خانم زینب حسن نصرالله دختر آیت الله شهید سیدحسن نصرالله در مصاحبه ای با رادیوی النور حزب‌الله: سید اکثر اوقات در طبقات بالا و روی زمین فعالیت میکرد و فقط درمواقع حمله یا جنگ در قرارگاه های زیرزمینی بودن

🔰 ابیات منسوبه الی مولاتنا ام البنین س فی رثاء بنیها الطاهرین: لا تَدْعُوِنِّي وَيْكِ أُمَّ الْبَنِينَ تُذَكِّرِينِي بِلِيُوثِ الْعَرِينِ واى بر تو مرا ديگر مادر پسران مخوان كه مرا به ياد شيران بيشه‏ ام می ‏اندازى كَانَتْ بَنُونَ لِي أُدْعَى بِهِمْ وَ الْيَوْمَ أَصْبَحْتُ وَ لا مِنْ بَنِينَ من پسرانى داشتم که به خاطر آنان مرا ام البنین می خواندند ولی امروز دیگر پسری ندارم أَرْبَعَةٌ مِثْلُ نُسُورِ الرُّبَى قَدْ وَاصَلُوا الْمَوْتَ بِقَطْعِ الْوَتِينِ چهار پسر که مانند عقاب های کوهسار بودند و با بريده شدن رگ حيات يكى پس از ديگرى به مرگ پيوستند تَنَازَعَ الْخِرْصَانُ أَشْلاءَهُمْ فَكُلُّهُمْ أَمْسَى صَرِيعا طَعِينَ بر سر نعش آن ها نیزه ها به ستیزه برخاستند و همه آنان از زخم نیزه به خاك افتادند يَا لَيْتَ شِعْرِي أَ كَمَا أَخْبَرُوا بِأَنَّ عَبَّاسا قَطِيعُ الْيَمِينِ اى كاش می ‏دانستم آیا چنان که خبر دادند؛ عباس من دست راستش قطع شده بوده است؟ @ofoqemobin

🔰

حالا دیگه پیش ریم هستی شیخ خالد

اشتباه مهمّی که در سالهای اوّل انقلاب اتّفاق افتاد و مبالغ زیادی از آثارش همین طور ماند، این بود که بخش خصوصی را کنار زدند و همه‌ی کارها، حتّی فروش مثلاً اجناس خُرد را به مسئولین دولت و دستگاه‌های دولتی سپردند؛ خطای بزرگی بود که ما انجام دادیم. بایستی بنگاه‌های خصوصی که حضور مردم است، توانایی مردم است، ابتکار مردم است، پول مردم است، حمایت بشوند؛ وسط میدان بیایند؛ اقتصاد را اینها باید اداره کنند. رهبر انقلاب ۱۴۰۱.۱۱.۱۰

🔰 ذات انقلاب اسلامی، فرهنگی بود. این حرکت بزرگ چنان هژمونی ایجاد کرد که تمامی حکام مستبد منطقه و قدرتهای بین المللی تا سالها در حیرت و استیصال فرو رفته بودند. نیروی انقلابی باید متعهد به این خیزش بزرگ و قیام معنوی تاریخی باشد. تمسک مستمر و دائم به راهکارهای سلبی بیش از هرچه ناشی از «رفع تکلیف» و «عافیت طلبی» در جهاد فرهنگی و تنبلی و رخوت در این حوزه است‌‌. گاهی برای ارضای ذهنی و تلقین این دروغ به خود که «وظیفه مان را انجام دادیم» آسان ترین و البته خسارت بارترین کنشها را در عرصه اجتماعی انتخاب میکنیم. @ofoqemobin

انقلاب اسلامی حرکتی اجتماعی است. رفتارها و سیاست گذاری های اجتماعی ضرورتا باید معطوف به حصول «نتایج» الهی عینی باشد. انجام هر کاری که در آن عدم حصول نتیجه و ناکامی قطعی یا بسیار جدی باشد، انجام «تکلیف» نیست بلکه «عصیان» تکلیف است. اقامه دین باید تعینی خارجی پیدا کند. این فرآیندی بسیار پیچیده و پردردسر است و از هر ذهن مغشوش و کم تحقیقی بر نمی آید. بررسی سیره امام خمینی دست کم در ۱۵ سال منتهی به تحقق جمهوری اسلامی نشان می‌دهد که آن مرد بزرگ با چه ظرافت و فراستی کم کم خود را به نتیجه نهایی نزدیک کرد و هر قدم را با دقت و حزم برداشت. @ofoqemobin

