-'ازقشنگترین‌متنایی‌که‌خوندم‌نامه‌ علی‌شریعتی‌به‌عشقش‌بود: -عزیزِمهربانِ‌بداخلاقِ‌صبورِ‌تندجوش! امیدبخشِ‌یأس‌آور، پرحرفِ‌حرف‌نشنو، بدترین‌بدِ خوب‌ترین‌خوبِ باویِ‌نتوان‌زیستن،بی‌وِی‌نتوان‌بودن'! یک‌جورِدرهم‌برهمِ‌شلوغ‌پلوغ‌ِ‌قروقاطی‌ عزیزی‌که‌تورانمیتوانم‌تحمل‌کنمو‌دنیاهم بی توتحمل‌ناپذیراست🌱

فقط‌اونجا‌که‌هوشنگ‌ابتهاج‌‌میگه: -نمیدانم‌چه‌میخواهم‌بگویم غمی‌دراستخوانم‌میگدازد

برای‌ امشب

گاهی شرار شرم و گاهی شور شیدایی است این آتش از هر سر که برخیزد تماشایی است

دریا اگر سر می زند بر سنگ حق دارد تنها دوای درد عاشق ناشکیبایی است

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم چیزی که دیگر برنخواهدگشت زیبایی است

راز مرا از چشمهایم می توان فهمید این گریه های ناگهان از ترس رسوایی است

این خیره ماندن ها به ساعت های دیواری تمرین برای روزهایی که نمی آیی است

شاید فقط عاشق بداند او چرا تنهاست: کامل ترین معنا برای عشق تنهایی است.

- که‌‌‌‌ جدا نمی‌شود‌ نقش‌ تو از خیال‌ من‌🌱