، و درهای جهنّم به روی او بسته خواهد شد! نیز می فرماید: اگر به روزه دار ماه رجب به اندازه ی گستره ی زمین طلا داده شود، برتر از روزه اش نخواهد بود. پاداش این روزه با هیچ اجر دنیوی کامل نمی شود.

. روز ۲۷ این روز که عید مبعث است، یکی از چهار روزی است که در طول سال برای روزه گرفتن امتیاز ویژه دارد، و ثوابی برابر با روزه ی هفتاد سال دارد. 🔻 سه روز آخر؛ به ویژه روز آخر حضرت پیامبر (صلی الله و علیه و آله) درباره ی روزه ی ماه رجب می فرماید: هر کس یک روز از این ماه را روزه بگیرد، خشنودی عظیم خدا را به دست آورده، خشم الهی از او دور می شود، و درهای جهنّم به روی او بسته خواهد شد!

السلام علیک یا صاحب الزمان عج السلام علیک یا علی بن محمد ایها الهادی سلام علیکم وقت بخیر فرارسیدن شهادت امام هادی علیه السلام را خدمت امام زمان عج و همه منتظران و شیعیان تسلیت و تعزیت عرض می نمایم

علی بن محمد مشهور به امام هادی یا امام علی النقی (۲۱۲-۲۵۴ق) دهمین امام شیعیان و فرزند امام جواد(ع) است. او از ۲۲۰ تا ۲۵۴ق به مدت ۳۴ سال، امامت را به عهده داشت. امام هادی با چند تن از خلفای عباسی از جمله متوکل همزمان بود و بیشتر سال‌های امامت را در سامرا تحت نظارت حاکمان عباسی گذراند. از امام هادی(ع) احادیثی در امور اعتقادی، تفسیر، فقه و اخلاق روایت کرده‌اند. در بخشی از این روایات، به مباحث کلامی همچون تشبیه و تنزیه و جبر و اختیار پرداخته شده است. زیارت جامعه کبیره و زیارت غدیریه نیز از او نقل شده است. امام هادی(ع) به واسطه جمعی از وکیلان که سازمان وکالت خوانده می‌شد، با شیعیان ارتباط داشت. عبدالعظیم حسنی، عثمان بن سعید، ایوب بن نوح و حسن بن راشد از اصحاب او بودند. مزار امام هادی در سامرا از زیارتگاه‌های شیعیان در عراق است. این زیارتگاه به دلیل دفن او و فرزندش امام حسن عسکری(ع)، حرم عسکریین خوانده می‌شود. حرم عسکریین در سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۶ش طی حملات تروریستی تخریب شد. ستاد عتبات عالیات ایران از سال ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۴ش آن را بازسازی کرده است.

امام هادی علیه‌السلام دهمین امام شیعیان اثنی‌عشری

از مشهورترین القاب امام دهم شیعیان، هادی و نقی است. لقب هادی از آن رو به وی اطلاق شده که در زمان خود بهترین هدایت‌کننده مردم به سوی خیر بوده است.القاب دیگری از جمله مرتضی، عالم، فقیه، امین، ناصح، متوکل، خالص و طَیّب نیز برای وی یاد شده است.شیخ صدوق از اساتیدش نقل کرده که امام هادی و فرزندش امام حسن عسکری(ع) را به دلیل اینکه در سامرا در منطقه‌ای به نام عسکر ساکن بودند امامین عسکریین می‌خوانند. کنیه وی ابوالحسن است و در منابع حدیثی، ابوالحسن سوم خوانده شده است،تا با ابوالحسن اول یعنی امام کاظم و ابوالحسن دوم یعنی امام رضا اشتباه نشود.

علمای شیعه از چهار پسر به نام‌های حسن، محمد، حسین و جعفر برای امام هادی یاد کرده‌اند.دختری نیز به او نسبت داده شده که شیخ مفید، نامش را عایشه و ابن شهرآشوب، او را عِلِّیّه( یا عَلیِّه) خوانده است. در برخی از منابع دختر دیگری برای او به نام دَلالة نام برده اند. نویسندگان اهل سنّت نیز فرزندان امام دهم شیعیان را چهار پسر و یک دختر دانسته‌اند.

