اگر درد، داری دوا می کنم بیا حاجتت را روا می کنم

در حالی که اباعبدالله سلام الله علیه مشغول نماز بود، دشمن شروع به تیراندازی کرد، دو نوع تیراندازی؛ هم تیر زبان که یکی فریاد کرد: حسین! نماز نخوان، نماز تو فایده‌ای ندارد، تو بر پیشوای زمان خودت یزید یاغی هستی، لذا نماز تو قبول نیست! و هم تیرهایی که از کمانهای معمولی‏شان پرتاب می‌کردند. یکی دو نفر از صحابه ابا عبدالله که خودشان را برای ایشان سپر قرار داده بودند، روی خاک افتادند. یکی از آنها سعیدبن عبدالله حنفی به حالی افتاد که وقتی نماز ابا عبدالله تمام شد، دیگر نزدیک جان دادنش بود. آقا خودشان را به بالین او رساندند. وقتی به بالین او رسیدند، او جمله عجیبی گفت. عرض کرد: «یا اباعَبْدِالله! اوَفَیتُ؟» آیا من حق وفا را بجا آوردم؟ مثل اینکه هنوز هم فکر می‌کرد که حق حسین آنقدر بزرگ و بالاست که این مقدار فداکاری هم شاید کافی نباشد. این بود نماز اباعبدالله در صحرای کربلا. اباعبدالله در این نماز تکبیر گفت، ذکر گفت، سُبْحانَ الله گفت، بَحَوْلِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ اقومُ وَ اقْعُدُ گفت، رکوع و سجود کرد. دو سه ساعت بعد از این نماز برای حسین علیه السلام نماز دیگری پیش آمد، رکوع دیگری پیش آمد، سجود دیگری پیش آمد، به شکل دیگری ذکر گفت. اما رکوع اباعبدالله آن وقتی بود که تیری به سینه مقدسش وارد شد و اباعبدالله مجبور شد تیر را از پشت سر بیرون بیاورد. آیا می‌دانید سجود اباعبدالله به چه شکلی بود؟ سجود بر پیشانی نشد، چون اباعبدالله قهراً از روی اسب بر زمین افتاد؛ طرف راست صورتش را روی خاکهای گرم کربلا گذاشت. ذکر اباعبدالله این بود: بِسْمِ اللهِ وَ بِاللهِ وَعَلی‏ مِلَّةِ رَسولِ الله. شهید مطهری(ره)

تو را دادند از پیکان به جای شیر آب اصغر عطش طی شد تلظّی نه، تبسّم کن بخواب اصغر لبت خاموش بود اما گذشت از گنبد گردون زقطره قطرۀ خونت صدای آب آب اصغر

ز تیر و نیزه و خنجر بر این بدن چه رسیده هزار قاتل و یک جسم پاره‌پاره که دیده سرشک سرخ مرا در عزای تو همه دیدند صدای نالۀ قلب مرا کسی نشنیده

أَلانَ إنکَسَرَ ظَهرِي وَ قَلَّت حِيلَتِي وَ انقَطَعَ رَجائِي وَ شَمُتَ بِي عَدوِّي وَ الکَمَدُ قاتِلي « الان کمرم شکست و چاره ام کم شد و امیدم قطع و دشمن مرا زخم زبان می زند و غصّه تو مرا می کشد.»

🏴🏴🏴🏴🏴 سلام برعلمدارانقلاب ورهبری

🏴🏴🏴🏴🏴 میان آب شدم آب از خجالت اصغر هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبیدم

امام صادق(علیه السلام) روزی امام حسین(علیه السلام) به نزد امام حسن(علیه السلام)آمد،( طبق روايات هنگام مسموم شدن امام حسن عليه السّلام بود) وقتی چشمش به برادر افتاد گریه کرد، امام حسن(علیه السلام) از برادرش علت گریه کردن را جویا شد. امام حسین(علیه السلام) فرمود: گریه ام برای رفتار بدی است که با تو می شود. امام حسن علیه السلام فرمود: ظلم و ستمی که بر من می شود همین زهری است که به من داده می شود و به سبب آن به قتل می رسم،ولی بدان که لا یوم کیومک یا اباعبدالله، هیچ روز و سرنوشتی مانند روز و سرنوشت تو نمی باشد ای ابا عبدالله زیرا روزی بر تو خواهد آمد که سی هزار نفر از مردمی که خود را مسلمان می دانند و مدعی هستند که از امت جد ما محمد (صلی الله علیه و آله) می باشند، تو را محاصره می نمایند،و برای کشتن تو و جسارت به اهل بیت تو و اسارت خاندان تو و غارت اموال آنها اقدام می نمایند، در این هنگام است که خداوند لعن خود را بر خاندان امیه فرو فرستد و از آسمان خون و خاکستر فرو ریزد و همه مخلوقات حتی حیوانات درنده در بیابان ها و ماهیان در دریاها بر مصیبت تو گریه کنند» شیخ صدوق رحمة الله علیه

🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 نگاه آخر.....

تو بروی خاک و من دلم صد چاک و دیده گریان ذکر قران بر لب دارد امشب زینب با یتیمان ای امام بصیرت کشته ی جهل امت رفتی و زینب تو شد رسول شهادت

گریه نکن میگذرد این شب محنت بار یوسف تو شهره شود بر سر هر بازار فردا کاروان آید بر چاه بیند گوهری تابان چون ماه دارد در دل رازی از این شب کوتاه ای آتش پنهان در من برخیز ای شسته به خون پیراهن برخیز برخیز با داغ نهان برگیر این بار گران روشن کن چشم جهان خطبه بخوان زینب خطبه بخوان زینب ای خواب از چشم تو دور بیداد از خشم تو کور آوار شو بر سر زور خطبه بخوان زینب خطبه بخوان زینب