مردم برای تماشای کاروان اسراء، در کوچه‌ها و پشت‌بام‌ها جمع شده بودند. هنگام ورود کاروان، یکی پرسید: «شما از كدامين اسيرانيد؟» پاسخ دادند: «نَحْنُ اسارى‏ آلِ مُحَمَّدٍ؛ ما اسيران از خاندان محمديم!» - همه سرازیر شدند و گریه‌کنان، به سر و صورت می‌زدند؛ و امام سجاد علیه السلام، با دیدن این صحنه آيا براى ما نوحه و گريه مى‌كنيد، پس چه كسى ما را كشته است؟! این فرمایش جگرسوز، اما بسیار ژرف و حکیمانۀ حضرت امام سجاد علیه السلام، پرسشی از همگان و درس و عبرتی برای تمامی نسل‌ها در تمامی اعصار می‌باشد. بسیارند که کسانی که از کِشتۀ خویش افسوس می‌خورند و بر کُشتۀ خویش می‌گریند! بسیارند مسلمانانی که زیر پرچم "لا إله الّا الله و الله اکبر"، یا خود جنایتکارند و یا از آنها حمایت می‌کنند! و حتی بسیارند شیعیانی که یک سال در صف یزیدیان قرار می‌گیرند، برای ابن‌زیادها، شمرها و خولی‌های زمان، کف و سوت می‌زنند، و چند روزی نیز در مصائب سیدالشهداء امام حسین علیه السلام و خاندان و یارانش در کربلا و عاشورا، عزاداری و گریه می‌کنند 🌴🕯🏴🕯🌴

🌹حضرت صاحب العصر والزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ♦️به شیعیان و دوستان ما بگویید که خدا را به حقّ عمّه ام حضرت زینب(س) قسم دهند که فرج را نزدیک گرداند. 📚شیفتگان حضرت مهدی(عج)،ج۱، ص ۲۵۱ 🌴🏴🌴🏴🌴

خیلی هنر کنید قرآن بخوانید و زیارت عاشورا، اما کیست که نداند شمر، حافظ قرآن بود. پسوند «حجت الاسلام» و «آیت الله» سند اعتبار و وجاهت کسی نبوده و نیست و نخواهد بود. اما کیست نداند که «عمرسعد» آن «اصغر کُپک» مختار نامه نبود و آیت الله العظمی عمر سعد کوفه بود. شما خود را عمار دربار علی - احیانا- اگر ندانید، سرباز سید علی که - حتما- می دانید؛ اما کیست که نداند شمر سردار سپاه مولا علی در صفین بود و هم او سر قدسی حسین را روی «زانوی غم» نشاند. اثبات عشق با «نامه» ممکن نمی شود و رسم عاشقی به نوشتن هزاران نامه نیست؛ کیست که نداند شبث ابن ربعی - یک از آن هزاران بود که - نامه «فدایت شوم» به حسین نوشت و او را به کوفه خواند تا آخر سر، جزء همان ده نفری شود که بر پیکر مطهر حسین اسب تاختند. سند دلخوشی به رابطه خویشی را، تنها شیطان است که مهر و امضاء می کند. نسب و خویشی انسان، سبب احترام می تواند باشد، اما دلیل حق بودن هیچکس نیست. «سیادت» شاید در وزن و قافیه، به «حقانیت» نزدیک باشد، اما مترادفش نیست. کیست که نداند عمر سعد از خویشان حسین بود که فرمان حمله بر او را - با رها کردن اول تیر - صادر کرد

👆توضیحات و عذرخواهی ابراهیم نصراللهی مداح دزفولی که در روزهای اخیر، حاشیه‌هایی پیرامون اشعارش به‌وجود آمده بود ♦️ابراهیم نصراللهی: ۳۰ ساله در خونه امام حسین و شهدا ریشم سفید شده. از بیان اعتقادم هرگز نمیترسم و بلند میگم به حجاب اعتقاد راسخ دارم. از یه تیکه از مداحی‌ام خیلی بد برداشت شده. هرچه که باشه مال ما داخلیهاست و غلط میکنه هرکس یک ثانیه از شعرم رو به عنوان مخالفت با #حجاب پخش کنه 🌴🏴🌴🏴🌴

