💠 نمودارهای مهم و برجسته در زندگی امام صادق را، آن‌جا که به دیدگاه ویژه بحث ما ارتباط می‌یابد، بدين شرح یافته‌ام: 1 ـ تبيين و تبليغ مسئله امامت. ☀️ 2 ـ تبليغ و بيان احكام دين به شيوه فقه شيعی و نيز تفسير قرآن به روال بينش شيعی.☀️ 3 ـ وجود تشكيلات پنهانی ايدئولوژيك ـ سياسی.☀️ [دعوت امام صادق به امامت] 👌 اکنون برمی‌گردیم به سخن اصلی؛ یعنی این‌که امام صادق نیز مانند ديگر امامان شيعه، بیت برجسته دعوتش را موضوع «امامت» تشكيل می‌داده است. ⬅️ برای اثبات اين واقعيت تاريخی، قاطعترين مدرك، روايات فراوانی است كه ادعای امامت را از زبان امام صادق به‌روشنی و با صراحت تمام نقل می‌كند.√

💬 همان‌طور که توضیح خواهم داد، امام در هنگام اشاعه و تبليغ اين مطلب، خود را در مرحله‌ای از مبارزه می‌ديده است كه می‌بايست به‌طور مستقيم و صريح، حكام زمان را نفی كند و خويشتن را به عنوان صاحب حق واقعی ولایت و امامت به مردم معرفی نمايد؛ و قاعدتاً اين عمل فقط هنگامی صورت می‌گيرد كه همه مراحل قبلی مبارزه با موفقيت انجام گرفته است؛ 🔘 آگاهی‌های سياسی‌ و اجتماعی در قشر وسيعی پديد آمده؛ 🔘 آمادگی‌های بالقوه در همه‌جا احساس شده؛ 🔘 زمينه‌های ايدئولوژيك در جمع قابل توجه‌ی ايجاد گرديده؛ 🔘 لزوم حكومت حق و عدل برای جمعی كثير به ثبوت رسيده و بالاخره رهبر تصميم راسخ خود را برای مبارزه‌ای نهايی گرفته است. 〰 🔺بدون اين همه، مطرح كردن نام يك شخص معين به عنوان امام و زمامدار مُحق جامعه، كاری عجولانه و بی‌فايده خواهد بود. ✅ نكته ديگری كه بايد مورد توجه قرار گيرد، اين است كه امام در مواردی به اين بسنده نمی‌كند كه امامت را برای خويش اثبات كند؛ بلكه همراه نام خود، نام امامان به حق و اَسلاف پيشين خود را نيز ياد می‌كند و در حقيقت سلسله امامت اهل‌بيت را متصل و جدايی‌ناپذير مطرح می‌سازد. ⚡️ اين عمل با توجه به اينكه تفكر شيعی، همه زمامداران نابه ِحق گذشته را محكوم كرده و آنان را «طاغوت» به‌شمار می‌آورده، می‌تواند اشاره به پيوستگی جهاد شيعيان اين زمان به زمان‌های گذشته نيز باشد. ☝️ در واقع امام صادق با اين بيان، امامت خود را يك نتيجه قهری كه بر امامت گذشتگان مترتّب است، می‌شمارد و آن را از حالت بی‌سابقه و بی‌ريشه و پایه بودن، بيرون می‌آورد و سلسله خود را از كانالی مطمئن و ترديدناپذير به پيامبر بزرگوارمتصل می‌كند.

☺️👌 اکنون به نمونه‌ای چند از چگونگی دعوت امام توجه کنید: ✍ جالب‌ترین روایتی که من در این باب دیده‌ام، روايت عمروبن‌ابی‌المقدام است که منظره شگفت‌آوری را ترسيم می‌كند. 🕋 💫روز نهم ذی‌الحجه ـ روز عرفه ـ است. محشری از خلايق در عرفات برای ادای مراسم خاص آن روز گردآمده‌اند و نمايندگان طبيعی مردم سراسر مناطق مسلمان‌نشين، از اقصای خراسان تا ساحل مديترانه، جمع‌اند. 🔙 يك كلمه حرف به‌جا در اين‌جا می‌تواند كار گسترده‌ترين شبكه وسايل ارتباط جمعی را در آن زمان بكند. 👈 امام، خود را به اين جمع رسانده است و پيامی دارد. 📌 می‌گويد: ديدم امام در ميان مردم ايستاد و با صدای هر چه بلندتر ‌ـ با فريادی كه بايد در همه‌جا و در همه گوش‌ها طنين بيافكند و به‌وسيله شنوندگان به سراسر دنيای اسلام پخش شود ـ‌ پيام خود را سه مرتبه گفت. 💠 روی را به طرف ديگری گرداند و سه مرتبه همان سخن را ادا كرد. باز روی را به سمتی ديگر گرداند و باز همان فرياد و همان پيام. و بدين ترتيب امام دوازده مرتبه سخن خود را تكرار كرد.

