بگو لباتو گوش میکنم

پنج سالم بود خواهرم مرا در کمد انداخت و در را قفل کرد به او فحش دادم و با خود فکرکردم: او بیرحم ترین خواهردنیاست در تاریکی گریه کردم بیهوش شدم. بهوش آمدم سربازان خواهرم را کشته بودند

هیچ حواسم نبود دوفنجان ریختم.

در جهانی موازی، من کارگر ۴۷ ساله‌ی افغانم که امشب در طبقه‌ی هجدهم برجی نیمه کاره در شمال تهران، سرزمین منِ داوود سرخوش را از ضبط کوچکش گوش می‌کند و بی صدا اشک می‌ریزد.

دلم به تو دست نمی‌دهد که شکسته نخوابی

با مرگ داستان نویس واقعا چند نفر می‌میرند؟

تو از منی که از خودمم توقعی ندارم، توقع داری؟

خیلی ناراحت‌تر از این هستم که متن‌های غمگین بنویسم، باید بمیرم فقط.

تو زیبایی، برعکس کسی که در آیینه‌ی اتاق من دیده می‌شه.

این خشم‌ من‌رو داره شُخم می‌زنه.