چه وضعیه ؟ آدم چنل میزنه ک توش صحبت کنه راحت باشه ، ولی یه حسی مث خوره میفته به جونت که آره نباید زیاد صحبت کنی و کوفت و مرض .

دلش پر میکشه که بره کربلا ، ولی نمیشه که نمیشه. اگه تو تلوزیونی جایی عکس یا فیلمی از حرم ببینه دلش غش میکنه که ای کاش من الان اونجا بودم. دوست داره که حس و حال بودن تو اونجا رو بچشه قدم زدن تو بین الحرمین ، زیارت ِ علمدار ِ کربلا ، خوردن چایی شیرینای عراقی ، آره‌خب! برات آرزو میکنم امسال اربعین ، کوله‌ تو جمع کنی و با پای ِ پیاده بری زیارت ِ امامت :)

این کشمکشی که بین قلب و مغز هست بعضی وقتا آدمو تا مرز جنون می‌بره . آدم نمیدونه باید چیکار کنه ، ولی خب یه وقتاییم باید چشاتو رو همه چی ببندی یه چسب بچسبونی رو دهن مغزت و بگی : ببین! من ایندفعه دیگه خام‌‌ت نمیشم میخوام یه بار صدای قلبمو بشنوم ، میخوام ایندفعه دیگه به حرف اون لنتی گوش بدم ، یه بارم که شده میخوام ببینم اون چی میگه، و دیگه جنگی وجود نداره. بوم.

از اون شنونده های خوبه ، از اونایی که میزاره تا ته ِ تهش حرفاتو بزنی ، بلند داد بزنی ، به عالم و آدم فش بدی و بعدش هیچی نگه ، بدون اینکه سرزنشت کنه ، بدون اینکه قضاوتت کنه میزاره عصبانیتت فرو کش کنه و بعدش بغلت میکنه ، و بهت میگه : میدونم که ناراحتی ، عصبی و خسته ای ولی بیا باهم غصه بخوریم. اینطوری دردش کمتره .

شاید آدم ِ امن زندگیشو دیگه نداره ، شاید رفته ، نمیدونم هزارتا شاید ِ دیگه ، ولی هنوزم وقتی میخواد به گلآی تو باغچه آب بده یاد ِ اون میفته و لبخند میزنه . هنوزم وقتی میخواد جایی بره منتظر می‌مونه اون آماده بشه و باهم دوتایی میرن بیرون . هنوزم وقتی میخاد لباس بخره فکر میکنه تا یادش بیاد اون چه رنگی و چه طرحی دوست داشت. هنوزم وقتی پیتزا میخوره ، نصفشو نگه میذاره واسه اون. هنوزم فکر میکنه جلوش نشسته ، و داره با مهارت پرتره‌شو میکشه. این رفیقمون هنوز تو رو یادشه ، تو چی ؟

بزار اول بگم که تمامی پروفایلهات ذخیره شدن√ خب سعی میکنم استایلتو تو ذهنم نقاشی کنم و امیدوارم موفق باشم. روی طرز ِ روسری بستن‌ت خیلی حساسی! و همیشه سعی میکنی روسریات مرتب و اتو کشیده باشن. شایدم بعضی وقتا از چفیه به عنوان روسری استفاده میکنی. چادرت دائم تمیز ِ و خیلی شیک سر میکنی. وقتی وارد جمع میشی همه یکصدا : نگا استیل ِ گنگو 😂. عا راستی ، حس میکنم آقا خط قرمزت هستن ، چیه ؟ چرا نگام میکنید ؟ جرئت دارین توهین کنین تا با پشت دست...آره!

شعر زیاد میخونه ، توی دفتراش یك عالم شعر نوشته ، از اوناییه که اگه باهاش مشاعره کنی قطعا کم میاری! شاید کلی شعر ِ خوشگل سروده و منتظره اونی که باید بیاد تا این شعرا رو واسش بخونه.

عام ؛ خب ممکنه که آدما بالات رو چیده باشن ؛ و تو هی سعی کردی بهشون لبخند بزنی و وانمود کنی اتفاقی نیفتاده ، ولی خب سخته دیگه. همش که نمیشه وانمود کنی چیزی نشده. یا شایدم سختیای زندگی خسته‌ت کردن ، ولی خب باید ادامه داد دیگه ، نه ؟ خودتو بغل کن و جلوی آیینه بهش بگو میدونم روزای سختیو میگذرونی. میدونم تحمل کردن سخته. ولی من دووم میارم ، مگه نه ؟

درحالی که زندگی بهش سخت گرفته سعی میکنه همرو یجوری خوشحال نگه داره. براش اهمیتی نداره که خودش گاهی ناراحته یا همه چیز اونطوری که میخواد پیش نمیره ، ولی سعیشو میکنه تا اطرافیانشو خوشحال نگه داره حتی شده با یه شاخه گل ِ رز ^^.

از اونایی که ، اگه یه آدم بیاد تو زندگیش و واسش عزیز بشه ، براش وقت میزاره ؛ بهش توجه میکنه ؛ سعی میکنه محکم و دو دستی اون آدمو نگه داره ؛ نمیزاره کسی اذیتش کنه. وقتی تو یه جمعی نشستن و همه حرف میزنن فقط حواسش معطوف ِ صدای اونه . با دقت نگاش میکنه تا اگه خندید از خنده هاش ؛ با چشماش عکس بگیره و تو ذهنش ذخیره کنه. و فك میکنه ، وقتی اون شخص اسمش ُ صدا میزنه ، اسمش زیباتر میشه. گآهی ، یه سری به داروخونه میزنه ؛ میپرسه : چرا صداشو نمیفروشین ؟ مگه صداش مرهم نیست :)؟

وقتی میگین توصیفم همونی بوده که هستین ؛ انگار اکلیل میپاچه تو سر و صورتم :)))

من فقط خسته‌م ، میفهمی ؟ خسته‌م . خسته‌م از تحمل ِ دردی که برای من نیست .