نهج البلاغه
💠🔹امام عليه السلام در اين بيان كوتاه و پرمعنا از يكى از مواد معطر يعنى مِشك تعريف و تمجيد مى‌كند،
💠🔹حتى براى روزه‌دار كه بوييدن گل‌ها مكروه است استفاده از عطريات نه تنها ممنوع نيست بلكه توصيه شده است: در روايتى مى‌خوانيم: «كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام إِذَا صَامَ تَطَيبَ بِالطِّيبِ وَ يقُولُ الطِّيبُ تُحْفَةُ الصَّائِمِ؛ امام صادق عليه السلام هنگامى كه روزه مى‌گرفت از عطر استفاده مى‌كرد و مى‌گفت: عطر تحفۀ روزه‌دار است». استفادۀ از عطر نه تنها در حال نماز و روزه بلكه در تمام حالات (جز در حال احرام) توصيه شده است تا آنجا كه دربارۀ پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم: «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله ينْفِقُ فِى الطِّيبِ أَكْثَرَ مِمَّا ينْفِقُ فِى الطَّعَامِ؛ آنچه پيامبر صلى الله عليه و آله براى عطر هزينه مى‌كرد بيش از آن بود كه براى غذا هزينه مى‌كرد»
#حکمت_197
🔶 @Nahj_Et
نهج البلاغه
💠🔹انسان در دو حالت از نظر زندگى مادى در آسايش است: نخست اين كه مال و درآمد فراوانى داشته باشد كه ج
💠ادامه حکمت۱۴۱
🔹هر كه بامش بيش برفش بيشتر. اين سخن شبيه چيزى است كه در كتاب «ادب الكتاب» آمده است كه مى‌گويد: «اَلْقَلُم أحَدُ اللِّسانَيْنِ وَ الْعَمُّ أحَدُ الْأَبَوَيْنِ وَ قِلَّةُ الْعِيالِ أَحَدُ الْيَسارَيْنِ وَ الْقَناعَةُ أحَدُ الرِّزْقَيْنِ وَ الْهَجْرُ أَحَدُ الْفِراقَيْنِ وَ الْيَأْسُ أَحَدُ النَّجْحَيْنِ ؛ قلم يكى از دو زبان و عمو يكى از دو پدر و كمى عيال يكى از دو آسايش و قناعت يكى از دو روزى و قهر كردن يكى از دو فراق و مأيوس شدن يكى از دو پيروزى است». در اين‌كه آيا اين سخن امام عليه السلام تشويقى بر تحديد نسل به هنگام محدود بودن درآمدهاست يا نه اختلاف نظر است. بعضى معتقدند كه اين كلام حكيمانه ناظر به مسئلۀ تحديد نسل است و جامعۀ اسلامى را دعوت مى‌كند كه در صورت كمبودها، مواليد را كنترل كنند مبادا به زحمت بيفتند، در حالى كه جمعى ديگر عقيده دارند اين جمله چنين مفهومى را ندارد، بلكه تنها بيان واقعيت است و تسلى خاطرى است براى كسانى كه فرزندان كمى دارند و از آن رنج مى‌برند. درست مثل اين‌كه هرگاه كسى مركبى نداشته باشد به او مى‌گويند: نداشتن مركب سبب آسودگى از هزينه‌هاى مختلف آن است
#حکمت_141
🔶 @Nahj_Et
💠🔹از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است كه در آن اندرزهاى مهمى به مردم مى‌دهد. خطبه در يك نگاه در بخش اوّل اين خطبه، امام عليه السّلام حمد و ثناى الهى را با تعبيراتى قرين مى‌كند كه راه خداشناسى را براى انسان هموار مى‌سازد و راه و روش شهادت به اخلاص را به انسان مى‌آموزد و اهميّت گواهى به توحيد و نبوّت را با تعبيرات پر معنايى نشان مى‌دهد. در بخش ديگرى از اين خطبه، همۀ مخاطبين را به تقواى الهى دعوت مى‌كند و آثار و بركات تقوا در وجود انسان را بر مى‌شمرد. در بخش سوّم، سخن از ناپايدارى دنيا و سرعت زوال نعمتها و ناتمام ماندن آرزوها و كم بودن فاصلۀ زندگى و مرگ مى‌گويد. در بخش چهارم اين خطبه با نصايح و اندرزهاى دقيق و حساب شده، همگان را به اطاعت پروردگار دعوت مى‌كند و از فراموشى جهان آخرت و گرفتار شدن در چنگال غفلت و عدم توجه به وضع دنياى زودگذر بر حذر مى‌دارد. ارتباط اين چهار بخش در ايجاد يك مجموعه، از اندرزهاى منسجم بر كسى پوشيده نيست.
