قبلانا اینجا زیاد مینوشتم... حقیقتا دست و دلم به نوشتن نمیره فقط با خودشون زبونی حرف میزنم میخوام بیام از دلتنگی بنویسم کلمه کم میارم برای رسوندن منظورم میخوام از دلم بگم که چقدر حرم میخواد بازم همینطور دلتنگی آدمو به سکوت وادار میکنه یه جوری میشی که فقط باید با خودش خیلی عامیانه و معمولی صحبت کنی اینجوری: آقا ! چرا دعوتم نمیکنی؟ خب مگه من چیکار کردم؟ آخه دلم تنگ شده تروخدا اجازه بده بیام همینقدر عامیانه و معمولی.. دیگه دست و دلت به نوشتن کلمات قلمبه سلمبه نمیره انگار اونجوری راحت تر میتونی قسمش بدی و التماسش کنی برای یه زیارت بعد از هشت سال:)💔

بعد هشت سال قسمتمون حرم امام هشتم نشه یعنی؟💔

شب جمعه باشه و حرم نباشی به اندازه تموم دنیا تو دلت غم سرازیر میشه:)

چقدر بچه ها دلشون پاکه، چقدر بی منت مهربونی میکنن.. اومده بود بهم گفت دلم میخواد کارتتو برات بزنم گفتم آرهه چرا که نه بعد از اینکه زد به چادرم نگام کرد گفت خاله خیلیی بهت میاد، چقدر خوشگل تر شدی:)) مردم برای مهربونیش🥲

یه روزی انقدر سرت گرم چیز های مهم تری تو زندگی میشه که دیگه برات اهمیت نداره کی دشمنته، کی پشتت بد میگه و کی قضاوتت میکنه...

اون روزایی که دیگه کم کم سرت خیلی شلوغ میشه، به اندازه یه آدم گنده مشغله داری و داری به معنای واقعی زندگی میکنی، دیگه واقعا وقت نمیکنی به این چیزا اهمیت بدی.

مهربونی مگه چشه؟ خیلی قشنگه که چرا از خصلتِ ذاتی که خدا تو وجودت گذاشته استفاده نمیکنی؟!

روزتون پر از نور✨

من اگه وسط دعوا گریم نگیره خیلی حرفای قانع کننده ای میتونم بزنم🥸