صفحه ۵۴۶ مصحف شریف سوره مبارکه حشر

قرآن ترجمه المیزان سوره 59 سوره مبارکه الحشر صفحه 546 ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۖ وَمَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (4) اين [جلاى وطن] بدان سبب بود که آنان با خدا و رسولش به ستيز برخاستند; و هرکس با خدا به ستيز برخيزد [بداند که] قطعاً خداوند سخت عقوبت است. (4) مَا قَطَعْتُمْ مِنْ لِينَةٍ أَوْ تَرَكْتُمُوهَا قَائِمَةً عَلَىٰ أُصُولِهَا فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيُخْزِيَ الْفَاسِقِينَ (5) هر درخت خرمايى را که از [بنى نضير] قطع کرديد يا آن را بر ريشه هايش باقى گذاشتيد، به اذن خدا بود و براى اين که [خداوند] فاسقان را خوار گرداند. (5) وَمَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَمَا أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْلٍ وَلَا رِكَابٍ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (6) و آنچه را خدا از آنان عايد رسول خود کرد، شما به خاطر آن هيچ اسب و شترى نتاختيد، ولى خداوند رسولانش را بر هر که بخواهد مسلّط مى کند; و خدا بر هر چيزى توانا است. (6) مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ ۚ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (7) آنچه را خداوند از اهل آن قريه ها عايد رسول خود کرد، براى خدا و براى رسول او و براى خويشاوندان و يتيمان و مسکينان و در راه ماندگان است، تا ميان ثروتمندان شما دست به دست نشود; و آنچه را اين رسول به شما داد آن را بگيريد، و از آنچه شما را از آن نهى کرد دست بداريد، و از خدا پروا داشته باشيد، بى شک خداوند سخت عقوبت است. (7) لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنْصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (8) براى آن نيازمندانِ مهاجرى است که از ديار و اموالشان بيرون رانده شده اند، در حالى که در جست و جوى فضل و رضايتى از خداوند هستند، و خدا و رسولش را يارى مى کنند، اينان همان راستگويانند. (8) وَالَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ ۚ وَمَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (9) و [براى] کسانى است که پيش از [آمدن] مهاجران، در اين شهر (يثرب) و در متن ايمان جاى گرفته اند، کسانى را که به سويشان هجرت کنند دوست مى دارند، و در دل خود از آنچه به مهاجران داده شده است چشمداشت و نيازى احساس نمى کنند، و [ديگران را] بر خودشان مقدّم مى دارند اگر چه خود دچار تنگدستى باشند; و کسانى که از [شرِّ ]بخل خويش محفوظ بمانند، اينان همان ظفرمندان اند. (9)

نکته تفسیری صفحه ۵۴۶ : برترین مرتبه‏ ی بزرگواری: مرد بینوا، با حال زار و پریشان، خدمت پیامبر(ص) رسید. گرسنگی، طاقتش را تمام کرده بود. از حضرت غذا خواست. پیامبر به خانواده‏ ی خود پیغام داد که اگر غذایی در خانه هست، به آن مرد بدهند؛ امّا آنان پاسخ فرستادند که چیزی جز آب در خانه نیست. پیامبر به مسلمانان فرمود: چه کسی امشب این مرد را میهمان می­کند؟ امام علی علیه السلام ، آمادگیِ خود را اعلام کرد و همراه آن مرد به خانه رفت. هنگامی که امام به خانه رسید، به همسـر گرامی­اش حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: ای دختر رسول خدا، چه غذایی نزدت هست؟ حضرت فاطمه… فرمود: جز غذایی به اندازه­ ی یک نفر، چیزی نداریم؛ با این حال، میهمان را بر خودمان ترجیح می­دهیم. امام علیه السلام از همسرش درخواست کرد که کودکان را بخواباند. حضرت زهرا سلام الله علیها نیز کودکان را گرسنه خواباند. سپس امام علیه السلام چراغ را به بهانه­ ای خاموش کرد و بر سر سفره نشست و بی آن­که چیزی از غذا بر دهان بگذارد، وانمود کرد که غذا می­ خورد. میهمان گرسنه نیز به گمان این­که غذا زیاد است و صاحب­خانه نیز غذا می­خورد، به­ خوبی غذا خورد و سیر شد، و اهل خانه، آن شب را گرسنه خوابیدند. هنگامی که صبح شد، امیر مؤمنان علی، حضـرت فاطمه سلام الله علیها و فرزندانشان خدمت پیامبر رسیدند. پیامبر در حالی که بر لب­های مبارکش تبسّمی نشسته بود، نگاهی به آنان کرد و بی آن­که آن­ها سخنی بگویند، این آیه را تلاوت فرمود: (وَ یُؤثِرونَ عَلیًّ اَنفُسِهِم وَ لَوکانَ بِهِم خَصاصَةٌ) (دیگران را بر خودشان ترجیح می­ دهند؛ هرچند خودشان نیاز داشته باشند). [1] بر اساس روایتی از امام علی علیه السلام، «ایثار»، برترین مرتبه‏ ی بزرگواری­ست[2]؛ زیرا معمولاً افراد از چیزهایی انفاق می­ کنند که مورد احتیاجشان نباشد، و در صورت انفاقِ آن، در فشار قرار نمی­ گیرند؛ ولی شخصی که ایثار می­کند، از چیزی دل می­ کند که خودش به آن نیاز دارد. در حقیقت، ایثار، نشانگر وجود گوهرِ انسانیّت در وجود انسان است؛ زیرا فقط انسان است که می­ تواند از آنچه نیاز دارد، چشم بپوشد، و هیچ جاندار دیگری در زمین، چنین ویژگی­ای ندارد. از این رو پیامبرصلوات الله علیه یکی از نشانه­ های ایمان حقیقی را انفاقی برشمرده­ اند که با وجود نیازمندی انسان صورت پذیرد[3]. همچنین در روایتی از امام علی علیه السلام نقل شده که ایثار، یکی از بالاترین درجات ایمان است[4]. یکی از زیبایی­ های تاریخ صدر اسلام، ایثارهای شگفت­ انگیز مسلمانان است. در تاریخ آمده است که در جنگ «یرموک»، یکی از مسلمانان تصمیم گرفت به پسرعموی زخمی­ اش قدری آب بدهد؛ امّا او به زخمی دیگری اشاره کرد. او نزد زخمی دوّم رفت؛ امّا او نیز به زخمی دیگری اشاره کرد. به سوّمین نفر که رسید، دید که جان داده است. با سرعت نزد شخص دوّم بازگشت؛ ولی او نیز جان داده بود. نزد پسرعمویش شتافت و با شگفتی دید که او نیز با لب تشنه شهید شده است[5]! [1] - این داستان با مختصری تفاوت در متن در تفاسیر مختلفی مانند مجمع­البیان، روض­الجنان، صافی و نمونه نقل شده است. [2] - غرر­الحکم، ص395 [3] - وسائل­الشیعه، ج9، ص430 [4] - غرر­الحکم، ص396 [5] - روض­الجنان و روح­الجنان، ج19، ص125

🔸ترتیل صفحه 546 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده

🤲 دعای مجیر 🎙 با نوای حاج مهدی سماواتی