بنا به گفته ابن شهر آشوب، شیعیان از طریق نصوص امامان پیشین، بر امامت علی بن محمد آگاه شدند؛ نصوصی که توسط راویانی از جمله اسماعیل بن مهران، ابوجعفر اشعری و خیرانی نقل شده‌اند

علی بن محمد، در سال ۲۲۰ق در ۸ سالگی به امامت رسید.به گزارش منابع، سن پایین امام هادی(ع) در آغاز امامت، منجر به تردید شیعیان نشد چرا که آغاز امامت امام جواد در سن کم، موجب شد شیعیان پس از وی در مواجهه با چنین موضوعی دچار تردید نشوند.به نوشته شیخ مفید، شیعیان پس از امام نهم، به استثنای عده اندکی، امامت امام هادی(ع) را پذیرفتند، و آن عده اندک، موسی بن محمد، معروف به موسی مبرقع را امام دانستند؛ با این حال پس از مدتی از اعتقاد خود برگشتند و به عموم شیعیان پیوستند. سعد بن عبدالله اشعری، بازگشت آن عده به امام هادی(ع) را حاصل بیزاری جستن موسی مبرقع از آنان دانسته است.شیخ مفید و ابن شهرآشوب،اتفاق‌نظر شیعیان بر امامت امام هادی(ع) و عدم ادعای امامت از سوی کسی جز وی را دلیل محکمی بر اثبات امامت وی دانسته‌اند. همچنین کلینی و شیخ مفید، نصوص مربوط به اثبات امامت وی را در آثار خود برشمرده‌اند

امام هادی(ع): «مردم در دنیا با اموالشانند و در آخرت با اعمالشان.» عطاردی، مسند الامام الهادی، ص۳۰۴

امام هادی(ع) ۳۳ سال، (۲۲۰ق-۲۵۴ق)، امامت شیعیان را بر عهده داشت و در این مدت چند خلیفه عباسی بر سر کار آمدند؛ آغاز امامت او با خلافت معتصم، و پایان آن در دوره خلافت معتز بوده است.ابن شهر آشوب، پایان عمر امام هادی(ع) را در زمان خلافت معتمد عباسی دانسته است. علی بن محمد، امام دهم شیعیان، ۷ سال از امامت خود را در دوره خلافت معتصم عباسی سپری کرد.[نیازمند منبع] معتصم، بنابر گزارش‌های تاریخی، در مقایسه با دوران امام جواد، در زمان امام هادی، سختگیری‌های کمتری به شیعیان روا می‌داشت و مدارای بیشتری با علویان داشته است؛ این تغییر رویکرد، ناشی از بهبود اوضاع اقتصادی و کاهش یافتن قیام‌ها از سوی علویان دانسته شده است. همچنین حدود پنج سال از دوران امامت امام دهم، با خلافت واثق، چهارده سال با خلافت متوکل، شش ماه با خلافت مستنصر، دو سال و نه ماه با خلافت مستعین و هشت سال و اندی با خلافت معتز همزمان بوده است.

متوکل عباسی در سال ۲۳۳ق یا ۲۴۳ق امام هادی(ع) را وادار کرد که از مدینه به سامرا برود. سبط ابن جوزی، بدگویی برخی افراد علیه امام هادی، و همچنین گزارش‌های حاکی از میل مردم به امام دهم شیعیان را دلیل تصمیم متوکل عباسی برای احضار علی بن محمد(ع) به سامرا دانسته است. به گزارش شیخ مفید، سعایت‌کننده از امام هادی نزد متوکل، فردی به نام عبدالله بن محمد بوده است.به گزارش مسعودی، بریحه عباسی امام جماعت منصوب خلیفه در حرمین، در نامه‌ای به متوکل، به وی گفت که «اگر مکه و مدینه را می‌خواهی، علی بن محمد را از آنجا بیرون کن؛ زیرا او به سوی خود دعوت می‌کند و شمار زیادی را دور خود جمع کرده است».بر همین اساس، یحیی بن هرثمه از سوی متوکل عباسی، مأمور انتقال امام هادی به سامرا شد.امام هادی(ع) در نامه‌ای به متوکل، بدگویی‌ها علیه خویش را رد کرد، اما متوکل در پاسخ، با احترام از او خواست به سوی سامرا حرکت کند. متن نامه متوکل، در آثار شیخ مفید و کلینی ذکر شده است. به گفته برخی منابع، متوکل، برنامه آوردن امام هادی(ع) به سامرا را به گونه‌ای طراحی کرده بود که حساسیت مردم برانگیخته نشود و مسافرت اجباری امام، پیامدهایی به دنبال نداشته باشد، ولی مردم مدینه متوجه شده بودند. سبط ابن جوزی از یحیی بن هرثمه نقل کرده که مردم مدینه بسیار ناراحت و برآشفته شدند و دست به یک سری عکس‌العمل‌های غیر منتظره و در عین حال ملایم زدند. به تدریج ناراحتی آنان به حدی رسید که ناله و شیون به راه‌انداختند و تا آن زمان، مدینه چنین وضعی به خود ندیده بود.