📌 یک سؤال دیگر این است - که اینجا هم باز بعضی از دوستان گفتند - که رابطه‌ی «#تکلیف‌مداری» با «دنبال #نتیجه بودن» چیست؟ امام فرمودند: ما دنبال تکلیف هستیم. آیا این معنایش این است که امام دنبال نتیجه نبود؟ چطور میشود چنین چیزی را گفت؟ امام بزرگوار که با آن شدت، با آن حدّت، در سنین کهولت، این همه سختی‌ها را دنبال کرد، برای اینکه نظام اسلامی را بر سر کار بیاورد و #موفق هم شد، میشود گفت که ایشان دنبال #نتیجه نبود؟ حتماً #تکلیف‌گرائی معنایش این است که انسان در راه رسیدن به #نتیجه‌ی مطلوب، بر طبق تکلیف عمل کند؛ برخلاف تکلیف عمل نکند، ضدتکلیف عمل نکند، کار نامشروع انجام ندهد؛ والّا تلاشی که پیغمبران کردند، اولیای دین کردند، همه برای رسیدن به #نتائج معینی بود؛ دنبال نتائج بودند. مگر میشود گفت که ما دنبال نتیجه نیستیم؟ یعنی نتیجه هر چه شد، شد؟ نه. البته آن کسی که برای رسیدن به نتیجه، برطبق تکلیف عمل میکند، اگر یک وقتی هم به نتیجه‌ی مطلوب خود نرسید، احساس پشیمانی نمیکند؛ خاطرش جمع است که #تکلیفش را انجام داده. اگر انسان برای رسیدن به نتیجه، بر طبق تکلیف عمل نکرد، وقتی نرسید، احساس خسارت خواهد کرد؛ اما آن که نه، تکلیف خودش را انجام داده، مسئولیت خودش را انجام داده، کار شایسته و بایسته را انجام داده است و همان طور که قبلاً گفتیم، واقعیتها را ملاحظه کرده و دیده است و بر طبق این واقعیتها برنامه‌ریزی و کار کرده، آخرش هم به نتیجه نرسید، خب احساس خسارت نمیکند؛ او کار خودش را انجام داده. بنابراین، این که تصور کنیم #تکلیف‌گرائی معنایش این است که ما اصلاً به نتیجه نظر نداشته باشیم، نگاه درستی نیست. در دفاع مقدس و در همه‌ی جنگهائی که در صدر اسلام، زمان پیغمبر یا بعضی از ائمه (علیهم‌السّلام) بوده است، کسانی که وارد میدان جهاد میشدند، برای تکلیف هم حرکت میکردند. جهاد فی‌سبیل‌الله یک #تکلیف بود. در دفاع مقدس هم همین جور بود؛ ورود در این میدان، با احساس تکلیف بود؛ آن کسانی که وارد میشدند، اغلب احساس تکلیف میکردند. اما آیا این احساس تکلیف، معنایش این بود که به نتیجه نیندیشند؟ راه رسیدن به نتیجه را محاسبه نکنند؟ اتاق جنگ نداشته باشند؟ برنامه‌ریزی و تاکتیک و اتاق فرمان و لشکر و تشکیلات نظامی نداشته باشند؟ اینجور نیست. بنابراین #تکلیف‌گرائی هیچ منافاتی ندارد با دنبال نتیجه بودن، و انسان نگاه کند ببیند این نتیجه چگونه به دست می‌آید، چگونه قابل تحقق است؛ برای رسیدن به آن نتیجه، بر طبق راههای مشروع و میسّر، برنامه‌ریزی کند. بیانات در دیدار دانشجویان‌ ۱۳۹۲/۰۵/۰۶ @ofoqemobin