#خطبه_114
🔶 @Nahj_Et
انسان و سرنوشت خود ✨💯⤵️
قرآن انسان را مدحها و ستایشها کرده و هم مذمتها و نکوهشها نموده است.
عالیترین مدحها و بزرگترین مذمت‌های قرآن درباره انسان است؛ او را از آسمان و زمین و از فرشته برتر و در همان حال از دیو و چهارپایان پستتر شمرده است. از نظر قرآن، انسان موجودی است که توانایی دارد جهان را مسخّر خویش سازد و فرشتگان را به خدمت خویش بگمارد و هم می‌تواند به «اسفل سافلین» سقوط کند؛ این خود انسان است که باید درباره خود تصمیم بگیرد و سرنوشت نهایی خویش را تعیین نماید.
استاد مطهری، انسان در قرآن، ص7🇮🇷
🔶 @Nahj_Et
💠🔹مى‌دانيم برآوردن حوايج نيازمندان و حل مشكلات مردم از مهم‌ترين مستحبات و بهترين طاعات است تا آنجا كه در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «مَنْ سَعَى فِي حَاجَةِ أَخِيهِ الْمُسْلِمِ طَلَبَ وَجْهِ اللَّهِ كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ حَسَنَةٍ يَغْفِرُ فِيهَا لِأَقَارِبِهِ وَ جِيرَانِهِ وَ إِخْوَانِهِ وَ مَعَارِفِه؛ كسى كه براى برآوردن حاجت برادر مسلمانش تلاش و كوشش كند براى جلب رضاى پروردگار، خداوند متعال هزار هزار حسنه در نامۀ اعمال او مى‌نويسد و حتى به سبب آن بستگان و همسايگان و برادران دينى و آشنايانش مشمول غفران الهى مى‌شوند». امام عليه السلام در اين گفتار نورانى‌اش شرايط كمال قضاى حوايج را در سه چيز خلاصه كرده، مى‌فرمايد: «برآوردن حاجات مردم كامل نمى‌شود مگر به سه چيز كوچك شمردنش تا بزرگ گردد و مكتوم داشتنش تا آشكار شود و تعجيل در آن تا گوارا گردد»؛ (لَا يَسْتَقِيمُ قَضَاءُ الْحَوَائِجِ إِلَّا بِثَلَاثٍ: بِاسْتِصْغَارِهَا لِتَعْظُمَ، وَ بِاسْتِكْتَامِهَا لِتَظْهَرَ، وَ بِتَعْجِيلِهَا لِتَهْنُؤَ) . بسيارند كسانى كه وقتى حاجت نيازمندى را بر مى‌آورند آن را بزرگ مى‌شمرند و همه جا عنوان مى‌كنند و گاه براى انجام دادن آن امروز و فردا دارند، به گونه‌اى كه حاجتمند، خسته و شرمنده مى‌شود.
