انقد عصبی و کلافه‌م که میتونم گردن همه ی کسایی که نزدیکم میشن رو بشکنم.

بهش فکر نکن، پتو رو بکش رو سرت و تا صبح بخواب، اورثینک نکن، تروخدا، فقط واسه یه شب.

الان توانایی اینو دارم هرکار احمقانه ای انجام بدم. گوشی خودم که شکست، گوشی مامانمم پرت کنم تو دیوار و بشکونمش، خب البته این موضوع کنکله بخاطر مسائل امنیتی. همه رو ریمو کنم از اینجا، اینجا رو پاک کنم، حیاط خلوت‌ و پاک کنم، آدما رو به رگبار ببندم، به رگبار ببندم، به رگبار ببندم.

یجوری حوصله ندارم که انگار دو برابر حوصله ندارم

دلم میخواد دست بندازم غمامو بریزم بیرون.

فکر کردم اگه تلاش کنم درست میشه ، ولی اشتباه میکردم ..

بهتون قول میدم سالِ کنکور جوری حالتون بد میشه که هیچوقت تجربه‌اش نکردین.

هیچوقت نمیتونین درک کنید با گریه تست زدن و درس خوندن، شبا کابوس دیدن و توقع زیاد اطرافیانتون، یعنی چی، تا اینکه کنکوری بشید.

سرم درد میکنه، چشام میسوزه، فکر آینده مغزمو داره میجوعه، فردا آزمون دارم، کتابای نخونده‌ام جلو چشامن، و من ؟ دلم میخواد همه چیو آتیش بزنم.

بیش از حد مطلوبه.