من ادمیم که ۹۰ درصد مواقع فکر میکنم آدمای دورم دارن به زور تحملم میکنن ؛
حتی اگه اصلا همچین چیزی نباشه ..
برای همین خیلی وقتا سعی میکنم فاصله بگیرم که یه وقت اذیت نشن
و اونا فکر میکنن من اونارو دوست ندارم یا برام اهمیتی ندارن ..
اصن انقدر شدتِ امیدواریم به زندگی زیاده که هروقت دارم واسه هفته های بعدی یا ماهای بعدی برنامه میریزم یهو با گفتنِ جملهی « یهو اصن تا اون موقع مردی » بیخیال میشم و میرم یه گوشه افسردگی میگیرم🗿