چیزی نمانده که قلبم بترکد. اما خودم را خاموش احساس می‌کنم؛ بی‌صدا، همچون گور. اگر دهانم را باز کنم، همه‌چیز می‌پرد .. - ‏از نامه های آلبر کامو به ماریا کاسارس

وقتی خیلی عمیق برنجی زبانت هم بند می آید. - هاروکی موراکامی

دل، در گرو چند هنر داشتم؛ این شد ای بی سپران من که سپر داشتم این شد رودی که به سد خورد؛ ز اندوه ورم کرد یعنی عطش سیر و سفر داشتم این شد خاکستر گردو بُن ِ پیری به چناری می‌گفت که بسیار ثمر داشتم این شد با خاکِ سیه، جمجمه‌ی خالی جمشید می‌گفت ز افلاک خبر داشتم این شد نی گفت که تلخ است جهان، گفتمش این نیست نالید که من بارِ شکر داشتم این شد - حسین جنتی

و من گاهی تمامِ احساساتم را در درونم حبس می‌کنم زیرا هیچ کلماتی برای شرحِ آن نمی‌یابم..

من در این سال‌ها احساساتی را فهمیدم، و در خود حمل می‌کنم که توان بیانشان را ندارم. ذهنیتی نسبت به مفاهیم و پدیده‌ها در من است که نمی‌توانم همه‌اش را بگویم و بنویسم. من برای بیان حس و درکم نسبت به پیرامون کلمه کم می‌آورم. - فروغ فرخزاد؛ نامه به ابراهیم گلستان

زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از آنها داریم ثابت نگه می‌دارد. هیچ چیزی دردناک‌تر از این تضاد میانِ دگرگونی آدم‌ها، و ثباتِ خاطره نیست. - مارسل پروست

« تو بی‌قراری می‌کنی، من بی‌قرارت نیستم… »

«صورتم را در دست‌هايم گذاشتم و به اين فكر كردم كه نبايد بيش از حد دست و پا بزنم؛ دانستم كه خيلی چيزها به اختيار آدم نيست، زندگی خواب‌های گذشته است كه تعبير می‌شود، زندگی تاب خوردن خيال در روزهايی است كه هرگز عمرمان به آن نمی‌رسد.» - عباس معروفی

نذر کرده ام يک روزی که خوشحال تر بودم بيايم و بنويسم که زندگی را بايد با لذت خورد که ضربه های روی سر را بايد آرام بوسيد و بعد لبخند زد و دوباره با شوق راه افتاد يک روزی که خوشحال تر بودم می آيم و می نويسم که " اين نيز بگذرد " مثل هميشه که همه چيز گذشته است و آب از آسياب و طبل طوفان از نوا افتاده است يک روزی که خوشحال تر بودم يک نقاشی از پاييز ميگذارم که يادم بيايد زمستان تنها فصل زندگی نيست زندگی پاييز هم می شود رنگارنگ از همه رنگ بخر و ببر یک روزی که خوشحال تر بودم نذرم را ادا می کنم تا روزهايی مثل حالا که خستگی و ناتوانی لای دست و پايم پيچيده است بخوانمشان و يادم بيايد که هيچ بهار و پاييزی بی زمستان مزه نمی دهد و هيچ آسياب آرامی بی طوفان . . - مهدی اخوان ثالث

فقط شادی‌های بزرگ‌اند که می‌توانند به رنج‌های بزرگ مبدل شوند؛ فقط پناه‌های امن‌اند که به زخم‌های عمیق تبدیل می‌شوند. همان که ویلیام فاکنر گفته بود: "بین رنج بردن و هیچ به ما حق انتخاب داده‌اند، من رنج را برگزیدم". ‌

منزل مردمِ بیگانه چو شد خانه‌ی چشم آنقَدَر گریه نمودم که خرابش کردم.