شاهد چهلم/ حاج آقا باید برقصہ این خاطره را سال ۸۷ در اتوبوس راهیان نور، از یکی از راویان نورانی شنیدم که خواندنش بعد از چند سال هنوز مو به تنم سیخ می‌کند. چند سال قبل اتوبوسی از دانشجویان دختر یکی از دانشگاه‌های کشور آمده بودند جنوب. چشمتان روز بد نبیند... آن قدر سانتال مانتال و عجیب و غریب بودند که هیچ کدام از راویان، تحمل نیم ساعت نشستن در آن اتوبوس را نداشتند. وضع ظاهرشان فوق العاده خراب بود. آرایش آنچنانی، مانتوی تنگ و روسری هم که دیگر روسری نبود، شال گردن شده بود. اخلاقشان را هم که نپرس، حتی اجازه یک کلمه حرف زدن به راوی را نمی‌دادند، فقط می‌خندیدند و مسخره می‌کردند و آوازهای آنچنانی بود که... از هر دری خواستم وارد شوم، نشد که نشد؛ یعنی نگذاشتند که بشود... دیدم فایده‌ای ندارد! گوش این جماعت اُناث، بدهکار خاطره و روایت نیست که نیست! باید از راه دیگری وارد می‌شدم... ناگهان فکری به ذهنم رسید. اما سخت بود و فقط از شهدا برمی‌آمد. سپردم به خودشان و شروع کردم. گفتم: بیایید با هم شرط ببندیم! گفتند: حاج آقا شما هم ... حالا چه شرطی!؟ گفتم: من شما را به یکی از مناطق جنگی می‌برم و معجزه‌ای نشانتان می‌دهم، اگر به معجزه بودنش اطمینان پیدا کردید، قول بدهید راهتان را تغییر دهید و به دستورات اسلام عمل کنید. یکی گفت: اگر نتونستی معجزه کنی چی؟ گفتم: هرچه شما بگویید. گفتند: با همین چفیه‌ای که به گردنت انداخته‌ای، می‌یای وسط اتوبوس و شروع می‌کنی به رقصیدن!! اول انگار دچار برق گرفتگی شدم، اما چند لحظه بعد یاد اعتقادم به شهدا افتادم و دوباره کار را به آنها سپردم و قبول کردم. دوباره همه‌شون زدند زیر خنده که چه شود!! حاج آقا با چفیه بیاد وسط این همه دختر و... در طول مسیر، هم از جلف بازی‌های این جماعت حرص می‌خوردم و هم نگران بودم که نکند شهدا حرفم را زمین بیندازند؟ نکند مجبور شوم...! دائم در ذکر و توسل بودم و از شهدا کمک می‌خواستم... می‌دانستم در اثر یک حادثه، یادمان شهدای طلائیه سوخته و قبرهای آنها بی‌حفاظ است... از طرفی می‌دانستم آنها اگر بخواهند، قیامت هم برپا می کنند، چه رسد به معجزه!! به طلائیه که رسیدیم، همه‌شان را جمع کردم و راه افتادیم ... اما آنها که دست بردار نبودند حتی یک لحظه هم از شوخی‌های جلف و سبک و خواندن اشعار مبتذل و... دست برنمی داشتند و دائم هم مرا مسخره می‌کردند. کنار قبور مطهر شهدای طلائیه که رسیدیم، یک نفر از بین جمعیت گفت: پس کو این معجزه حاج آقا! ما که اینجا جز خاک و چند تا سنگ قبر چیز دیگه‌ای نمی‌بینیم! به دنبال حرف او چند نفر شروع کردند: حاج آقا باید برقصه... برای آخرین بار دل سپردم به شهدا. یا اباالفضل گفتم و از یکی از بچه‌ها خواستم یک لیوان آب بدهد. بعد آب را روی قبور مطهر شهدا پاشیدم ... یکباره تمام فضای طلائیه پر از شمیم مطهر و معطر بهشت شد!!! عطری که هیچ جای دنیا مثل آن پیدا نمی‌شود! همه اون دخترای بی حجاب و قرتی، مست شده بودند از شمیم عطری که طلائیه را پر کرده بود. طلائیه آن روز بوی بهشت می داد.... همه‌شان دیدند که چه اتفاقی افتاد و منشأ بوی عطر از کجا بود. آنها یکی یکی روی خاک شهدا افتادند و غرق اشک شدند! سر روی قبرها گذاشته بودند و شروع کردند گریه کردن. برخی هم مثل مادرهای فرزند از دست داده ضجه میزدند ... شهدا خودی نشان داده و دست همه‌شان را گرفته بودند. چشمهاشان رنگ خون گرفته بود و صدای محزونشان به سختی شنیده میشد. هرچه صدا کردیم آنها از روی قبرها بلند نشدند. قصد کرده بودند آنجا بمانند. بالاخره با کلی اصرار و التماس آنها را از بهشتی‌ترین دنیا جدا کردم. به اتوبوس که رسیدیم، خواستم بگویم: من به قولم عمل کردم، حالا نوبت شماست، که دیدم روسری‌ها کاملا سر را پوشانده اند. هنوز بی‌قرار بودند. چند دقیقه‌ای گذشت. همه دور هم جمع بودند و مشورت می‌کردند. پرسیدم: به کجا رسیدید؟ چیزی نگفتند. سال بعد که برای رفتن به اردو با من تماس گرفتند، فهمیدم آنان سر قولشان به شهدا مانده‌اند. بسیاری از آنها دانشگاه را رها کرده و به جامعه الزهرای قم رفته‌اند. آری شهدا زنده‌اند و حضور دارند، مشکل از ماست که خودمان را فراموش کرده ایم. برداشته از کتاب شهیدان زنده‌اند چاپ نهم(کاری از گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی)