امروز از ساعت ۳ و نیم بیرون بودم ؛ کلی راه رفتم کلی استرس دیر رسیدن و کشیدم کلی منتظر موندم کلی خسته شدم کلی حواسمو پرت کردم الان که رسیدم خونه احساس میکنم هیچی نبودن اونا ؛ یه غمی نشسته روی دلم که هرچی میخوام حواسمو پرت کنم بازم نمیشه ، نمیشه ، نمیشه . .

پیامای اولیو با پیامای الانم مقایسه میکنم میفهمم که چقدر تغییر کردم .

-بیکلامِ‌محزونِ‌من-

-

مشکلِ ما از جایی شروع شد ؛ که فکر کردیم همه‌ی مشکلاتمون رو خدا سرِ راهمون قرار داده :)

علیرضا قربانی میگه : -ما وارثانِ درد های بی شماریم-

امان از چشمی ک ببیند و در پس آن دلی که بخواهد

داشت میگفت اصن انگار هیچکس دیگه خوشحال نیست .. هرکسیو میبینی انگار یه غمی رو دلش سنگینی میکنه و کمرشو خم کرده .. دیگه هیچکس مثل قبل نمیخنده دیگه هیچکس مثل قبل خوشحال نیست ! میگفت انگار همه‌ی ادما تغییر کردن ، میگفت خودم یادمه قبلا چقدر همه الکی خوش بودن و چقدر به چیزای مسخره میخندیدن .. الان همه غصه دارن ، از کوچیک تا بزرگ .. اصن انگار همه زندگی کردن و فراموش کردن ؛ دیگه از تهِ دلشون نمیخندن ، خوشحال نیستن ، دغدغه‌ی چیزای کوچیکو ندارن . - اون فقط میگفت و من سکوت کرده بودم ؛ تو همین چند دیقه که داشت حرف میزد تمومِ زندگیم از جلو چشمم رد شد . راست میگفت ! یادم میوفتاد به اون وقتایی که چقدر سرِ هیچی خوشحال بودیم و میخندیدیم .. زندگی برامون یه جمع شدن خونه اقاجون و حرص خوردنای مامانجون سرِ شیطونیا و حرف زدن مامان و خاله و شیطنت بیش از حدِ ما بچه ها بود .. "ماها خیلی عوض شدیم گم شدیم بینِ غم و غصه هامون ؛ یکیو میخوایم که دوباره یادمون بده زندگی کردنو :)" 22 تیرِ 1402 ؛ به وقتِ 58 : 20

لطفا یه بیکلامِ مناسب پلی کنید و بخونید*

میشه یه صلوات بفرستید حالم بهتر شه؟

-

روز های جمعه ؛ طولانی ، بیهوده و نفرت انگیز است .