هزار سال کند عمر ، باز ناکام است کسی که رخصت رفتن به کربلا نگرفت

یک چیز ز روضه ها مرا ریخت به هم سوزاند مرا میان این صحنه ی غم دیدم که به روی نیزه سقا میگفت ناموس حسین و این همه نامحرم؟!

از فطرسِ مَلَک به همه پَرشکسته ها : حَیِّ علی کرامتِ گهواره ی حسین (ع)

شادی هر دو جهانم به خدا از غم توست غم تو می برد از دل همه ی غم ها را

حوض کوثر شود از اشک محبّان تو پُر ساقی اش دستِ خدایِ احدِ منّان است

رحمت به آن کسی که به من یاد داد و گفت: وا کن دو لب به نام جنون و بگو « حسین (ع) »

حاصل عقل بُوَد عشق و ، جنون میوه ی اوست هر که از عشق تو دیوانه نشد عاقل نیست

دلم افتاده در خیابانی که دو سویش به کهکشان وصل است #یااباعبدالله ‌‌‌‌‌‌‌‌

نام مقدّست نمک زندگی ماست جز شورِ « یاحسین (ع) » دگر دم نمیدهیم

نشناخت بی حسین (ع) ، خدا را کسی به حق در جمله ماسوا نه خدا ، جز خدای اوست

زاهد به ره کعبه و راهب به سوی دیر اما منِ مجنون هوسم کویِ حسین (ع) است

و با شهادت خود آنچنان قیامت کرد که تا قیام قیامت عزای او برپاست ازآن زمان که لباس حسین غارت شد الی الابد به تن شیعیان لباس عزاست