#حکمت_101
🔶 @Nahj_Et
💠🔹امام عليه السّلام دوازده فضيلت در اين خطبۀ كوتاه، براى اهل بيت برشمرده كه عظمت مقام آنها را به خوبى ثابت مى‌كند و مخاطبان خويش را به پيروى از آنان وامى‌دارد. اوصافى كه مجموعۀ فضائل انسانى را در بردارد و شرايط رهبرى را در خود گنجانيده است. در اوّلين و دومين وصف مى‌فرمايد: «آنها (آل محمد) مايۀ حيات علم و دانش و مرگ جهل و نادانى هستند»؛ (هم عيش العلم، و موت الجهل) . امام عليه السّلام در اين تعبير علم و جهل را به صورت دو موجود زنده تشبيه كرده است كه آل محمّد حيات به علم مى‌بخشند و جهل را مى‌ميرانند و يا به تعبيرى ديگر روح علم‌اند و سبب مرگ جهل. اين همان چيزى است كه در حديث معروف پيغمبر اكرم آمده است كه مى‌فرمايد: «أهل بيتي كالنّجوم بأيّهم اقتديتم اهتديتم؛ اهل بيت من همچون ستارگان آسمانند (در شبهاى تاريك راهنماى مسافران صحرا و دريا هستند) به هركدام اقتدا كنيد هدايت مى‌يابيد
#خطبه_239
🔶 @Nahj_Et
💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه نشانه‌هاى ظالمان و ستمگران را روشن مى‌سازد و نشان مى‌دهد كه ظالم، تنها كسى نيست كه حق ديگران را ببرد و آنها را در فشار قرار دهد، بلكه ظالم معناى وسيعى دارد كه سه نشانۀ آن را امام عليه السلام بيان فرموده است. البته كسانى كه هر سه نشانه در آنها باشد در مرحلۀ بالاى ظلم و ستم قرار دارند؛ ولى هر يك از اين سه نشانه نيز به تنهايى مى‌تواند دليل بر ظالم بودن باشد. نخست مى‌فرمايد: «ظالم سه نشانه دارد (نشانۀ اول اين‌كه) به ما فوق خود از طريق نافرمانى ستم مى‌كند»؛ (لِلظَّالِمِ مِنَ الرِّجَالِ ثَلاَثُ عَلاَمَاتٍ: يَظْلِمُ مَنْ فَوْقَهُ بِالْمَعْصِيَةِ) . غالباً مردم وصف ظالم را براى چنين شخصى به‌كار نمى‌برند، بلكه او را عاصى و نافرمان مى‌دانند؛ ولى هرگاه آن را درست بشكافيم مى‌بينيم داشتن چنين خصلتى ظلم است. نه‌تنها از اين جهت كه ظلم معناى وسيعى دارد و هرچيزى كه در غير محل قرار دهند نوعى ظلم محسوب مى‌شود، بلكه ازاين‌رو كه واقعاً ظلم و ستم بر شخص ما فوق است، زيرا ابهت او را دَرهم مى‌شكند و ديگران را به او جسور مى‌سازد و به مديريت و فرماندهى او لطمه وارد مى‌كند و چه ظلم و ستمى از اين بدتر كه انسان مدير و مدبرى را در كار خود تضعيف يا فلج كند
#حکمت_350
🔶 @Nahj_Et
💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به يكى از طرق تحصيل غنا اشاره كرده مى‌فرمايد: «با كسى كه روزى به او روى آورده شريك شويد كه براى بى‌نياز شدن مؤثرتر و جهت روى آوردن بهره‌مندى مناسب‌تر است»؛ (شَارِكُوا الَّذِي قَدْ أَقْبَلَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ، فَإِنَّهُ أَخْلَقُ لِلْغِنَىٰ، وَ أَجْدَرُ بِإِقْبَالِ الْحَظِّ عَلَيْهِ) . بعضى از مفسران، اين كلام حكيمانه را بر حقيقت داشتن بخت و اقبال حمل كرده و گفته‌اند: چيز مرموزى به نام بخت و اقبال وجود دارد كه در بعضى هست و در برخى نيست. آنها كه داراى بخت خوب و شانس و طالع‌اند به هر كجا روى آورند با موفقيت روبرو مى‌شوند، درها به رويشان گشوده و گره‌ها باز مى‌شود و مشكلات حل مى‌گردد و موانع برطرف مى‌شود. گويى زندگى را نوعى بخت‌آزمايى پنداشته‌اند كه عده‌اى بدون هيچ دليل منطقى پيروزى‌هاى مهمى پيدا مى‌كنند و عده‌اى باز بدون هيچ دليلى محروم مى‌شوند
#حکمت_230
🔶 @Nahj_Et