که من بر دُرجِ دل مُهری به جز مِهرِ تو ننهادم . .

آخرین پرنده را رها کردم اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود . .

كَي لا تَموت مرّتين لا تعُد لمن خذلك برای اینکه دوبار نمیری، سوی کسی که تو را رها کرد بازنگرد. #عربیات🌱

‌ می پرسد از من کیستی ؟ می گویمش اما نمی داند این چهره ی گم گشته در آیینه خود را نمی داند می خواهد از من فاش سازم خویش را باور نمی دارد آیینه در تکرار پاسخ های خود حاشا نمی داند می‌گویمش گم گشته‌ای هستم که در این دور بی‌ مقصد کاری بجز شب کردن امروز یا فردا نمی داند می گویمش آنقدر تنهایم که بی تردید میدانم حال مرا جز شاعری مانندمن تنها نمی داند می‌گویمش می‌گویمش چیزی از این ویران نخواهی یافت کاین در غبار خویشتن چیزی از این دنیا نمی داند می گویمش آنقدر تنهایم که بی تردید می دانم حال مرا جز شاعری مانند من تنها نمی داند می گویم و می بینمش او نیز با آن ظاهر غمگین آن گونه می خندد که گویی هیچ از این غمها نمی داند #محمدعلی‌بهمنی

دلم آغوش گندم زار میخواد . .

رنگِ لبخندِ تو ای دنیا! تماشایی نبود آنچه ما دیدیم زینت بود، زیبایی نبود

هرچه را در جامِ هستی بود نوشیدم ولی در شرابِ عمر، تلخی بود و گیرایی نبود

آنچه را مردم غریوِ کوچ می‌پنداشتند هیچ غیر از ناله‌ی مرغانِ دریایی نبود

نیستم غمگین گر از من دل بریدند این و آن عشق ورزیدن به جز تمرینِ تنهایی نبود

مشت بر دیوار و سر بر سنگ و دندان بر جگر لب فروبستیم و راهی جز شکیبایی نبود.