‌

تنهاترین لحظه در زندگی یک نفر وقتی است که از هم پاشیدن دنیایش را می‌بیند و تمام کاری که می‌تواند بکند این است که مات و مبهوت خیره شود.‌ ‌

انگار زندگی می‌دانست چگونه او را از پای درآورد. ‌

کسی نخواهد دانست که زیر هجومِ افکار، چگونه هر تکه‌ ام به گوشه‌ای از این اتاق افتاد و صبح بی‌ آنکه همراهی داشته باشم خودم را با زجر جمع کردم و ادامه دادم. - امیرمحمد عبداللهی

هزاران خورشید درون قلب من در حال غروب هستند اما من هنوز هم به روشنایی شب‌ هنگام ماه امید دارم - امیرمحمد عبداللهی

کسی نمی‌آمد، باران نمی‌بارید. قرن، قرنِ رفتن، گریستن و دفن شدن ‌ شعرها در سینه‌ی آدمی بود. ‌

چند صائب سر به زانو در غم زلفش نهم؟ ‏عاقبت مغز مرا فکر پریشان می‌خورد - صائب تبریزی

از سخن لبریز و از گفتار خاموشیم ما - قصاب کاشانی

آنقدر زخم‌ ها به‌ سرعت و پیاپی از راه می‌ رسند که فرصتی برای التیام و بهبود آنها به دست نمی‌آورم. شاید هم بعضی زخم‌ ها برای التیام نداشتن به وجود آمده‌اند. انگار زخم‌ های من از همین نوع است. شوقی برای تمام کردن و رسیدن نمانده و چند وقتی هست که همه‌ چیز در من ناتمام می‌ماند. - امیرمحمد عبداللهی

‏هر كى حالِ خوبشو يه جا گم كرده!‌