_

‌قیصر امین‌پور : از من عبور می‌کنی و دم نمی‌زنی تنها دلم خوش است که شاید ندیده‌ای .

در پوست خود نمی‌گنجد

به هرکی میگه اشتباهِ ، بهش بگو مگه چند‌ باز زندم ؟

_

‏‌‌من تا اونجایی اجتماعی‌ام که نیاز نباشه حرف بزنم . ‌ایمان

من درک می‌کنم تو غمگین باشی و نتوانی و نخواهی با کسی حرف بزنی و حوصله‌ی هیچ چیز و هیچ‌کس را نداشته باشی. من درک می‌کنم نخواهی توضیح بدهی و نخواهی به رنج‌های جهانت اعتراف کنی و نخواهی از دردهای عمیق روانت چیزی بگویی. من درک می‌کنم غمگین باشی و حس کنی نیروی معاشرتت به کلی تحلیل رفته و دلت تنهایی و سکوت بخواهد. من درک می‌کنم فاصله بگیری و دور بایستی و هیچ واکنش احساسی کاملی به ابراز احساسات آدم‌ها ، حتی عزیزترین‌های جهانت نداشته باشی . من درک می‌کنم اندوه، تمام این سال‌ها، از تو، آدمِ دیگری ساخته باشد.

_

میگفت از قشنگترین قسمت های رابطه ما اینه که توش قهر قدغنه. هرکی ناراحته، همون لحظه یا نهایت تا یک ساعت بعدش بگه من از دستت ناراحتم، و حداکثر دیگه تا قبل از خواب درموردش حرف بزنند. و درستش کنند. کلید دوام و آرامش رابطه، حرف زدنه. جمله ″خودش باید بفهمه″ و ″ همه چی رو که نباید بگم″ و...چرته. |دیالوگ شیفت شب|

قول بده نمیره از یادت قولات که هیچوقت بحث رفتن نشه ؛ با این که مغرم میگه نمونم به حرف دلم گوش میدم . . .

_

شب لیتهغیحهفـیی بود .