غالیان در زمان امامت امام هادی فعال بودند آنان خود را از اصحاب و نزدیکان حضرت هادی معرفی می‌کردند و مطالبی را به امامان شیعه از جمله امام هادی نسبت می‌دادند که بر اساس نامه احمد بن محمد بن عیسی به امام هادی دل‌ها از شنیدن آنها مشمئز می‌شد و از طرفی چون به ائمه منسوب می‌شد، جرأت انکار و رد آنها را هم نداشتند. به عنوان نمونه منظور از صلاة را در آیه إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنكَرِ‌ یا آیه وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ اشاره به شخصی می‌دانستند نه رکوع و سجده هم‌چنان که منظور از زکات را فردی مشخص می‌دانستند نه پرداخت مال. همچنین برخی از واجبات و محرمات دیگر را نیز تأویل می‌کردند. امام هادی در پاسخ احمد بن محمد نوشت که این گونه تأویلات از دین ما نیست؛ از آن پرهیز کنید.فتح بن یزید جرجانی بر این باور بود که خوردن و آشامیدن با مقام امامت سازگار نیست و امامان نیازی به خوردن و آشامیدن ندارند، امام هادی در پاسخ او به خوردن و آشامیدن پیامبران و راه رفتن آنان در بازار استناد کرد و فرمود: «هر جسمی چنین است جز خدا، که جسم را جسمیت بخشیده است». امام دهم شیعیان، در پاسخ به نامه سهل بن زیاد، از غلو علی بن حسکه خبر داده بودند، وابستگی علی بن حَسَکه به اهل بیت را رد کرد، سخنان او را باطل شمرد و از شیعیان خواست از او دوری کنند و حکم قتلش را نیز صادر کرد.بر اساس این نامه، علی بن حسکه به الوهیت امام هادی معتقد بود و خود را باب و پیامبر از جانب او معرفی می‌کرد.امام هادی غالیانی همچون محمد بن نصیر نمیری رئیس فرقه نصیریه، حسن بن محمد معروف به ابن بابا و فارس بن حاتم قزوینی را نیز لعن کرده است.امام ضمن نامه‌ای از ابن بابا قمی بیزاری جست و فرمود: او ادعا کرده که من او را فرستاده‌ام و او باب من است. شیطان وی را گمراه کرده است.امام هادی(ع) از شیعیان خواست فارس بن حاتم را تکذیب کنند و درباره اختلافی که میان ابن حاتم و علی بن جعفر الهمانی پیدا شده بود، جانب علی بن جعفر را گرفت و ابن حاتم را رد و طرد کرد. همچنین دستور قتل ابن حاتم را صادر نمود و برای قاتل وی سعادت اخروی و بهشت را تضمین کرد.او در پاسخ سؤالات شیعیان درباره ابن حاتم، از وی اعلام بیزاری می‌کرد. به گفته جعفریان، تاریخ‌پژوه معاصر، کثرت روایات درباره ابن حاتم در رجال کشی، نشان می‌دهد که خطر بزرگی از جانب وی شیعه را تهدید می‌کرده است.

از دیگر غالیانی که خود را از اصحاب امام هادی(ع) قلمداد می‌کرد، احمد بن محمد سیاری بود،که بیشتر رجالیان او را غالی و فاسد المذهب دانسته‌اند. کتاب القراءات او از مصادر اصلی روایاتی است که در تحریف قرآن توسط برخی از افراد به آن، استدلال شده است.از دیگر غالیان این دوره حسین بن عبیدالله محرر بود که به اتهام غلو از قم اخراج شد،امام هادی(ع) ضمن رساله‌ای که ابن شعبه حرّانی آن را نقل کرده، بر اصالت قرآن تأکید کرد و آن را در مقام سنجش روایات و تشخیص صحیح از ناصحیح به عنوان معیاری دقیق معرفی کرده و به طور رسمی قرآن را به عنوان تنها متنی که همه گروه‌های اسلامی به آن استناد می‌کنند، مطرح کرده است.[نیازمند منبع] او همچنین در مسائل اختلافی به قرآن استناد می‌کرد.عباس بن صدقه، ابوالعباس طرنانی (طبرانی) و ابوعبداللّه کندی معروف به «شاه رئیس» از دیگر غالیان این دوره بودند.امام هادی از شیعیانی که به اشتباه به غلو متهم می‌شدند، دفاع می‌کرد و هنگامی که قمی‌ها محمد بن اورمه را به اتهام غُلو از قم اخراج کردند نامه‌ای از امام دهم شیعیان در دفاع از او خطاب به اهل قم صادر شد و او را از اتهام غلو تبرئه کرد

🏴 شهادت امام هادی علیه السلام تسلیت ✔️ توضیح مختصری از شرایط سخت و‌ خفقان حاکم بر دوره زندگی امام هادی علیه السلام ✔️ زنان علویه ای که لباس مناسبی برای نماز نداشتن و باید با یک لباس نماز می خواندند ✔️ راهکار حضرت برای ارتباط با شیعیان ✔️ روایتی از حضرت معامله ای سودآور #مناسبتی #شهادت_امام_هادی_علیه_السلام حجت الاسلام حامد محقق