💕بسم الله الرحمن الرحیم💕 تو در آن پرده كه بيش از پيش شيدامان كني ما در اينجا گم، كه تا شايد تو پيدامان كني ما در اينجا غايبيم و اين همه راز و نياز مي رود تا آسمان تا تو هويدامان كني 🌷السلام علیک یا بقیة الله فی ارضه🌷 🙏اللهم عجل لولیک الفرج 🌸جهت تعجیل در فرج مولامون #صلوات 🌸@Organizational_Work

🌹 قرائت دعای عهد 🍃 «روز ششم» 🗓شروع چله: ۹۹/۴/۲۲ 📲 @Organizational_Work

👈📜 در حديثی ديگر، امامان گذشته را يك‌يك نام می‌برد و به امامت آنان و اين‌كه اطاعت از فرمان‌شان واجب و حتم است، شهادت می‌دهد و چون به نام خود می‌رسد، سكوت می‌كند. 📍شنوندگان سخن امام به‌خوبی می‌دانند كه پس از امام باقرميراث علم و حكومت در اختيار امام صادق است. و بدين ترتيب، هم حق فرمانروايی خود را مطرح می‌سازد و هم با لحن استدلال‌گونه، ارتباط و اتصال خود را به نيای۱ والامقامش علی‌بن‌ابی‌طالب بيان می‌کند.۲☑️ 📕 در ابواب كتاب «الحجه» از كافی و نيز در جلد چهل‌وهفت بحاالانوار از اين‌گونه حديث كه به صراحت يا به كنايه، سخن از ادعای امامت و دعوت به آن است، فراوان می‌توان يافت. 🖇مدرك قاطع ديگر، شواهدی است كه از شبكه گسترده تبليغات امام در سراسر كشور اسلامی ياد می‌كند و بودن چنين شبكه‌ای را مسلم می‌سازد. *اين شواهد، چندان فراوان و مدلّل۳ است. ـــــــــــــــــــــــــ ۱(اجداد: پدران) ۲(الکافی/ ج۱ /ص۱۸۶) ۳(دلل: به دلیل ثابت‌کننده)

➖🔸كه اگر حتی يك حديث صریح هم وجود نمی‌داشت، خدشه‌ای بر حتمٌیت موضوع وارد نمی‌آمد.√ 🎙 مطالعه‌گر زندگی‌نامه نامدَون ائمه از خود می‌پرسید: آيا امامان شيعه در اواخر دوران بنی‌اميه، داعيان۴ و مبلّغانی در اطراف و اَكناف كشور اسلامی نداشتند كه امامت آنان را تبليغ كنند و از مردم قول اطاعت و حمايت برای آنان بگيرند؟ 🤔 در اين صورت، پس نشانه‌های اين پيوستگی تشكيلاتی كه در ارتباطات مالی و فكری ميان ائمه و شيعه به‌وضوح ديده می‌شود، چگونه قابل توجيه است؟ اين حمل وجوه و اموال از اطراف عالم به مدينه؟ اين همه پرسش از مسائل دينی؟ ⁉️⁉️ ⚠️اين دعوت همه‌جاگستر به تشيع؟ و آنگاه اين وجهه و محبوبيت بی‌نظير آل‌علی‌در بخش‌های مهمی از كشور اسلامی؟ ⁉️ و اين خيل انبوه محدثان و راويان خراسانی و سيستانی و كوفی و بصری و يمانی و مصری در گرد امام؟ كدام دست مقتدر، اين‌همه را به‌وجود آورده بود؟ آيا می‌توان تصادف يا پيشامدهای خودبه‌خود را عامل اين پديده‌های متناسب و مرتبط به هم دانست؟ ـــــــــــــــــــــــــ ۴(دعو: دعوت‌کنندگان)

📣👁‍🗨 با اين‌همه تبليغات مخالف، كه از طرف بلندگوهای رژيم خلافت اموی بی‌استثنا در همه‌جا انجام می‌گرفت و حتی نام علی‌بن‌ابی‌طالب به عنوان محكوم‌ترين چهره اسلام، در منابر و خطابه‌ها ياد می‌شد، ⁉️ آيا بدون وجود يك شبكه تبليغاتی قوی، ممكن است آل‌علی در نقاطی چنان دوردست و ناآشنا، چنين محبوب و پُرجاذبه باشند كه كسانی مَحض ديدار و استفاده از آنان و نيز عرضه كردن دوستی و پيوند خود با آنان، راه‌های دراز را بپيمايند و به حجاز و مدينه روی آورند؛ دانش دين را، ‌كه بنا بر عقيده شيعه، هم‌چنان سياست و حكومت است، از آنان فراگيرند و در موارد متعددی بی‌صبرانه اقدام به جنبش نظامی‌ـ و به زبان روايات، قيام و خروج ـ‌ را از آنان بخواهند؟ 🔰 اگر تسليحات شيعه فقط در جهت اثبات علم و زهد ائمه بود، درخواست قيام نظامی چه معنايی می‌توانست داشته باشد؟ 〽️ ممكن است سؤال شود اگر به راستی چنين شبكه تبليغاتی وسيع و كارآمدی وجود داشته، چرا نامی از آن در تاريخ نيست و صراحتاً ماجرايی از آن نقل نشده است؟

👈 پاسخ ـ همان‌طور که پیش‌تر نیز اشاره شد ـ به‌طور خلاصه آن است که دليل اين بی‌نشانی را 1⃣ نخست در پای‌بندی وسواس‌آميز ياران امام به اصل معتبر و مترقی «تقيه» بايد جست كه هر بيگانه‌ای را از نفوذ در تشكيلات امام مانع می‌شد، 2⃣ و سپس در ناكام ماندن جهاد شيعه در آن مرحله و به قدرت نرسيدن آنان، كه اين خود نیز معلول عواملی چند است. 💢 اگر بنی‌عباس نيز به قدرت نمی‌رسيدند، بی‌گمان تلاش و فعاليت پنهانی آنان و خاطرات تلخ و شيرينی که از فعاليت‌های تبليغاتی‌شان داشتند، در سينه‌ها می‌ماند و كسی از آن خبر نمی‌يافت و در تاريخ نيز ثبت نمی‌شد. 🚨 وقتى از تقيّه صحبت مى‌كنيم، ممكن است بگوييد تقيه متعلق به آن زمانى بود كه دولت مسلطى بر سركار بود و ما هم مخفى بوديم و از ترس او چيزى نمى‌گفتيم. نه، همان وقت هم تقيّه مسئله ترس نبود.