حالِ مَرا از شعرهایم بو نخواهی بُرد
من پشتِ شعری که نخواهم گفت میمیرم!
#راضیه_فولادوند
بخش اول
#مسیر_دعوتنامه‌ای
آدم، تمام مسیر ها را خودش انتخاب می‌کند... که برود یا نه... که کدام مسیر راحت تر است و کدام سخت‌تر... اختیارِ انتخابِ همه‌ی مسیر‌های زندگی‌اش دست خود اوست...
اما این وسط، مسیر هایی هم هستند که دست خود آدم نیستند... دعوتنامه‌ای‌اند... باید به آن مسیر ها دعوت شود... وگرنه عمرا سر از آنها در بیاورد...
مسیری که هم اکنون داخل آن به راه افتاده‌ام، انتخاب آن دست خودم نبوده... دست هیچ کدام از همراهانی که با من هستند هم، نبوده... آنها از پیش، انتخاب شده‌اند برای طی این مسیر... نه اینکه خودشان این مسیر را انتخاب کنند... بلکه این مسیر، آنها را انتخاب کرده است...
حالتِ عجیبیست... کلی سوال در ذهن آدم شکل می گیرد که چرا و چگونه در این مسیر قرار می‌گیریم... نکند بعد از چند بار که به این مسیر دعوت می‌شویم، عادت کنیم به آمدن و معنای اصلیِ آنرا فراموش کنیم؟... نکند اصلا بحثِ دعوت نباشد و عادت شده باشد؟... که آن زمان، وای به حال ماست...
#متن
بخش دوم
#هنر_مردان_خدا
اهل هنر در تعریف هنر می‌گویند: هنر یعنی قرار دادنِ مناسب و به اندازه‌ی زیبایی ها در کنار هم...
به نظرم هنرِ مردان خدا، زیبا جنگیدن بوده... همه‌ی آنچه که زیبا بوده را در کنار هم قرار داده‌اند و هنرِ خود را در طول زمان، بَسط داده‌اند... شاید بگویید «جنگ که زیبایی ندارد... جنگ که پر از خشونت و در به دری و جنایت است...» بله... حق با شماست، ولی وقتی همین خشونت و در به دری و جنایت، در راستای یک هدفِ متعالی به اسمِ دفاع از کیان وطن و ناموس و دین قرار می‌گیرند، مفهوم خود را از دست می‌دهند...
خشونتِ مردانِ خدا وقتی برای دشمنان خداست، از محبت خدا سرچشمه می‌گیرد... در به دریِ آنان در پیشگاه الهی، پیدا شدنِ آنها نزدِ اوست... قتلی اگر می‌کنند و نَفَسی را اگر می‌بُرند، بخشیدن جان است به روحِ ابدیِ دینِ خدا... ساده‌تر بگویم، چون هر کاری که می‌کنند برای خداست، همه‌اش زیبایی‌ست... همه‌اش جمال است و جایگاه والا دارد... نه چهره‌ای بی‌رنگ و بی‌روح...
#متن
#جنگ
#هنر