•• قَتلِگـٰاه ••
یازهراء
این‌‌بی‌سرحسین‌توست
زخمی‌تن‌حسین‌توست ..
حضرت‌زهرا(جل‌جلالها)رادیدندکه‌سراَنوَر
امام‌حسینﷻراشانه‌می‌زدومی‌گریست.
عرض‌‌کردندکه‌یافاطمه!چراگریه‌می‌کنی!؟
فرمود:ازآن‌می‌ترسم‌که‌یک‌موازسرحسینم
کم‌بشود،می‌ترسم‌دل‌حسینم‌آزرده‌گردد.
-
بحرالمصائب،تبریزی،ج۱،ص۶۷۴
•• قَتلِگـٰاه ••
وٰا اُمّـٰاه
حضرت‌زهرا(جل‌جلالها)پس‌ازجریان
کوچه‌که‌بسیارمجروح‌شدند،می‌فرمود:
لاأَتَهَنَّئُ بِمَنامٍ، خواب‌راحتی‌ندارم.
-
(الموسوعةالکبری،ج۱۵،ص۱۳۰)
یـٰاحِیدَرمَظلُـوم
بعدشهادت‌حضرت‌زهرا(جل‌جلالها)
امیرالمومنینﷻهمیشه‌درمسجدمی‌نشست
وسربین‌زانوان‌خودفرومی‌برد،عده‌ای‌می‌آمدند
برای‌اینکه‌قلب‌حضرت‌رابشکنند،می‌گفتند: چه‌چیزی‌برای‌مردخیلی‌سخت‌است؟
حضرت‌می‌فرمودمراواگذارید،اصرارمیکردند،
مولادرسوال‌می‌فرمود
سخت‌ترین‌چیزبرای‌مرداین‌است‌که‌همسرش
رامقابلش‌بزنند و اوماموربه‌صبرباشد.
-
(العبرةالساکته،ج۳،ص۳۷۲)
•• قَتلِگـٰاه ••
امـان‌از‌مسمـار
خیالِ‌راحت‌ِمن، سایه‌و‌خیال‌شدی!
رشیده‌‌علی‌ازچه‌چنین‌هلال‌شدی!؟
مولاتنافاطمه‌الزهراء(جل‌جلالها)دراواخر
عمرشرفیش‌دربسترقرارگرفت‌وجسمش‌نحیف
و‌گوشت‌بدنش‌آب‌شد،
ازفرط‌ضعف‌ولاغری‌ب‌سانِ‌خیال‌گشته‌بود ..
-
بحارالأنوار،ج۷۸،ص۲۸۲
•• قَتلِگـٰاه ••
• اِی‌تِکِّه‌تِکِّه‌مـٰاه‌لِیلامَدَدی •
ولدي علي(1).mp3
23.46M
الله اک‌ب‌ر
الله اک‌ب‌ر
اذان ظهر به افق کربلاء المقدسة ..
یامُنتَقِم،اِنتَقِم
امام‌باقرالعلومﷻفرمودند:هیزم‌هایی
که‌ابوبکر و عمر(لعنت‌الله‌علیهما)برای‌آتش‌زدن
علی‌و‌فاطمه‌وحسن‌و‌حسین(جل‌شانهم)
جمع‌کرده‌بودندنزدماست‌وما آن‌هیزم‌ها را
ازیکدیگربه‌ارث‌می‌بریم،ودست‌به‌دست‌می‌شود
تامهدی‌‌ما(عجل‌الله‌فرجه و ارواحنافداه)
باهمان‌هیزم‌ها آن‌دونفرراخواهدسوزاند.
(دلائل الامامة،ص۴۵۵)
•• قَتلِگـٰاه ••
-
وٰا اُمّـٰاه
حضرت‌زهرا(جل‌جلالها)فرمودند:
هنگام‌احراق‌بیت‌با‌صورت‌بر
زمین‌افتادم‌درحالی‌که‌آتش‌شعله‌وربود
وحرارتش‌صورتم‌رامی‌سوزاند.
-
(عوالم‌العلوم،ج۱۱،ص۵۸۰)
•• قَتلِگـٰاه ••
-
وٰا اُمّـٰاه
سپس‌عمر(ولدالزنا)شمشير را باغلاف
بلندکردوبه‌وسیله‌آن‌پهلوهای
فاطمه(جل‌جلالها)را‌مجروح‌ساخت.
-
(بحارالانوار،ج۴۳،ص۱۹۷)
•• قَتلِگـٰاه ••
وٰا اُمّـٰاه سپس‌عمر(ولدالزنا)شمشير را باغلاف بلندکردوبه‌وسیله‌آن‌پهلوهای فاطمه(جل‌جلالها)را‌مجر
وٰا اُمّـٰاه
پس‌عمر(ولدالزنا)،سیلی‌به‌صورت‌ایشان‌زد،
که‌بر‌اثر‌سیلی،گوشواره‌ازگوشش‌بر زمین‌افتاد.
-
(اختصاص‌مفید،ص۱۸۵)