آیت الله حائری شیرازی رحمة الله علیه: همه باید به خود بگویند: «در خودت هم از این "سعد و حَرمله‌ای وجود دارد، مواظبشان باش و به آنها لعن کن و به حسینِ وجودت و فطرتت سلام کن». لعن و سلام، معنای عامی دارد. مگر نمی‌گوییم: «اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ» (خدایا لعن کن اولین ظالم بر محمد و خاندان محمد و دیگرانی را که از او تبعیت می‌کنند، تا آخرین‌شان / زیارت عاشورا). اگر این سعد دورن انسان فعال شود، می‌شود «آخِرَ تابِعٍ لَهُ». به همین دلیل می‌گویند: «کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا». عموم زمانی و عموم مکانی دارد. شهدا آنهایی بودند که وقتی لعن می‌کردند، نفس امّاره‌ی خودشان را از قلم نمی‌انداختند و وقتی به حسین بن علی علیه السلام سلام می‌کردند، عقل و نور خودشان را که از نور اهل بیت علیهم السلام بود، فراموش نمی‌کردند. آنها نور عقل را جدی گرفتند و متابعتش کردند تا به مقام شهادت رسیدند. در طرف مقابل، اشقیایی که در جبهه‌ها مرتکب این شقاوت‌ها شدند، به نورشان اهمیت ندادند و هواهای نفسانی خود را جدّی نگرفتند و شدند آن چه شدند! پس عاشورا، قضیه‌ای در گذشته نیست، قصه‌ی همیشه انسان د رسراسر تاریخ است. داستان سعادت و شقاوت انسان و داشت و بهشت و جهنم و داستان بهشت آخرت و بهشت دنیا، و جهنم آخرت و جهنم دنیاست. عاشورا می‌گوید: اشقیای کربلا در همین دنیا هم در عذاب بودند. «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا – و هر که از یاد من روی برتابد، او را در زندگی، تنگی خواهد بود/ طه، 124»؛ اشقیای کربلا، گرفتار «ضَنک» بودند، ولی مست بودند و نمی‌فهمیدند و در آلودگی خودشان می‌غلتیدند. هر انسان حامل یک کربلاست عاشورا انسان را به انسان معرفی کرد. آن چه د راشقیای کربلا بود، در همه موجود است. آن چه در شهدای کربلا بود نیز در همه موجود است. هر انسان حال کربلاست؛ هر وقت حق می‌گوید و برای حق کار می‌کند، امام حسین وجودش را بر کُرسی خلافت پذیرفته است و هر وقت غَضَب و شهوت و آز را ترجیح می‌دهد، یزید وجود خود را بر کُرسی نشانده است. وقتی انسان جناح‌گرایی می‌کند، به یزید بن معاویه‌ی وجودش گفته است: «بفرما، کُرسی خلافت در انتظار توست» و وقتی پا روی تعصبات و گرایش جناحی خود می‌گذارد، به حسینِ وجودش گفته

فلسفه نعل اسب 🌴🕯🏴🕯🌴

🖤 کلیپ بسیار زیبای «زوم بی‌نهایت» ‌‌● از غدیرخم تا جنایت روز عاشورا !! حتما ببینید 🌴🏴🏴🏴🌴

امام حسین خودش رو فدای حق کرد! ما هم باید در هر لحظه از زندگی تصمیم گیری کنیم که خودمون رو زیر پا بزاریم، نه حق رو، این شهادت ماست الاهی قمشه ای

دستمو رها نکنیا...😭😭😭 ناکام کیه؟؟؟؟؟ #یا_حسین 🌴🏴🏴🏴🌴

دکتر شریعتی می گوید: در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم. اول: حسین (ع) حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود. تا آخر می‌‌ایستد. خودش و فرزندانش شهید می‌شوند. هزینه انتخابش را می‌‌دهد و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد. از آب می‌گذرد، از آبرو نه‌ دوم: یزید همه را تسلیم می‌خواهد. مخالف را تحمل نمی‌‌کند. سرِ حرفش می‌‌ایستد. نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد. بی‌ آبرویی را به جان میخرد تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد سوم: عمرِ سعد به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرّم در تردید است. هم خدا را می‌خواهد هم خرما، هم دنیا را می‌خواهد هم اخرت. هم می‌خواهد حسین (ع)را راضی‌ کند هم یزید را. هم اماراتِ ری را می‌خواهد،هم احترامِ مردم را. نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد،نه‌ از خوشنامی. هم آب می‌خواهد هم آبرو. دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد. نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی ما آدمهایِ معمولی‌ راستش نه جرات و ارادهِ حسین (ع) شدن را داریم، نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را اما در درونِ همه ما یک عمرِ سعد هست! من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم... (دکتر علی شریعتي)