می‌دانم که شب‌ها چطور در خودم فرو بروم. در روشناییِ روز، پنهان‌شدن، همیشه سخت‌تر است.

اولین امتحان نهایی که دا‌شتیم به ریحانه گفتم میدونستی هر 25 صدم هزارتا رتبه‌تو جا به جا میکنه ؟ اونم که همه چی ب کتفش، گفت ای بابا. بعد از اون هر امتحانی داشتیم از دور با دستاش بهم بیست و پنجو نشون میداد و دوتاییمون از خنده گسسته می‌شدیم، یا هر بار می‌دیدمش میگفتم ضایعس کراشی روم، اونم میگفت ای بابا معلومه؟ میخواستم نفهمی که، بعد پا می‌شدیم وسط حوزه دوتایی مانتوهامونو مثل پیرهن می‌گرفتیم و عین این مدلا تو جشنواره ها راه می‌رفتیم و می‌رقصیدیم

ریحانه بم گفت بازم تو آیینه پیدا کردی میخوای عکس بگیری ؟ آها بازم از اون عکسا که گوشیو یجوری میگیری که هیچیت پیدا نباشه ؟ 😂

برون‌گرا بودنم، نه تنها خودمو، بلکه دوستامو هم اذیت میکنه

دیدار امشب منُ نیلوفر [یه دختر کیوت و ناز] که با بدبختی جور شد . بچه ها نیلوفر افتخار داشت به عنوان اولین دیدار مجازیش منو ببینه، هه 02/3/27!

تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده تقصیر تو نبوده که اینطوری شده

کاش هیچ‌وقت نمیرفتم سراغ عکسای قدیمی.

کاش عکس تو رو لابه‌لای اون عکسا یپدا نمی‌کردم

کاش منم با خودت برده بودی.

بخدا که دل‌تنگیت منو ذره ذره آب میکنه ولی نمیدونم چرا هنوز زنده‌ ام و نفس می‌کشم