@Deamon_1995🪐..

لطفا لطفا نگید توی عصبانیت باید آدمارو شناخت .. بنده به شدت با این موضوع مشکل دارم ! به عنوان کسی که گاهی اوقات چنین موقعیت هایی برام پیش میاد باید بگم آدم موقع عصبانیت نیاز شدیدی به درک شدن داره و شنیدنِ اینکه : اشکالی نداره من میدونم چقدر فشار روته، میتونی خودت رو خالی کنی .. و مطمئن باشید که اون خیلی تلاش کرده خودشو کنترل کنه و خب تمامِ احساساتش رو بعد از یه مدت سرکوب کردن، داره در قالب عصبانیت نشون میده .. به نظرم آدم موقع عصبانیت از همه بی پناه تره و فقط جایی رو میخواد که بتونه راحت باشه و حرفاشو بزنه .. و دیدن اینکه حتی آدمای امنِ دورشم درکش نمیکنن و توقع دارن توی هر زمانی مراقب کاراش و کلماتش باشه، فقط و فقط فشار بیشتری رو بهش وارد میکنه ‌‌..

من ازت خوشم نمیاد یا عاشقت نیستم؛ فقط به خاطر احترامی که برات قائلم توی رفتار و کلماتم محبت و دوست داشتنه ..

اون دنیا جلوی خودمو میگیرم بابت یسری از حرفایی که باید میزدم ولی سکوت کردم .

-

بزرگ شدن رابطه‌ی مستقیمی با ساکت شدن داره؛ یعنی هرچی بزرگتر میشی، سکوتت بیشتر و حرفای نگفته‌ی درونت بیشتر میشه .‌.

تو فقط فکر میکنی که عادت کردی، وقتی دوباره اون موقعیت برات تکرار شه بیشتر از دفعه‌ی قبل اذیت میشی !

درونِ خود را مانند زخمی باز کرد، تمامِ وجود خود را دید : افکار، افکارِ درباره‌ی افکار، افکارِ درباره‌ی افکارِ ناشی از افکار ‌‌.. - ژان پل سارتر

من انقدر بهت فکر کردم که ادمارو شبیه تو دیدم و اسم تورو صدا زدم؛ اما تو یادت رفته بود که من چقدر دوستت دارم .

اما شاید بعد از گذشت صد سال بفهمی حرفهای من واقعی بود .. این امیدوار کننده نیست؟

انتظار انتظار انتظار ..

چهارمین شبِ تنهایی .