🔴می‌گما... تو هم با اینایی که وقتی حرفی از تحریف کتاب‌های مقدس ادیان دیگه میاد وسط، سریع می‌گن: «این حرف مسلموناست!» یا «از کجا معلوم قرآن هم همین‌طوری نباشه؟» روبه‌رو شدی؟🥸 دیگه نگران جواب دادن بهشون نباش!⚡️ این ویدیو رو نشونشون بده تا آقای رئید مون (Reid Moon - گردآوردنده‌ی کتب قدیمی از تگزاس) بهشون جواب بده.😎 👈🏻 | رُنـِشا = روشنگری نــسبت به شــبهات وارده به اسلام 💡@Ronesha_ir 🌱

🔹 امیرالمومنین علی (سلام‌ الله‌ علیه): «جاهلانِ شما پرتلاش، و آگاهانِ شما تن‌پرور و كوتاهی‌ورزند!»❤️‍🩹 📚 حکمت ۲۸۳ نهج البلاغه پ.ن: وقتی اینو دیدی، راه خیلی دوری نرو؛ با دید بد به بقیه، مسئولین و... نگاه نکن و شاکی نشو! چون تو هم اگه رسالتتو درست انجام ندی و دنبال پیشرفت خودت نباشی، توی یه وضعیت ثابت بمونی و برای رشد و آگاهی بقیه تو این بلبشوی اعتقادی (که دشمن داره از هر طرف ما رو می‌زنه) کاری نکنی، شامل همین فرمایش مولایی! #حساسیت_ماجرا #خودسازی_اعتقادی #تلنگر

بهم گفت: «بیا به جای امام علی (علیه‌ السلام) بگیم امیرالمؤمنین علی (سلام‌ الله‌ علیه).» پرسیدم: «چرا؟ مگه چه فرقی داره؟» جواب داد: «امیرالمؤمنین یه‌دونه‌ هستن؛ ما باید روشون تأکید کنیم و اسم آقا رو هم حتماً بعدِ اميرالمؤمنين بگیم.» ;) گفتم: «ایولا! باشه، قبول؛ ولی چرا سلام‌ الله‌ علیه؟ چرا نگیم علیه‌ السلام؟» گفت: «ببین، وقتی اسم یه امام و معصوم رو میاری، حتماً این عبارت‌ها رو هم بعدش بگو که به کلامت نور بدن، و اِلّا کلامت بی‌نور می‌شه؛ پس خالی خالی اسم ائمه (سلام الله علیهم) رو نگو. دلیل گفتن "سلام‌ الله‌ علیه" هم اینه که از یه فرد بزرگ شنیدم که می‌گفت: «وقتی بگی "علیه السلام"، یعنی "سلام بر امام" و در واقع از جانب خودت سلام دادی؛ ولی وقتی بگی "سلام‌ الله‌ علیه"، داری می‌گی "سلام خدا بر امام!" حالا فکرشو بکن که برکت، آثار و شأنِ سلام ما کجا و سلام خدا کجا! کدومش بهتره؟ قطعاً "سلام‌ الله‌ علیه" قشنگ‌تره!»🌱

🔥 سیاستمدار سرشناس اسلام‌ستیز هلندی مسلمان شد! 🔍 شاید واست جالب باشه که بدونی یه سری‌ از چهره‌های معروف اسلام‌ستیز، وقتی مدام دنبال اسنادی می‌گردن که اسلام رو نقد و تخریب کنن، در حین تحقیقات و مطالعه‌یِ بیش‌تر، به حقیقت اسلام می‌رسن و خودشونم مسلمون می‌شن و بقیه رو به اسلام دعوت می‌کنن!😄 🔻تو این کلیپ ماجرای آقای یورام فان کلاورن رو با هم می‌بینیم✅ 🆔 @Ronesha_ir

‌ درواقع سرگذشت آقای یورام فان کلاورن، مصداق بارز این فرمایش از امیرالمومنین علی(سلام‌‌ الله‌ علیه) بود: 🔹انسان دشمن چیزی‌ست که به آن علم ندارد! 📚نهج البلاغه، حکمت ۱۷۲ ‌

‌ #دلانه با خودت درگیری، ذهنت آشفته‌ست، می‌ترسی و نگرانی، نمی‌دونی چیکار کنی، نمی‌تونی درست و غلط رو از هم تشخیص بدی، از آینده خبر نداری، نمی‌دونی قراره چی پیش بیاد و از وضعیت الآنت ناراحتی. با خودت می‌گی: «نکنه تو همین وضعیت بمونم و رشد نکنم؟ نکنه چپه کنم؟ نکنه اشتباه برم؟» از دوستات مشورت می‌گیری؛ ولی جوابی بهت نمی‌دن که دل و ذهنتو آروم کنه. سعی می‌کنی از زمان حال فرار کنی، ولی زهی خیال باطل! چون هر لحظه بیش‌تر بهت سخت می‌گذره، ذهنت بیچاره‌ت می‌کنه و درمونده می‌شی...

تو همین حال و هوا که دستت به هیچ‌کس و هیچ‌جا بند نیست و کسی نمی‌تونه بهت کمک کنه، یهو یه نوایِ آروم، با دو‌ کلمه‌ی فوق ماورایی به گوشت می‌رسه. این دو کلمه، با همه‌ی کلمات فرق دارن؛ جنسشون، لحنشون، حروفشون. اصلاً تکراری نمی‌شن، انگار هر بار جدیدن. هر دفعه با یه ظاهر ثابت، موقع شرایط بحرانی خودشونو به گوشات می‌رسونن، به روحت تزریق می‌شن و کل وجودتو در بر می‌گیرن.

«الله اکبر... الله‌ اکبر...» تموم شد، تموم! سریع از زمین خاکیِ بازی جدا می‌شی و دلت به صاحب اصلیش، به سازنده‌ش، به آفریننده‌ی کل کهکشان‌ها و خالقِ همه‌ی سیارات و زمین و آسمون وصل می‌شه. انگار میاد و در گوشت می‌گه: «ببین منو؟ من هستم! دلتو بهم امانت بده، بقیه‌ش با من. نگران آینده و تصمیماتت نباش، غصه‌ی گذشته و اشتباهاتتو نخور.‌ من بزرگ‌تر از اونیم که به فکر مخلوقم نباشم. من به شب و روزم قسم خوردم که رهات نمی‌کنم و هواتو دارم. نمی‌ذارم واست بد تموم شه.»

یادت نمیاد وقتی بهت گفتم: وَالضُّحَى ﴿۱﴾ وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾ مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾ " قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من... قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور... قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد... برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو تمام گام‌های مانده‌اش با من...♥️ "

اینا رو فقط توی دو کلمه بهت می‌‌گه! اینجاست که این حروف، این دو کلمه‌ی به ظاهر ساده، به یه اقیانوس تبدیل می‌شن؛ یه اقیانوسِ عمیق، یه اقیانوس پر از عشق و اطمینانِ خاطر، یه اقیانوس آرامش...

و در آخر، شرمنده می‌شی. چون یاد اونجایی می‌افتی که توی کتابِ ماورایی می‌گه: «و هنگامی که به طوفان برسی و ممکن است کشتیِ تو در وسط دریا شکسته شود، از همه کس قطع امید می‌کنی و تنها به من پناه می‌آوری؛ و هنگامی که به ساحل آرامش برسی، مرا فراموش می‌کنی و انگار نه انگار که من نجاتت دادم.» (آیه ۶۷ سوره‌ی اسراء)