رسول الله(صلی‌الله‌علیه‌وآله) هفتاد مرتبه بر حضرت حمزه(علیه‌السّلام)نماز گزارد؛ بعد از جنگ احد تا وارد مدینه گردیدند از خانه شهداء مهاجر و انصار آواز گریه به سمع حضرت رسید، مگر از خانه حمزه. پس حضرت رسول فرمودند: عمّ من غریب است و گریه‌کننده ندارد. این سخن به زنان مهاجر و انصار رسید و از سر شب تا به سحر در خانه حمزه جمع شدند و گریستند. @Qatlegah 📜 منبع؛ حزن المؤمنین، صفحه۱۱۱

امام باقر(علیه‌السّلام) فرمود: مادرمان حضرت فاطمه(سلام الله علیها) هر صبح شنبه به سوى قبور شهداء مى‌رفت و بر سر قبر حمزه (صلوات الله علیه) حاضر مى‌شد. @Qatlegah 📜 منبع؛ تهذیب الأحکام، جلد۱، ص۴۶۵

رسول الله(صلی‌الله‌علیه وآله) فرمود: کسى که مرا زیارت کند و عمویم حمزه(علیه‌السّلام) را زیارت نکند، بر من جفا کرده است. @Qatlegah 📜 منابع؛ سفینه البحار، جلد۱، ص۳۳۷ مستدرک الوسائل، جلد۱۰، صفحه۱۹۸

پانزدهم شوّال شهادت حضرت عبدالعظیم📍 در منابعی او را شهيد المسموم نوشته اند، امّا گفته شده از جمله كسانى كه از خاندان على بن ابى طالب زنده به گور شده، عبد العظيم حسنى در رى است. امام هادی(علیه السّلام) می‌فرماید: هرکس در ری آرامگاه عبدالعظیم(علیه‌السّلام) را زیارت کند، مانند کسی است که امام حسین(عزّ عزّه) در کربلا را زیارت نموده‌ست @Qatlegah 📜 منابع؛ المنتخب، طريحى، صفحه۷. الشجرة المباركة، صفحه۶۴ ثواب الاعمال، صفحه۹۹ کامال الزیارات، صفحه۳۲۴

آه از یوم العاشور .. در جائی که حضرت رسول به بی‌کسی حمزه ترحم نماید، چه حالت خواهد داشت از آنکه فرزندش امام حسین(علیه‌السّلام) با چندین اولاد، در صحرای کربلا به درجه شهادت رسیدند و احدی نبود که به تعزیه داری آن بی‌کس غریب اقدام نماید .. رواست که به جهت خوشنودی رسول‌الله جمیع مخلوقات زمین و آسمان به عزاداری نور دیده‌اش اقدام نمایند. @Qatlegah 📜 حدیقه السعداء، صفحه۹۵

وحشی(غلام هند) نیزه‌ای به پای حضرت حمزه(علیه‌السّلام )پرتاب کرد و حضرت نقشوبر زمین شد، به سراغ او رفت و شکمش را شکافت و جگرش را در آورد و آن را به هند داد، هنده ملعونه لباس و زیور خود را به وحشی داد. سپس کنار بدن حمزه آمد و او را مُثْله کرد و از اعضای بریده او، برای خود گوشواره، دست بند و خلخال درست کرد و آنها را با جگر حمزه به مکه برد @Qatlegah📜 منبع؛ المغازی، جلد۱، صفحه۲۸۵و۲۸۶ بحارالأنوار، جلد۲۰، صفحه۵۵

شب جمعه و توسّل به شاهزاده علی اکبر ..

اباعبدالله‌ الحسین(علیه‌السّلام) هنگامی که قصد نمود شاهزاده علی اکبر(علیه‌السّلام) را روانه میدان کند، سپر حمزه(علیه‌السّلام) را به کتفش بست. @Qatlegah📜 مقتل طریق البکاء، صفحه۱۱۸

سلسله مطالب و معرّفی #فرزندان_مسلم (علیهم السّلام)🏴 حضرت اباعبدالله(علیه‌السّلام) فرزندان مسلم بن عقیل(سلام‌ الله علیهم) را مخاطب قرار داد و فرمود: شهادت مسلم براى شما کافیست، شما اذن دارید و هر کجا بخواهید مى‌‏توانید بروید، عرض کردند: به خدا قسم هیچ‌گاه از شما جدا نمى‌‏شویم و خود و مال و کسانی که در اختیار ما قرار دارند، همه را فداى شما خواهیم کرد. @Qatlegah 📜 منابع؛ اللهوف على قتلى الطفوف بحارالأنوار، جلد۴۴، صفحه۳۹۲ الإرشاد، مفید، ج‏لد۲ صفحه۹۱

السَلامُ عَلیکَ یا مُسلِم بن عَقیل یا سَفِیر الحُسین(علیهم السلام) تمامِ #فرزندان_مسلم (عليهم‌السّلام) در راه سیدالشهداء فدائی شدند. @Qatlegah 📜 محمّد و عبدالله و عاتکه در کربلاء حمیده خاتون در شام ابراهیم و محمّد در کوفه ((افضل الصلوة علیهم اجمعین))

بُقعه بی‌بی‌ زبیده خاتون در شهر ری📍 ((صلواة الله و سلامه علیها)) در روز عاشوراء قبل از آنکه ابی عبدالله (علیه‌السّلام) به شهادت برسند، حضرت شهربانو ثانی (علیها السّلام) به سیدالشهداء عرض کرد اینها دختران امیرالمؤمنین(علیه السّلام) هستند، احدی جرأت ندارد به آنها نظر کند، من دختر پادشاه عجمم و اینها کینه مرا دارند مرا به که می‌سپاری؟! نقل است که بی‌بی شهربانو سوار بر اسبی به شهر ری رفتند که یا جناب ذوالجناح (علیه‌السّلام) است یا مرکب آسمانی دیگر. اما زبیده خاتون که دختر شهربانو و همسر شاهزاده قاسم بن الحسن(علیهما السّلام) بود، وقتیدحضرت شهربانو وقتی سوار مرکب امام شد و میخواست به آن مکانی که مأمور شده برود، دخترش فاطمه زبیده ایشانورا در آغوش گرفت و گفت از تو جدا نخواهم شد، لذا او را هم با خود برد و به شهر ری رسیدند، شهربانو به دخترش گفت پیاده شو در اینجا دایی‌هایی داری به امور تو رسیدگی می‌کنند و احترام تو را نگه می‌دارند و من هم باید به آنچه امام امر نموده است مطیع باشم، ((ادامه مطلب بی‌بی شهربانو در وقت مناسبت عرض خواهد شد)) *نُه ماه بعد از واقعه بی بی زبیده از شدّت غم کرب‌وبلاء شهیده گشتند و بقعه مبارکه ایشان در ری مکان زیارت شیعیان است. @Qatlegah 📜 منابع؛ مقتل روضه الشهداء، صفحه ۴۳۴ مقتل اسرار الشهادة، جلد۳، صفحه۱۳۸ مقتل خطی مبکی العیون، صفحه۳۳۴ مقتل خطی حزن الائمه، صفحه۳۳۸